de drie-daagse van de autokeuring

Hallo (nog steeds) zonnekloppers !
Driewerf HOERA !!! Gisteren (zondag) zijn ze langs gekomen om de Adsl lijn in orde te brengen. Nu hoop ik dat alles op wieltjes zal lopen – het gaat in alle geval al stukken sneller. En ik hoop evenzeer dat mijn verslagen en/of foto’s er normaal zullen doorglijden. Is er onder jullie misschien een computergenie die me kan vertellen WAAROM de tekst en/of foto’s er bij sommige mensen als een Chinese tekst uitzagen daar waar bij anderen alles in orde was ?????

Zonet vond ik op Internet een heel toepasselijk gedicht over de huidige situatie in onze toren – ik citeer het even :

Gij bolronde kussen met je duistere kracht
Hoe kreeg je verduiveld mijn vrouw in je macht ?
Ze steekt en trekt, ze klost en weeft
Maar weet soms niet eens dat Ventje nog leeft
De linnenslag, de netslag, ze geeft maar katoen
De kook en de afwas zal Ventje maar doen
Ze speelt op het kussen als een vlijtige bij
En kuisen, dat is niet meer nodig, zegt zij
De stofdraden zie je hangen bij bosjes
En Ventje voelt zich de klos door die klosjes
En toch, als zij trots en tevreden haar werk aan hem toont
Voelt Ventje zich gelukkig en ruimschoots beloond
Want is het niet dat waar het om gaat in het leven :
Begrip voor een ander aan elkaar kunnen geven

Ja, inderdaad, het kantklossen wordt een passie. Den Ali Baba zegt dat hij soms niet meer weet hoe ik eruit zie omdat ik de meeste tijd boven doorbreng. En de buur zegt “voor de gezelligheid moet je haar niet houden”. Nooit goed hé. Nochtans liet ik me deze week wijsmaken door een Belg die hier op vakantie is, dat kantklossen een vrouw rustig maakt ….. Den Ali Baba staat er dus niet zo slecht voor !

Nu even iets heel anders : dé autokeuring in Turkije. In “onderwerp” zagen jullie het al, inderdaad, een drie-daagse.
Dag één : Vooraleer naar de keuring te kunnen moet je naar HET belastingskantoor om er een attest te krijgen dat je geen belastingsschulden hebt. OK, samen met Bahri’s vrouw en de 2 kindjes ernaartoe. Ik zal jullie besparen te vertellen hoeveel keer we alle verdiepingen, alle loketten afgelopen hebben – in alle geval de voormiddag was eraan voor de moeite en er was nog geen resultaat. 12 uur stipt : de deuren sluiten voor lunchpauze. Na de middag terug en ….. wat kreeg ik te horen ? Ik had 1000 € belastingsschuld !!!!! Bahri had voor mij de betalingen geregeld, maar het zat fout want een 4x4 betaalt luxetaks, en er was maar betaald voor een gewone auto. Wie onze Tata kent weet zeker dat het geen luxebak is. Bon, onverrichter zake in de vooravond thuisgekomen, moe en afgemat
Dag Twee : Bahri gaat (gelukkig) alleen naar Marmaris. Hij discuteert – samen met zijn accountant – een hele dag over het probleem. Er komt een lichtje : de taks kan verminderd worden omdat het inderdaad geen luxeauto is en de waarde ervan niet hoog
Dag drie : Bahri en ik weer naar Marmaris – naar het belastingskantoor mèt de accountant mee. Weer hetzelfde liefje : alle loketten en alle verdiepingen ettelijke keren (goed voor de fysiek ?)
‘s Middags : nog geen overeenkomst – uiteindelijk om 3 uur in de namiddag goedkeuring om maar te betalen op de waarde. Nog meer keren de verdiepingen en de loketten aflopen en het verschuldigde (sterk gereduceerd) betalen en OEF ik krijg het bewijs dat ik geen schulden meer heb. Net op tijd om nog naar de keuring te kunnen gaan. En dan komt pas de verrassing : wij kennen de autokeuring in België, maar hier ziet het eruit als volgt : aan de buitenrand van Marmaris is een open veldje met enkele (schaduw)bomen. Rechts staan 2 mannen te wachten om de uitlaat te controleren. Betalen, een stempel en OK. Dan verder de andere kant op en daar staan weer 2 mannen en wàt doen die : enkel de chassis en motornummers controleren. Weer betalen, weer stempel. Voilà, de auto was gekeurd. Geen verdere commentaar. Hopelijk wordt het volgend jaar geen zo’n zware kruisweg !

Verder niet zoveel speciaals in ons dorpje. Ik denk dat veel van jullie nu van de vakantie genieten – of genoten hebben – in alle geval is het weer nu mèt jullie.
In afwachting iets van jullie te mogen horen sturen we veel groetjes – zonder zon deze keer - want daarvan hebben jullie genoeg.
Hilde & Ali Baba

mijn nieuwe hobby

Hallo zonnekloppers !
Nu kunnen jullie toch niet klagen : volgens de krant moet het nu zonnen en/of zweten zijn ginder. Jullie voelen nu eens hoe erg wij hier afzien ….. Wij vinden het al frisjes als het maar 30 graden is. Gelukkig waait het frisse briesje rond de toren.


Zwaar werk doen we niet maar … wat ik oorspronkelijk in gedachten had als “winterwerk” is uiteindelijk “zomerwerk” geworden. Sinds lang wou ik leren kantklossen (je weet wel :zoals die oude vrouwtjes in Brugge). Vorig jaar Oktober ging ik onze tante Rachel bezoeken en … ik kreeg haar hele kantwerkuitzet zomaar mee. Niet alleen het kussen en de klosjes, maar gewoon alles om te kunnen starten. Er zijn ook prachtboeken bij met patronen. Uiteindelijk – na de hele winter in de boeken gelezen te hebben voor het slapengaan – vond ik de Franstalige handleiding het duidelijkst. Ja, ik ben er dus mee begonnen “ Dentelles aux fuseaux de A à Z” en geloof het of geloof het niet : op één week zit ik reeds aan de F. Boven op mijn torenkamer, met alle vensters open is het er heerlijk werken. Ik voel me een beetje als Rapoensel, alleen ben ik niet opgesloten en is mijn haar nog niet lang genoeg om een knappe prins binnen te laten.



Nog steeds denk ik elke morgen bij het ontbijt buiten : we leven toch in het Aards Paradijs – misschien krijgen wij het hier, en later ??? – we zien wel. Ik kan niet nalaten nog eens een foto door te sturen van voor zonsopgang, bijna niet te geloven dat de kleuren echt zijn, maar : ze zijn nog veel mooier.


En, zoals in het Aards paradijs zijn er wel de venijnige beestjes. Deze week nog een slangetje in de badkamer, maar den Ali Baba had er simpelweg op getrapt in het gedacht dat het een schoenveter was. Vorige week nog een schorpioen ontmoet in de woonkamer van Jos & Hale. Dan denk je : hoe komt die hierbinnen ? Alles is er afgesloten met vliegendraad en er blijft nooit een deur openstaan. En dan heb je natuurlijk de muggen in groten getale. Hoe die het doen om onze meest intieme plekjes te vinden – en maar jeuken – en maar krabben … Maar ja, niets kan perfect zijn.
Juni was voor heel Turkije een maand met heel weinig toerisme. De vogelgriep zal er wel iets mee te maken hebben (wij merkten er anders niet van). En dan : het voetbal – veel mensen willen eerst nog de finale zien vooraleer op reis te gaan. Hopelijk worden de volgende maanden beter anders kunnen heel veel horecazaken en winkels hun boeken sluiten.

Eindelijk weten we het : na de zoveelste groep betonmixers die voorbijkwamen : dat lelijke gebouw wordt toch een hotel, wel op kleine schaal maar dan “select”. Hatelijk om zien, die betonmixers die aan de overkant van de baai rijden als kruipende witte rupsen en dan weten we dat er ons veel lawaai en stof te wachten staat. Maar nu is dat hoofdstuk voorbij. De bouwvakkers die ingehuurd waren om het te bouwen zijn vertrokken. Die mannen zaten daar dag en nacht (sliepen in een kotje afgeschermd met plastiek) zonder enige nutsvoorziening. Water moesten ze halen bij de bron en verder hun plan trekken. Hale (die haar hemd zou weggeven) bezorgde hen dagelijks enkele flessen ijsgekoeld water en kookte veel teveel om “de jongens” toch een beetje te verwennen. In deze hitte (tussen 30 en 36 graden), 7 dagen op 7, van ’s morgens 8 tot ’s avond soms heel laat, stel je dat bij ons eens voor : het syndicaat zou niet akkoord gaan !
Hale leerde ons ondertussen een legendarisch Turks gerecht kennen ASJOERE (zo uitgesproken). Het stamt uit de overlevering van de Ark van Noë. Toen het einde van de zondvloed naderde had Noë nog maar weinig voorraad, DUS kookte hij gewoon alle overschotten tezamen, en dat was het. Ingrediënten ? Gedroogde rozijnen, kikkererwten, rijst, bonen enzomeer. Niet echt mijn smaak, maar voedzaam zal het wel zijn.



Het is weer de tijd van het jaar voor de oregano oogst. Zakken vol worden er verzameld, geklopt en weggesleept. Hebben die vrouwen een fysiek ! Om jaloers op te worden. Maar wij genieten lekker mee van de geur. En het is zo folkloristisch om zien. Dat éne vrouwtje heeft een kleedje aan met een heel groot gat in de rug – geen probleem, ze heeft er gewoon nog een ander kleedje onderaan van een heel verschillende kleur en tekening. Hier kan alles.




Zo, genieten jullie maar lekker van de zon tot mails ???
Veel groetjes
Hilde & Ali Baba