mijn nieuwe hobby
Hallo zonnekloppers !
Nu kunnen jullie toch niet klagen : volgens de krant moet het nu zonnen en/of zweten zijn ginder. Jullie voelen nu eens hoe erg wij hier afzien ….. Wij vinden het al frisjes als het maar 30 graden is. Gelukkig waait het frisse briesje rond de toren.
Zwaar werk doen we niet maar … wat ik oorspronkelijk in gedachten had als “winterwerk” is uiteindelijk “zomerwerk” geworden. Sinds lang wou ik leren kantklossen (je weet wel :zoals die oude vrouwtjes in Brugge). Vorig jaar Oktober ging ik onze tante Rachel bezoeken en … ik kreeg haar hele kantwerkuitzet zomaar mee. Niet alleen het kussen en de klosjes, maar gewoon alles om te kunnen starten. Er zijn ook prachtboeken bij met patronen. Uiteindelijk – na de hele winter in de boeken gelezen te hebben voor het slapengaan – vond ik de Franstalige handleiding het duidelijkst. Ja, ik ben er dus mee begonnen “ Dentelles aux fuseaux de A à Z” en geloof het of geloof het niet : op één week zit ik reeds aan de F. Boven op mijn torenkamer, met alle vensters open is het er heerlijk werken. Ik voel me een beetje als Rapoensel, alleen ben ik niet opgesloten en is mijn haar nog niet lang genoeg om een knappe prins binnen te laten.
Nog steeds denk ik elke morgen bij het ontbijt buiten : we leven toch in het Aards Paradijs – misschien krijgen wij het hier, en later ??? – we zien wel. Ik kan niet nalaten nog eens een foto door te sturen van voor zonsopgang, bijna niet te geloven dat de kleuren echt zijn, maar : ze zijn nog veel mooier.
En, zoals in het Aards paradijs zijn er wel de venijnige beestjes. Deze week nog een slangetje in de badkamer, maar den Ali Baba had er simpelweg op getrapt in het gedacht dat het een schoenveter was. Vorige week nog een schorpioen ontmoet in de woonkamer van Jos & Hale. Dan denk je : hoe komt die hierbinnen ? Alles is er afgesloten met vliegendraad en er blijft nooit een deur openstaan. En dan heb je natuurlijk de muggen in groten getale. Hoe die het doen om onze meest intieme plekjes te vinden – en maar jeuken – en maar krabben … Maar ja, niets kan perfect zijn.
Juni was voor heel Turkije een maand met heel weinig toerisme. De vogelgriep zal er wel iets mee te maken hebben (wij merkten er anders niet van). En dan : het voetbal – veel mensen willen eerst nog de finale zien vooraleer op reis te gaan. Hopelijk worden de volgende maanden beter anders kunnen heel veel horecazaken en winkels hun boeken sluiten.
Eindelijk weten we het : na de zoveelste groep betonmixers die voorbijkwamen : dat lelijke gebouw wordt toch een hotel, wel op kleine schaal maar dan “select”. Hatelijk om zien, die betonmixers die aan de overkant van de baai rijden als kruipende witte rupsen en dan weten we dat er ons veel lawaai en stof te wachten staat. Maar nu is dat hoofdstuk voorbij. De bouwvakkers die ingehuurd waren om het te bouwen zijn vertrokken. Die mannen zaten daar dag en nacht (sliepen in een kotje afgeschermd met plastiek) zonder enige nutsvoorziening. Water moesten ze halen bij de bron en verder hun plan trekken. Hale (die haar hemd zou weggeven) bezorgde hen dagelijks enkele flessen ijsgekoeld water en kookte veel teveel om “de jongens” toch een beetje te verwennen. In deze hitte (tussen 30 en 36 graden), 7 dagen op 7, van ’s morgens 8 tot ’s avond soms heel laat, stel je dat bij ons eens voor : het syndicaat zou niet akkoord gaan !
Hale leerde ons ondertussen een legendarisch Turks gerecht kennen ASJOERE (zo uitgesproken). Het stamt uit de overlevering van de Ark van Noë. Toen het einde van de zondvloed naderde had Noë nog maar weinig voorraad, DUS kookte hij gewoon alle overschotten tezamen, en dat was het. Ingrediënten ? Gedroogde rozijnen, kikkererwten, rijst, bonen enzomeer. Niet echt mijn smaak, maar voedzaam zal het wel zijn.
Het is weer de tijd van het jaar voor de oregano oogst. Zakken vol worden er verzameld, geklopt en weggesleept. Hebben die vrouwen een fysiek ! Om jaloers op te worden. Maar wij genieten lekker mee van de geur. En het is zo folkloristisch om zien. Dat éne vrouwtje heeft een kleedje aan met een heel groot gat in de rug – geen probleem, ze heeft er gewoon nog een ander kleedje onderaan van een heel verschillende kleur en tekening. Hier kan alles.
Zo, genieten jullie maar lekker van de zon tot mails ???
Veel groetjes
Hilde & Ali Baba
Nu kunnen jullie toch niet klagen : volgens de krant moet het nu zonnen en/of zweten zijn ginder. Jullie voelen nu eens hoe erg wij hier afzien ….. Wij vinden het al frisjes als het maar 30 graden is. Gelukkig waait het frisse briesje rond de toren.
Zwaar werk doen we niet maar … wat ik oorspronkelijk in gedachten had als “winterwerk” is uiteindelijk “zomerwerk” geworden. Sinds lang wou ik leren kantklossen (je weet wel :zoals die oude vrouwtjes in Brugge). Vorig jaar Oktober ging ik onze tante Rachel bezoeken en … ik kreeg haar hele kantwerkuitzet zomaar mee. Niet alleen het kussen en de klosjes, maar gewoon alles om te kunnen starten. Er zijn ook prachtboeken bij met patronen. Uiteindelijk – na de hele winter in de boeken gelezen te hebben voor het slapengaan – vond ik de Franstalige handleiding het duidelijkst. Ja, ik ben er dus mee begonnen “ Dentelles aux fuseaux de A à Z” en geloof het of geloof het niet : op één week zit ik reeds aan de F. Boven op mijn torenkamer, met alle vensters open is het er heerlijk werken. Ik voel me een beetje als Rapoensel, alleen ben ik niet opgesloten en is mijn haar nog niet lang genoeg om een knappe prins binnen te laten.
Nog steeds denk ik elke morgen bij het ontbijt buiten : we leven toch in het Aards Paradijs – misschien krijgen wij het hier, en later ??? – we zien wel. Ik kan niet nalaten nog eens een foto door te sturen van voor zonsopgang, bijna niet te geloven dat de kleuren echt zijn, maar : ze zijn nog veel mooier.
En, zoals in het Aards paradijs zijn er wel de venijnige beestjes. Deze week nog een slangetje in de badkamer, maar den Ali Baba had er simpelweg op getrapt in het gedacht dat het een schoenveter was. Vorige week nog een schorpioen ontmoet in de woonkamer van Jos & Hale. Dan denk je : hoe komt die hierbinnen ? Alles is er afgesloten met vliegendraad en er blijft nooit een deur openstaan. En dan heb je natuurlijk de muggen in groten getale. Hoe die het doen om onze meest intieme plekjes te vinden – en maar jeuken – en maar krabben … Maar ja, niets kan perfect zijn.
Juni was voor heel Turkije een maand met heel weinig toerisme. De vogelgriep zal er wel iets mee te maken hebben (wij merkten er anders niet van). En dan : het voetbal – veel mensen willen eerst nog de finale zien vooraleer op reis te gaan. Hopelijk worden de volgende maanden beter anders kunnen heel veel horecazaken en winkels hun boeken sluiten.
Eindelijk weten we het : na de zoveelste groep betonmixers die voorbijkwamen : dat lelijke gebouw wordt toch een hotel, wel op kleine schaal maar dan “select”. Hatelijk om zien, die betonmixers die aan de overkant van de baai rijden als kruipende witte rupsen en dan weten we dat er ons veel lawaai en stof te wachten staat. Maar nu is dat hoofdstuk voorbij. De bouwvakkers die ingehuurd waren om het te bouwen zijn vertrokken. Die mannen zaten daar dag en nacht (sliepen in een kotje afgeschermd met plastiek) zonder enige nutsvoorziening. Water moesten ze halen bij de bron en verder hun plan trekken. Hale (die haar hemd zou weggeven) bezorgde hen dagelijks enkele flessen ijsgekoeld water en kookte veel teveel om “de jongens” toch een beetje te verwennen. In deze hitte (tussen 30 en 36 graden), 7 dagen op 7, van ’s morgens 8 tot ’s avond soms heel laat, stel je dat bij ons eens voor : het syndicaat zou niet akkoord gaan !
Hale leerde ons ondertussen een legendarisch Turks gerecht kennen ASJOERE (zo uitgesproken). Het stamt uit de overlevering van de Ark van Noë. Toen het einde van de zondvloed naderde had Noë nog maar weinig voorraad, DUS kookte hij gewoon alle overschotten tezamen, en dat was het. Ingrediënten ? Gedroogde rozijnen, kikkererwten, rijst, bonen enzomeer. Niet echt mijn smaak, maar voedzaam zal het wel zijn.
Het is weer de tijd van het jaar voor de oregano oogst. Zakken vol worden er verzameld, geklopt en weggesleept. Hebben die vrouwen een fysiek ! Om jaloers op te worden. Maar wij genieten lekker mee van de geur. En het is zo folkloristisch om zien. Dat éne vrouwtje heeft een kleedje aan met een heel groot gat in de rug – geen probleem, ze heeft er gewoon nog een ander kleedje onderaan van een heel verschillende kleur en tekening. Hier kan alles.
Zo, genieten jullie maar lekker van de zon tot mails ???
Veel groetjes
Hilde & Ali Baba
posted by hilde at 4:59 p.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home