nieuwsbrieven 1e jaar in Selimiye

Eerst en vooral dank aan elkeen die ons “alles Gute” wenste, telefonisch – per mail of per kaartje, dank voor de vele sympathieke reacties die we kregen op ons eerste verslag, danke voor de interesse, en danke aan Internet die deze contacten mogelijk maakt.
Ik weet nog niet hoelang en hoe dikwijls ik jullie zal storen met een berichtje, dit zal afhangen van stof tot inspiratie. Op dit ogenblik mankeert dit laatste zeker niet. Ik hoop jullie er niet mee te vervelen, anders stuur je maar een mailtje “stop deze zever”

Zondag 9 mei
Ongelofelijk : elke morgen als we opstaan, is het panorama er nog :
de zee, steeds variërend van tekening naargelang de wind, de zon en de boten, net een bewegend schilderij.
Een goede raad van tante Kaat : blijf geloven in je droom !
In Ichtegem hadden we een huis met tuin op een stuk grond van 1000 m2, nu is het enkel
178 m2, en toch voelt het zoveel ruimer aan, net of de wereld aan onze voeten ligt !
Achter het huisje ligt een stuk grond van nonkel die we mogen gebruiken, maar het ontginnen daarvan is iets voor de toekomst.

Kumru Kulesi (vertaling voor wie het nog niet wist : de toren van de Turkse tortel) raakt meer en meer bevolkt. Ons klein zwart katje (Siyah) besliste hier definitief in te trekken en bracht haar 3 kleintjes mee ! Nu hebben we er dus 4. Ze mogen blijven, ze gedragen zich als mini Lion Kingen en maken de buurt onveilig voor slangen en schorpioenen.

Aan de voordeur is een mussennest uitgebroken. Onophoudelijk tsjiet tjiet, en veel weg-en-weergefladder van vader en moeder mus.
Daarnet zagen we een grote schildpad in de achtertuin, langzaam genietend van de zon.
Dagelijks komt een steenuiltje op de telefoonpaal zitten, hij lijkt de bewoning van de toren interessant te vinden. ‘s’ Nachts hoor je de uilen constant naar elkaar roepen : oe oe, oe oe
Je moet hier ook niet verschieten een koe in de achtertuin te vinden of geiten in het bergingske op zoek naar schaduw.

Nu wat plaatselijke roddels. Een oud ventje (nu 102) op de weg tussen Selimiye dorp en ons huisje, zag me jaar na jaar voorbijkomen. Hij verwelkomde me zo hartelijk toen hij hoorde dat ik hier nu woon. Onze Nederlandse buur verhuurt 2 huisjes (www.euronet.nl/users/kaan), maar hun gasten veroorzaken totaal geen lawaai of andere hinder.
Het huisje voor het onze (iets lager) schijnt slechts 1 maand per jaar bewoond te worden door Duitsers, maar we zagen hen nog niet. Iets hoger op de heuvel wonen 2 artiesten in een zeer klein vierkant huisje (1 kamer). Ze leven primitief : geen watervoorziening, WC e.d., en ze schijnen het goed te vinden zo.
Met de plaatselijke bevolking (meestal vrouwen) maken we vooral kennis als ze met hun koeien of geiten voorbijkomen. We maken dan een praatje in mijn negertjes-turks terwijl ze nieuwsgierig rondkijken naar wat we hier doen.


De tuin vooraan is nu volledig opgekuist : onkruid verbrand, gevecht gevoerd met stenen ipv met mos en gras, gerakeld en 3 bloemen zaaibedden gemaakt. Nu zit ik te wachten om iets groen te zien bovenkomen. Ben nieuwsgierig naar wat het hier goed zal doen.
Hier is het niet nodig veel te kopen : grond mag je stelen bij de buren en mest vind je genoeg langs de weg, ik verzamelde er al een hele ketel.

Woensdag zijn we naar Bozburun gereden, onze vleesvoorraad was danig geslonken en hier is geen beenhouwerij. Bozburun ligt op de top van het schiereiland 15 km langs de gewone weg per auto, of 10 km langs de wandelweg. Hier zijn het wel nog èchte beenhouwers : de dieren hangen compleet in de etalage en er wordt gewoon een stuk afgesneden. Gehakt wordt gemaakt terwijl je erbij bent – voor mij een vage herinnering uit de kinderjaren.

De elektriciteitsrekening voor de laatste 2 maand stak tussen de teller buiten toen we thuis kwamen van Bozburun : 7.990.000 TL ……… ofte 195 oude Belgische frankskens;
Ik heb ook al mijn eerste was gedaan. Na wat zoeken kreeg ik de Turks sprekende machine aan de praat. Het leuke is : gegarandeerd droog binnen het uur, èn gestreken door de wind !
Gezien het hier meestal barbecue weer is, hebben we al dik genoten van lamskoteletjes, kippenvleugeltjes en sis kebab, heerlijk gegrild en vergezeld van een stoofpotje of van rauwe groentjes. Ali Baba doet met plezier alle keukenwerk en ik ben blij ervan af te zijn.

Om dit praatje af te ronden nog een doordenkertje :
De mensen hier hebben iets wat Belgen niet hebben – zelfs niet als ze op pensioen zijn : TIJD
Groetjes, Hilde & Ali Baba


Zondag, 16 mei

Kust der heerlijkheden
waar het water levensverhalen weerspiegelt
met de tand des tijds knagend aan het land
waar blauw blauw is en de zee je niets verbergt
Baaien in de Turkse kust
tientallen, honderden, duizenden
verborgen en geborgen
waar ontwaken nog een droom is
en dagdromen realiteit (Bruno Flour)



Zo wil ik jullie vandaag een goeie maandagmorgen wensen. Ik hoop dat jullie voelen aan deze poëtische inval hoe het hier werkelijk is (heb ik dus zelf niet gemaakt, maar deel dit gevoel - de naam van de auteur is vermeld)

Onze eerste 14 dagen zijn voorbij. De tijd van onze normale vakantieperiode is afgelopen. Nu wonen we hier ECHT !!!!

Sommigen van jullie vroegen ons hoe we hier de dagen doorbrengen. Geen probleem, de dagen vliegen voorbij, zowel als we iets doen of als we niets doen. Normaal staan we op tussen 6 en 6.30 (’s morgens, natuurlijk). Het is zo mooi de zon te zien opgaan boven de bergen. Ali Baba drinkt zijn eerste Nescafétje, en ik check mijn mail. Dan lees ik vluchtig de Belgische krant op Internet, maar gezien er geen spectaculair nieuws is in Belgie ben ik daar rap mee klaar. Ik roep Ali Baba dat zijn krant klaar staat en beneden wacht een vers vruchtensapje op me. Heerlijk. Ondertussen passeren de koeien en geitenvrouwtjes met hun kroost. Ik wandel rond en kijk hoe mijn zaailingen het doen. Ondanks het dagelijks sproeien, komt het ene toch rapper boven dan het andere. De reukerwtjes schijnen het hier danig naar hun zin te hebben. Op zo’n korte tijd al 5 cm hoog. Deze morgen ontdekte ik tomaten-zaailingen in de grond van de druivelaar. Nu ben ik wel verplicht nieuwe grond te ontginnen om deze te planten Maar, eens de tomaten rijp, zal het werk niet voor niets geweest zijn.
Zodra Ali Baba’s krant uitgelezen is, maakt hij het ontbijt : twee soorten kaas, salami (Turkse), komkommer, tomaat, een eitje (gekookt, geroerd, spiegel, volgens zijn inspiratie), brood, honing en confituur. We eten buiten met uitzicht op het grote zwembad. ZALIG !


Daarna doet elk wat ie wil. Totale vrijheid, maar geen van ons twee verveelt zich. Zoveel mogelijkheden : er is nog werk in de tuin, de muren binnen moeten gevoegd worden, en we hebben pakken boeken meegebracht om te lezen, dagelijks ga ik te voet naar het dorp vers brood halen (dit kan uren duren, naargelang de mensen die ik ontmoet), buiten dit nog prachtige wandelingen te maken en er is nog zoveel te ontdekken……………… Voor we het weten valt de avond. Na een Raki voor ons beiden trekt Ali baba de keuken in en komt er pas uit als hij een prachtig dineetje (buiten) op tafel brengt. Gezien ik de hele dag actief was, val ik aan als een hongerige wolf. Het eten en de wijn erbij smaakt, we kijken hoe de kleur van de zee vervaagt met de bergen en de hemel. Daarna zien we enkel de miljoenen sterren en de lichtjes in het dorp. We snuiven de avondgeuren op en we luisteren naar de nachtelijke geluiden. En DAT was onze dag. We gaan vroeg slapen, en we weten dat het goed was…………….
Ik wil jullie ook nog even iets vertellen over de watervoorziening. OK, hier gaat ook het kraantje open en er komt water uit, maar………………. het water wordt vanuit de bergen gestuwd naar tanks die bij de huizen staan. Hier geen probleem, water op elk moment van de dag. Hogerop wel een probleem, gezien wij eerst bediend worden. Drinkwater halen we recht uit de natuurlijke bron hier vlak beneden. Een heerlijke plaats, gebouwd met stenen uit de Helleense periode (Selimiye heette tijdens de Griekse overheersing Losta). Je kan er de kannen vullen met vers lekker water, de autochtonen doen hier hun was op de oude manier (ik voel me pretentieus met mijn wasmachine.), en een heerlijke oude 4 stammige vijgenboom waakt over dit alles. Kom en zie………
Warm water is ook geen probleem. Voor 500 € zijn hier zonnepanelen geplaatst met staketsel en alles inbegrepen. En het werkt super èn warm.
Op de fauna geraken we niet uitgekeken. Een roze met groengestipte paddenfamilie in de tuin, eekhoorntjes vakbij een eeuwenoude plataan, groen-blauwe (ik lieg niet) kraaien, knalgele vogels, distels met mooie gele bloemen, hagedissen en kameleons in alle kleuren, een stekelvarken van 50 CM die door onze tuin loopt en dan spreek ik nog niet over de insecten in alle kleuren en grootten.
Flora : de amandelbomen die in Februari in volle bloei stonden, dragen nu al vrucht die in Juli rijp zullen zijn, de vijgen hangen te rijpen rondom, de granaatappelbomen staan nu in bloei


en zullen in oktober opengebarsten van de bomen vallen (niemand raapt ze nog op – er zijn er teveel), op dit ogenlik zijn de moerbeien (witte en zwarte) rijp : lekker zoet en gerijpt in de zon, ook de mispels, bij ons een lang vergeten vrucht, zijn nu klaar
Vandaag hadden we ons eerste Belgische bezoek. Het was leuk te zien hoe ze meegenoten van wat wij doorlopend kunnen genieten
Wordt vervolgd………………….


Zondag 23 mei

Als ik ‘s morgens mijn ogen open is het eerste wat ik zie : het grote houten parasol dak. Dan denk ik steeds : blijft deze droom duren ? – Hoe kan het dat dit ècht is ?
Deze morgen ben ik – uitgeslapen – iets na 5 opgestaan. In een stoel aan de voordeur gaan zitten. De ochtend was nog maar aan het dagen. De vogels ontwaakten één voor één, en brachten me hun mooiste lied.
Het torenhuisje is met de voorkant naar het Oosten gericht. Het zonnelicht groeit achter de bergen : oranje-geel . Het geeft een prachtig lichtspel op zee. De zee heeft alle mogelijke schakeringen van kleur, tekening en beweging.
Een Pt Pt bootje (tweetakt motor) van een visser zet aan. Je kan er niet aan wennen, elk moment een ander kleur, een ander zicht. Tegen zessen rijst de zon boven de berg en zegt me dat het vandaag weer eens zee-weer zal zijn.
Mooi, zelfs pijnlijk er alleen van te genieten. En, als je me niet gelooft : kom en zie………...


Zoals ik in vorig verslag reeds schreef : zondag hadden we ons eerste (onverwachte) Belgisch bezoek. Voor wie hen kent : Marc Vantyghem en Moniek.. Na een telefoontje (ons nummer gekregen van de buren in Ichtegem) kwamen ze per taxi in Selimiye aan. Onderweg hadden ze hun ogen uitgekeken op het prachtig stuk natuurgebied – de zee – de watervallen – Orhaniye (waar je –zoals in de Bijbel – op het water kan wandelen).


We hebben hen opgepikt in het dorpscentrum en hen meegetroond naar restaurant Cinar. Onder twee eeuwenoude plataanbomen hebben we er samen geluncht met zicht op de baai : de heerlijkste gerechten uit de Turkse keuken, en als toemaatje waterpijp gerookt.
Daarna hebben ze ons torentje bezocht, niet gelovend dat DIT mogelijk was.

Dagelijks ga ik te voet naar het dorp, wandelafstand 10 min à 1 kwartier, afhangend of je stijgt of daalt. Ik doe er de noodzakelijke boodschappen : brood, fruit & groenten enz. Soms ga ik ’s morgens vroeg (7 uur). Op dit moment brengen de mensen de koeien naar boven om te laten grazen in de bergen. Elkeen onderbreekt de conversatie met de koeien om “günaydin” (goedemorgen) te zeggen : iets dat door de beschaving in sommige delen van Europa niet meer gebeurt. Een zicht op de prijzen van de aankopen : vb. 285 Bef voor 2 broden, een doosje tandenstokers en 5 pakjes sigaretten / 123 Bef voor 2 kg tomaten en 1 kg kersen. Ik heb ook al een rok gekocht : 15.OOO.OOO TL. Ik denk dat ik de duurst geklede vrouw in België zal zijn … De nuttigste aankoop echter was mijn kruiwagen : 55.000.000 TL.
Soms ga ik midden de dag naar het dorp. Er heerst een gezellige sfeer. Als ik dorstig ben wip ik binnen bij Hale & Jos (onze Nederlandse buren) die er een zeer gezellig cafeetje runnen aan de haven : COSMO’S
Terwijl ik beneden ben zit Ali Baba aan de voordeur van de toren en speurt de horizon af met zijn verrekijker op zoek naar zijn 40 rovers..
We zijn naar de Muhtar (burgemeester) geweest om ons in te schrijven. Dàt is ook de plaats waar de post toekomt. Geen postbode dus, je moet de brieven zelf afhalen. Smeekbede : schrijf ons aub geen brieven !
Een 2e Belgisch bezoek vonden we dinsdag in de voortuin aan ’t zonnen toen we thuiskwamen van Bozburun. Griet en Liesbeth (voor wie hen kent). Op vakantie in Bodrum huurden ze een auto om ons een goeiedag te komen zeggen.
Nog meer bezoek : de Jandarma (plaatselijke politie) om onze passen en visa te controleren : heel vriendelijke (knappe) jongens. En ook bezoek gehad van Bedia (mijn vriendin uit Orhaniye) en haar vrienden uit Istanbul. Bahri komt wekelijks langs met vrouw en zoon om iets te brengen, iets op te knappen of gewoon maar om te genieten van deze plaats. Normaal als je midden stad Marmaris woont, waar het altijd heet en zeer druk is. Mustafa kwam enkel maar de eerste dag om de telefoon aan te sluiten. Mehmet zagen we al 2 keer.
Eenzaam zien we hier geenszins. Ik maakte ook al kennis met een Amerikaans en een Duits koppel die hier wonen.
Op dit ogenblik (in Mei !!!) wordt de oogst geschoren. Zoals jullie wel konden raden : met een sikkel. De lapjes grond zijn te klein en te oneffen om het machinaal te doen. De vrouwen doen het werk en brengen grote bussels mee op hun rug. Deze bussels worden op een verzamelplaats gelegd en opgehaald met een tractor.
Op Hemelvaartsdag is er een vers Tangheske geboren : Ebe, zoontje van Karel en kleinzoon van mijn jongste broer. Weer eens dank zij Internet kon ik het kereltje al op foto zien.
Gisteren zijn we bloemen gaan kopen : een donkerrode Hibiscus, drie Lantana’s (wit, geel en rood), en 108 kleine Portulaca-plantjes. Er kwam niets op in dat ene zaaibed : de mieren hebben al het zaad meegesleurd naar hun hol. Dan maar ineens de grote middelen !
De grond voor de tomatenplantjes is ontgonnen. Een heel werkje : eerst de grond losgepijoscht en ontsteend.Baba maakte ondertussen anti-geiten-hekjes. Na enkele dagen ontluchten : verse grond toegevoerd. We hebben de grond uitgespit (geen makje) op de plaats waar een pracht van een archeologische steen ligt op nonkels grond, kwestie van 2 vliegen in één klap te slaan. Dan sinds 3 weken geweekte koeienmest opgegoten + as van de onkruidbrandjes (hier mag je nog vuurtje stoken). Deze morgen alles goed ineen gerakeld en vanavond zal ik planten na zonsondergang, zodat de tomatenplantjes morgen fris-man staan.
Dit was zowat het grootste nieuws van hier. Dank aan wie een leuke reactie gaf op mijn vorige mailtjes. En dank aan wie ons toch wat nieuws uit Belgie doorgeeft.
En, ondanks het feit dat ik beschamend weinig aan België denk, maak ik het voornemen jullie wekelijks te blijven bestoken met mijn verslagjes. Tot volgende zondag
Hilde & Ali Baba

Zondag 30 mei
Zonet teruggekomen van een prachtwandeling naar de top van de berg, gewapend met GSM (nuttig cadeau van de dochters) en camera. Geklommen lijk een (oude) berggeit en volop genoten van de schitterende zichten, de stilte en de bloemen onderweg.



De tijm staat nu volop in bloei, waarvan de bijen en vlinders profiteren. De vrouwen die de koeien hoeden houden zich bezig met de tijm te plukken om aan de toeristen te verkopen.



3 uur weggeweest. Na nog enkele trainingen ken ik hier de hele omgeving.
Vorige zondag ben ik voor de eerste keer een avondje (alleen) uit geweest. Iets gaan drinken bij Jos en Hale. Wel gezellig kroegje, je leert er veel mensen kennen. Gezien het late en donkere uur (middernacht) heeft Hale me een lift naar boven gegeven. ’s Anderendaags is Hale eens langsgekomen aan het torentje, ze had een welkomst presentje mee : enkele cactussen. Dat was weer werken geblazen : we moesten er een bloembak voor hebben. En, vermits je hier niet naar de winkel om de hoek kan gaan, heeft Ali Baba afgedankte halfronde raampjes omgetoverd tot een bloembak. Ik heb het staketsel dan bezet met recuperatiesteentjes en moet zeggen : het is een echt cactuskasteel geworden.



Deze week hebben we onze eerste negatieve ervaring hier meegemaakt : 2 van onze kleine poesjes werden (om 6 uur ’s morgens) meegenomen door een oude vrouw. Eddy was juist koffie aan ’t zetten in de keuken en zag haar door het raam onze voortuin inkomen. We begrijpen het niet : er zijn hier zoveel katten, waarom komt ze die hier wegnemen ? Nu heeft onze Siyah maar één kleintje meer.


Woensdag werden we uitgenodigd op een pick nick in Amazon baai. Een baai als een sprookje (we waren er reeds geweest met de boot in 1994), gelegen in de baai van Gökova en bereikbaar via de Datça weg. Sulhi (neef van Bahri) heeft er zijn vissersboot liggen, dus weten jullie al wat we gegeten hebben. De twee zussen van Sulhi waren er ook bij en Mehmet en Bahri met zijn gezinnetje. Het volledige menu : gebakken vis, gevulde courgettebloemen, groenten salade en vissoep, dit alles overgoten met Raki. Ik heb ook voor ’t eerst in de zee gezwommen sinds wij hier zijn (NU al meer dan een maand). En een wandeling gaan maken met Güller. Güller is de 21 jarige nicht van Bahri, een heerlijk meisje. Haar naam betekent “roos” en “lach”, en zo IS ze ook werkelijk.


Belangrijk nieuws nu : we hebben een spiegel met toebehoren gekocht op ’t marktje ! Na één maand leven zonder spiegel was ik er dolgelukkig mee. Dankzij de boormachine van Jos kon Ali Baba alles ophangen. Het rare is nu : eigenlijk had ik geen spiegel nodig, want nu ik die heb vergeet ik erin te kijken …. Ook een mooi tafelkleed gekocht. Heb ik wel moeten amputeren omdat onze tafel (binnen) rond is en rond een paal gemaakt is, maar het staat wel mooi nu.
Fauna : ’t zal toch nodig zijn een boek over de fauna hier te zoeken, want er wonen hier heel speciale dieren. We hebben bvb de “telefoonvogel”. Klinkt echt als een telefoon, gelukkig belt hij maar één keer, zodat we niet direct naar de telefoon lopen. Dan hebben we nog de “verkeerslichtbij”. Als je hem van dicht observeert heeft hij het ene moment rode en het andere moment groene ogen (grote). Dan hebben we nog de hagedissen in alle kleuren en formaten. Laatst zag ik er zelfs een fluo groene van ongeveer 30 cm.
Flora : weer iets speciaals, maar bekend onder alle Middellandse-zee-reizigers : de kappertjesstruik staat nu in bloei. Echt mooie bloemen. Ik heb ook wat bijgeleerd dankzij het bloemenboekje van Jos : de bloemknoppen worden gebruikt om op azijn in te leggen, niet de zaadjes.





De oogst van de tomatenplantjes zal waarschijnlijk nihil zijn (na zoveel werk). Allemaal opgevreten en ik denk dat een nazaat van opa schildpad er voor iets tussenzit.
Nu is alle oogst hier geschoren. Kennen jullie de uitdrukking in Belgie : “oogst geschoren, winter geboren” ? Hier is het : “oogst geschoren, zomer geboren”. Wel een leuke bedoening, het verwerken van de oogst. Er was een verzamelplaats gemaakt hier vlak voor ’t huisje beneden zodat we alles zeer goed konden gadeslaan. Er komt een tractor + hakselaar en veel volk. Met een lange riem (20 m) wordt de hakselaar aangedreven vanaf de tractor. De halmen worden erin gegooid en alles wat eruit komt wordt in grote zakken op de rug naar huis gesleept (natuurlijk door de vrouwen).


En het grote nieuws in de omgeving : toen we hier aankwamen was het baantje naar hier in onmogelijk slechte staat. Vrijdag is er een ploeg met bulldozer enz gekomen om het te repareren. Het is nu nog niet klaar, maar we hopen dat ze tot ons huis geraken. De stukken die al klaar zijn, zijn nu (bijna) berijdbaar met een Mercedes SLKaatje. Maar ’t zal wel weer snel verslechten : de koeien stampen de stenen los, en, zodra er een hevige regenbui komt, stroomt alles weer weg.
Verder : de eerste euforie is nog niet voorbij en we vervelen ons geen minuut.
Dit was het zowat. Meer nieuws volgende week en geniet van jullie lang weekend.
Veel groetjes
Hilde & Ali Baba

Zondag 6 juni
Goeiemorgen of goeienavond naargelang het tijdstip dat je je post opent. Hier zijn we weer met spannende verhalen uit Selimiye. Eigenlijk is het soms moeilijk sommige zaken uit te leggen voor wie hier nog niet geweest is. Voor die er wel was zal het waarschijnlijk vervelen veel dingen te moeten lezen die ze al lang wisten.
Wegens tijdsgebrek zal ik me beperken tot de belangrijkste gebeurtenissen van deze week. Tijdsgebrek omdat Mustafa de laatste dagen komt om klusjes op te knappen. Dit betekent veel opkuiswerk na de klus en samen eten (Mehmet komt dan ook tegen dinner-time). Alle elektriciteitsschakelaars werken nu zoals ze moeten, voorheen was het altijd de vraag : als je op deze knop duwt, waar zien we dan licht ? Nu, ik denk dat de elektriciens onder jullie (als ik goed tel zijn het er drie) grijze haren krijgen als ze de Turkse elektriciteitsleidingen checken….
Nog iets over dit onderwerp : het is dus zeer normaal hier dat er minimum 1 à 2 uur per dag geen elektriciteit is. Kan op elk uur van de dag gebeuren, maar je weet nooit wanneer. Het went, maar ik bewonder koelkast, wasmachine enz dat die ertegen kunnen (dit was ook de reden waarom ik een laptop verkoos ipv een gewone computer) Mustafa heeft ook de paal onder mijn grote dakparasol ontmanteld. Het hele huisje was onder het stof. Maar het WAS nodig, er zat houtworm in en ik hoorde die ’s nachts knagen krt krt krt. Nu komt er een nieuwe paal. Zijn derde klus was het installeren van de TV satelliet. Hoewel hij nog niet geklaagd heeft zal Ali Baba blij zijn eindelijk weer eens TV te kunnen kijken. Welke posten we kunnen bereiken weten we morgen.
En nu een gruwelverhaal voor de angsthazen onder jullie. Toen Mustafa op een avond (in het donker en te voet) terug ging naar zijn boot hoorde hij een gegrom en een gesis (de spanning is te snijden…….) Onze klein zwart poesje was een duel aangegaan met een (giftige) slang van ongeveer 1,50 m ! Gezien ons huisje op een heuvel staat is er een plateau gebouwd om een effen terrein te bekomen. Het slanke lange beest kwam uit de zijmuur, dus denken we dat hij (of zij) daar hun woning hebben. Maar geen probleem, tegen de tijd dat jullie op bezoek komen zullen alle gaten en spleten al dichtgemetseld zijn, zodat (RIP) spijtig maar nodig alle beestjes erin dood zullen zijn. Mustafa heeft zich dan even heldhaftig gedragen als ons katje en heeft de slang doodgemaakt.


Hij was daarna wel even overstuur en vroeg ons hem met de auto thuis te brengen. Het was zijn eerste slang……En, ik moet zeggen : voor ons was het ook de eerste keer (na 12 jaar vakantie in Turkije) dat wij er één zagen, maar het was wel de moeite ! Moraal van het verhaal : als we na donker schikken thuis te komen zullen we wel een verstraler meenemen.

Binnenshuis ben ik ook dagelijks enkele uren bezig met de muren te voegen. Gezien ik het resultaat van Turkse arbeiders in vraag stel heb ik Bahri gezegd dat ik het zelf zou doen (tijd zat !). Ik leef natuurlijk doorlopend met schuldgevoelens : het huisje stond hier meer dan 10 jaar open en bloot in weer en wind. Zoveel dieren en diertjes vonden er hun thuis. Nu komen wij aan en ze worden ingemetseld. De 50 cm dikke muren worden nu dierenkerkhofjes…….

Vrijdag waren we weer eens in Marmaris. Niet op vakantie (zoals zoveel toeristen), maar om Turkse Lira op te halen. De enige mogelijkheid om aan geld te geraken is dus 45 km rijden. Geen probleem, dan kan je ook ettelijke miljoenen uit de muur halen. In Selimiye noch in Bozburun is er een bank of geldautomaat beschikbaar. Vermits Marmaris voor ons geen aantrekkelijke plaats is (toeristisch-warm-druk) waren we zo blut dat we zelfs schulden hadden bij Jos en Hale – we schoten miljoenen tekort om onze drankjes te betalen.

Gisteren waren we uitgenodigd door Bedia op een feestje voor haar Turkse en buitenlandse vrienden . Echt een succes ! De locatie, de mensen, het contact, de muziek, de sfeer, het vrijheidsgevoel, het spontane in elkeen : HEERLIJK !!! We hebben weer een hoop vrienden bij nu.



En, daar hebben 5 minuten regen gehad : de eerste droppen sinds we aankwamen.

Voor de rest : tot volgende week
Groetjes
Hilde & Ali Baba


Zondag 13 juni
Vandaag bolletjeskermis in Belgie (dixit mijn vader) of in deftige termen : verkiezingen. Gelukkig hebben onze buren in Ichtegem de zware taak op zich genomen ONZE stem uit te brengen zodat we toch onze vaderlandse plicht kunnen vervullen. Hiervoor onze dank.

Deze week zijn er geen sensationele gebeurtenissen geweest afgezien van de terugkomst van één van de poesjes – half zo klein en half zo dik als ’t zusje dat hier bleef. Meer hierover vinden jullie in de brief van Ali Baba aan de dochters die ik hierbij voeg. Zo horen jullie ook eens zijn stem.

Tuinnieuws : de druivelaar groeit dat het een lust is, de bananenbomen ook, hoewel ik denk dat we nog een jaar zullen moeten wachten vooraleer we er de vruchten van kunnen plukken. De bougainvilles verstoppen meer en meer de zonnepanelen, 10 van de 20 tomatenplantjes hebben de schildpad overleefd, misschien eten we toch nog tomaten uit eigen tuin. De gekochte planten en plantjes doen het goed. Van de zaailingen : zinnia, petunia, leeuwenbekjes en iets waarvan ik de naam vergeten ben, verwacht ik deze week de eerste bloemetjes. Tenminste als de roofdieren eraf blijven. Gisteren stond er een complete koe aan te grazen…….. gelukkig had Ali Baba het net op tijd gezien. We hebben nu toch wel besloten een omheining te zetten, anders kunnen wij niet samen het huis uit, er moet altijd iemand koeienwachter of geitenhoeder zijn. En natuurlijk moet er elke avond gesproeid worden : geen water, geen bloemen. De grond hier is tegen de avond hard en opengebarsten, maar na wat water is het zacht en smeuïg, net klei.
Fauna : om Allah een beetje te helpen leggen we oud brood op het muurtje vooraan. Eerst kwamen enkel de Kumru’s eten, nu ook mussen en veel kraaien (gelijkend op Vlaamse gaaien). Mooi om zien : soms zitten ze ruzie te maken om een stukje brood dat de pluimen in ‘t rond vliegen.
We vonden ook eitjes in het cement zand : wit, iets kleiner dan een duivenei. We hebben ze netjes teruggelegd en het plekje afgebakend. We weten nog niet of het schildpad of hagedisseneieren zijn. (wie hier meer van weet : inlichtingen welkom)
We geraken ondertussen meer en meer geïnstalleerd. De TV satelliet is aangesloten en we hebben de keuze van 170 kanalen. Ali Baba kan nu zappen in alle talen ! Gelukkig staat dat lelijk ding achter het huisje en, net zoals in Belgie : nu weten de mensen dat hier vreemdelingen wonen
De schilderijtjes die tante Claudine (www.welcome.to/claudine.depauw) in 1981 van onze dochters maakte hebben we (zonder kader) onbeschadigd naar hier gebracht. Nieuwe kaders laten maken en nu hangen ze in de woonkamer.

We zijn al zeer goed aangepast aan onze nieuwe levensstijl. We hebben zeker geen spijt dat we deze beslissing genomen hebben, en wat meer is, we danken de “Universal Gods” om het geschenk van elke dag (en om het feit dat ik geen belastingsaangiften meer moet invullen).
Groetjes allemaal
Hilde & Ali Baba

Liefste dochters, ( blonde lok en zwarte krullen )
Moeder vroeg me een bewijsje op te maken dat ik nog in leven ben en niet ingemetseld , dus hier een briefje van den ouwe.
Je zult al wel begrepen hebben, door de opgewekte verhalen van de gebruinde Cavidan, dat we ons hier goed voelen, boven op onze toren met grote tuin en immens zwembad. Er is hier maar één iets te kort en dat zijn jullie. Gelukkig is er nog de moderne communicatie , zodat we nog in touch kunnen blijven.
Mama was deze week aan het huppellen als een jong veulen toen één van de gestolen poesjes na 14 dagen vanzelf terugkwam. Ze heeft dat beestje bijna doodgeknuffeld , en het had het nog graag ook.


De katten mogen hier bijna alles van ma (de princiepen van België zijn ook ginder gebleven)
Ze controleren ma in alles wat ze doet: als ma in de tuin is helpen ze steentjes verleggen, bloempjes planten hier is ma niet akkoord), cement maken, in huis de voegen opstoppen, naaien, enz. In de keuken moet ik opletten waar ik mijn voeten zet, ze staan of zitten er soms met drie, maar ze zagen niet voor eten. (niet te veel) Er zit er wel eentje bij dat denkt dat mijn been een klimpaal is, en om omhoog te geraken heeft ze haar nageltjes nodig. (Zonder commentaar) Normaal slapen ze buiten, maar sinds een tijdje vind je overal wel een kat : in de stoelen, op bed, op de bank. Wij gaan stoelen moeten bij kopen om zelf te zitten. Siyah heeft dezelfde manier als Pluisje vroeger, als je opstaat van je stoel gaat zij er in liggen en bekijkt je met haar twee oogjes van …..Tegenwoordig als ik ga slapen kan ik wel eentje in mijn bed vinden en soms meer. Deze nacht lagen ze er alle drie , ik moet me dwars leggen in mijn bed en Felix kroop heel dicht tegen mij aan en moest gestreeld worden. Nog goed dat mijn bed extra extra large is, zoals alles bij mij.
Ma komt niet in de keuken, behalve om drank uit de koelkast te nemen (gelukkig is het een grote) en voor de was. ( niet de afwas, die is ook voor mij) Ik laat mijn fantasie de vrije loop en kook zo verschillend mogelijk met het geen ik in huis heb of kan vinden als we samen inkopen doen. Het is wel leuk maar verschrikkelijk warm ’s avonds, daar de zon recht binnen schijnt, ik ga er wat moeten aan doen, maar dat komt wel want aan de ramen moet ook nog gewerkt worden op het ogenblik kunnen ze niet fatsoenlijk open. Dus maar zweten, en hopen dat ik dan een beetje wegsmelt .
Moeder is weer aan het voegen, nu boven, daarom ben ik naar beneden gevlogen met de laptop en zit ik hier te schrijven met het zicht door de deur en in gezelschap van Felix (die ligt naast mij). En omdat ik het beu ben en al veel meer geschreven heb dan ik gewoon ben, ga ik de laptop sluiten , een pint donker bier gaan open doen en een pijpje opsteken.
Ik hoop dat ik jullie heb overtuigd dat ik niet mee in de voegen zit en nog leef, waar volgens sommige wordt aan getwijfeld.
Dikke zoenen van iedereen aan iedereen en tot binnenkort.

ALI BABA
Heb nog altijd geen veertig rovers gevonden !

Zondag 20 juni

Hallo allemaal ! Eigenlijk heb ik mezelf iets aangetrokken met mijn wekelijkse verslagen. Ik kan er niet meer onderuit : jullie schijnen nieuws te verwachten. Deze keer stuur ik jullie een stukje wolkenloze heldere blauwe hemel, een stukje zee : blauw / turkoois en veel warme zonnestralen.

Vorige zondag nodigden de Sen-broertjes ons uit voor een trip met hun boot op maandag. Probleem voor ons : de omheining was niet klaar. Geen probleem voor hen : ze gingen beneden in de zagerij hout halen (op Zondag !), sleurden de lange planken naar boven (onze pick-up Tata car is in de garage voor reparatie) en plaatsten terstond de schutting. Het geeft zo’n warm gevoel dat ze zoveel voor ons overhebben.
Met een gerust hart konden we maandag dus vertrekken naar Dislice eiland met de magische gulet (Turkse houten boot) MIZANA. Güller, Fatma, Sedev nur en Erdan waren er ook bij – het was een heerlijke dag. Ik kan het niet laten jullie enkele foto’s te sturen, maar het èchte kan je enkel hier ervaren. Het kristalheldere water om in te zwemmen, de krijsende meeuwen op de toppen van de rotsen, het eeuwige geklots van het water enz…

‘s Middags lekkere lunch : de visvangst was zero, vlees was niet in voorraad, dan maar het gerecht MENEMEN. Opletten als je in Turkije komt : dit is GEEN meeneemgerecht, maar een stoofpotje van groenten met omelet.
Daarna luie siësta op dek. De avond kwam te vroeg en we vaarden huiswaarts om nog een super lekkere Pide te eten in Falcon restaurant, gevolgd door een Raki bij Jos in Cosmo’s onder de grote moerbeibomen.
Half juli : de krekels beginnen te tsjirpen – de vogels worden overstemd en dit duurt nog heel de zomer. Ik vraag me steeds af hoe er uit zo’n klein beestje zoveel lawaai kan komen. Ze tsjirpen van ’s morgens vroeg tot zonsondergang en stoppen enkel als je in hun buurt komt.
Net voor ons huisje verzamelt een vrouw oregano. Eens gedroogd gaat ze erop af met een grote stok en klopt er uren op tot de stengels van de rest verwijderd zijn. Dan stopt ze de fijne oregano in grote zakken en verdwijnt ermee. Ik vraag me dan af : er moet toch een simpeler manier bestaan hiervoor, maar zij blijven werken volgens de tradities.
We kregen al verschillende mensen aan de deur om te vragen of het huisje te koop is ! We zijn dan heel vriendelijk, geven ze een drankje en zeggen samen NEEN. Zolang we kunnen blijven we hier, en voor Bahri schijnt het geen slechte investering geweest te zijn ! De wet hier is veranderd, nu kunnen vreemdelingen hier nu wel een eigendom kopen. Gevolg : de prijzen gaan de hoogte in, wat ik erg vind voor de Turken zelf.
Vrijdag weer eens naar Marmaris. Het was gelukkig een mindere dag qua weer en het was doenbaar om een beetje te shoppen. Maar de èchte reden waarom we erheen moesten deze keer was : bank probleem. Toen we hier pas toekwamen hebben we rekeningen geopend, Internet banking en betaalkaarten aangevraagd. Na 50 dagen : nog geen toegang tot Internet, en nog geen betaalkaarten. Bij navraag schenen alle ingevulde formulieren verloren te zijn (heb ik dus wel 2 uur aan gewerkt !) Ik heb dan simpelweg mijn geld teruggevraagd (het werd met tegenzin uitbetaald) en ben naar een andere bank gestapt. Internet banking is al OK, betaalkaart zou normaal binnen 2 weken aankomen – OEF ! Nu kan ik eindelijk onze eigen rekeningen zelf betalen, anders moest ik het steeds aan Bahri vragen.
Gisteren lag een miljoenen jacht van een langdurig werkloze midden de baai. Afgeschermde donkere ruiten – geen vlag : wie mag dat zijn ? We zagen het al zo dikwijls : ze sturen een
livrei-ertje met de speedboot naar land om er tomaten en patatten te kopen maar blijven zelf in quarantaine op hun boot. Eerlijk gezegd : wij zitten hier in het zicht van iedereen boven op onze heuvel, maar wij zijn VRIJ ! Ondanks het feit dat het aantal nullen op onze bankrekening niet zo groot is, genieten wij van pure rijkdom.
Volgende week zal druk worden : AN (onze oudste dochter) komt woensdag aan om hier 2 weken te blijven. ’t Zal heerlijk zijn haar terug te zien na bijna 2 maand ! Sid & Lindsey (vrienden van onze Lieve) komen vandaag aan in Marmaris en zullen deze week ook 3 dagen naar hier komen.
Dit was het zowat. Ik hoop dat het met elkeen van jullie goed gaat, en, als je het niet meer ziet zitten ginder : schrijf je dan in voor een Turkije-therapie…….
Groetjes
Hilde & Ali Baba


Zondag 27 juni
Op 21 juni begon de ZOMER ! Volgend versje heb ik die dag uit de dagkalender “de druivelaar” geplukt

Ik heb gedroomd
van een eiland – onbewoond
valiezen gaan niet mee
alleen de zon – de zee
droom je mee ?
of heeft het grijze daglicht
je ook al overmand ? (Marc Vens)

Oef, ik ben wat laat beginnen schrijven deze keer : we hadden bezoek van de veearts, een vriend van Mustafa. We hadden een probleem : de mamakat is een meisje (natuurlijk) en was alweer zwanger, maar de twee kleintjes zijn ook meisjes. Dit kon een kat-astrofe (wie kent er de etymologie van dat woord ?) veroorzaken : een kat hier heeft 3 à 4 nesten per jaar en de kleintjes zijn geslachtsrijp rond 6 maand. Reken maar eens hoeveel katten we volgend jaar deze tijd zouden hebben (ik ben te lui het zelf te doen). De grote middelen werden ingezet : veearts aan huis om 3 katten te steriliseren. Hij had zijn mobiel operatietafeltje mee en heeft alles ter plaatse gedaan. Nu zijn de poesjes aan ’t ontwaken en lopen rond alsof ze enkele glazen Raki teveel ophebben.
Woensdag haalden we An op in Dalaman. Het vliegtuig was te vroeg aangekomen, maar wij waren er ook te vroeg. Het was een heerlijk weerzien. In Marmaris hebben we dan Sid en Linds opgepikt. Druk in ’t huisje : 3 gasten ! Ze vonden het torentje plus uitzicht ZALIG en voelden zich onmiddellijk thuis.


We hebben enkele uitstapjes gemaakt. De eerste dag naar de top van het schiereiland : Bozburun, en daarna naar enkele afgelegen dorpjes : Sögüt, Taslica en Bayir. Dààr voel je je pas aan het eind van de wereld. Je krijgt er het gevoel dat de tijd heeft stilgestaan. De ezels en koeien lopen er rustig door de straten (ze hebben voorrang op de auto’s) en proberen iets te pikken op de groentemarkt (wat hen meestal niet lukt).
We hebben heerlijke tijm en eucalyptus honing gekocht voor een zacht prijsje. Maar, zo’n dorpjes ontvolken meer en meer : er is geen werkgelegenheid en de jeugd trekt naar de stad, zo zie je meestal oudere mannen die gezellig zitten keuvelen op straat of in ’t café. Vrouwen zijn niet te zien, die zitten bij de haard (hopelijk brandt deze niet want daarvoor is het te warm) en weven wollen doeken om op de markt te verkopen.
De tweede dag gingen we richting “Selale” – vertaling : watervallen. Het water komt uit de bergen een schept een heerlijk verfrissend natuurgebied. Spijtig genoeg bezoeken nu veel toeristensafari’s de watervallen en is er weer het probleem : vervuiling en lawaaihinder. Hoe is het mogelijk zo’n mooie meditatieplaatsen te verstoren met gebral, gegil enzomeer ,


Daarna gingen we naar de tapijtcoöperatieve : we werden in perfect Nederlands rondgegidst. We zagen hoe de zijde van de coconnetjes werd gesponnen en hoe de tapijten geweven worden (Turkse dubbele knoop). Daarna in de showroom met uitstalling van alle types tapijt (in de hoop dat iemand er één koopt). Wel leerzaam, maar deze keer geen directe interesse.
Verder naar Orhaniye : ook zeer toeristisch geworden de laatste jaren, maar het geeft toch een heerlijk gevoel midden de zee op het water te kunnen lopen. Spijtig genoeg hadden we geen wit kleed bij, anders zou Sid een èchte Christus geleken hebben met zijn lang haar.
De avonden waren gezellig – veel gebabbel en gelach – maar laat – er is altijd iemand die nog niet uitgebabbeld is, de morgens echter waren ook laat en we ontbeten pas om 10 uur. Gisteren hebben we Sid en Linds gedropt aan hun hotel in Marmaris na eerst een bezoekje gebracht te hebben aan MIZANA. Ze waren super enthousiast over de boot en plannen al een tripje met enkele vrienden voor volgend jaar.
Nu is het leven weer normaler geworden, alleen An is er nog (gelukkig). Volgende week zullen we wel nog enkele tripjes maken en gaan zwemmen en lekker niets doen.
Voor de rest : nog even geduld, ik heb honger en Ali Baba is lekkere geiten spiesjes aan ’t klaarmaken….

Tot volgende week
Hilde & Ali Baba


Merhaba dochter,

Hoe gaat het ginder in het vlakke land ? Volgens de berichten is het met het weer van pompen of verzuipen, in Eernegem ook? Hier heerlijk warm weer met soms wat wolken en soms een kleine storm, maar niet koud. De bedoeling was naar jou en An te schrijven, maar die is ondertussen al veilig toegekomen. Te lang gewacht, dus nu naar blond lokje dan maar.
Verder nieuws in verslag van ma of een volgende keer.
Nu mijn verslag tussen en naast de regels.
Zoals reeds gezegd is het hier een lekker weertje, (sorry invloed van de buur) , veel zon , frisse afkoeling van een windje, soms wat bewolking om ons een keertje aan ons landje te doen denken. De wind is soms wel een beetje hevig ; laatst ging mijn tas koffie letterlijk gaan vliegen en lagen de stoel en tafel in het veld bij de buren. Ook dat klokkenspel van moeder werkt soms op de zenuwen en wordt dan binnen het zwijgen opgelegd.
De wespen zijn ook komen opdagen: ’s morgens twee à drie voor het ontbijt, ’s avonds is de ganse familie uitgenodigd om mee te eten. En zij weten beter dan wij wanneer het etenstijd is. Het zijn vleeseters, ze snijden brokjes uit en nemen ze mee, zeggen zelfs geen dank je. Maar we leggen wat lekkers een beetje verder, en dan hebben we er niet te veel hinder van.
Tot maandag heeft moeder met de moed der wanhoop verder gevoegd aan de eerste verdieping en ze was niet te stoppen, het moest af voor An kwam. Ze was gekraakt, de ganse dag tot zeven uur ‘s avonds en niet willen stoppen. Maar cement maken en stenen in de voegen steken, we hebben er toch genoeg en de voegen zijn soms zeer diep. Maar ze is klaar gekomen en is ze tevreden. Ze zal nu stoppen tot na jouw bezoek. Hopelijk !
Zoals je zal gelezen hebben in het verslag, hebben we een boottocht gemaakt naar haar eiland. Ze wou eerst niet mee. De geiten en de koeien zouden haar planten en bloemen kunnen opeten! De Sen brothers waren hier alle drie en zijn onmiddellijk in gang geschoten. Mustafa begon een muurtje te metsen, de andere kwamen aangesleurd met stapels planken die ze ergens hadden scheef geslagen en tegen de avond stond de schutting, langs beide zijden van de tuin. Enkel het poortje moet nog geplaatst worden. Ik heb nog afgedankte ramen gevonden, waarvan ik de gaten heb verkleind en die ik dan ga plaatsen als ik het nodige materiaal heb gevonden. Ik kan hier niet naar de GB gaan, dus moet ik zoeken. Maar de voorlopige oplossing is en kruiwagen in het gat en een trapladder van Jos er boven op. (Dank je Jos) Je ziet : voor de turken “problem yok”, ma kon mee naar het eiland van de heks, ik vind dat dit eiland lijkt op het gebrokkeld gebit van een oude heks! Een gezellige dag, ik heb er voor het eerst gezwommen sinds ik in Turkije ben.
Ma is ook ernstig aan het overwegen om een nieuw beroep bij te leren (ze heeft er al zoveel uitgeoefend) namelijk van slachter van koeien en geiten. Hoe zou ze daar bij komen ?
Vrijdag zijn we naar Marmaris gegaan. Bahri s familie is de avond ervoor bij ons blijven eten, en ook Guler (zij heeft nog mijn afwas gedaan, lief kind). Zij zijn dan ook met ons terug gereden, ze waren stipt op tijd om te vertrekken ’s morgens. We wilden vroeg vertrekken om op tijd terug te zijn, vergeet het maar, het was weer zes uur. Eerst naar de bank. Die wisten van de problemen maar hadden niets gedaan en gingen ons nog eens een paar uurtjes bezig houden. Resultaat was dat moeder in een Turkse koleire is geschoten (kan je je voorstellen, een Vlaamse is al zo erg) en de boeken sloot en alles opvroeg . zijn dan naar een andere bank gegaan en de dag erna had ze al verbinding met internet. Daarna naar komputerwinkel en dit was vlug opgelost. En dank,wonder oh wonder! De winkels afgelopen (ma haat winkelen) en ergens gegeten. Dan onze inkopen gedaan in een grootwarenhuis (een soort makro) voor de drank en naar huis. Die dag heeft het in de voormiddag geregend, ja dat gebeurt hier soms ook, of wat dacht je! (moet niet altijd naar moeder luisteren die zegt dat het altijd mooi weer is). Ik stop nu, tot een volgende keer .
ALI BABA - Nog altijd geen rovers.





Zondag 4 Juli
An gaf me vrijdagavond de nodige inspiratie voor de aanhef van deze nieuwsbrief toen we samen naar de opkomende volle maan keken. Ze voelde de omgeving aan zoals in het liedje van Dana Winner. Voor wie het niet kent : hier enkele flarden :
Ik zit op het dak van de wereld
en ik kijk naar beneden
er is niets of niemand die mij nog raken kan…….
Alles wat ik droomde is gebeurd
en ’t is net of alles zich erom verheugt
elke bloem, ieder blad
lijkt zo glanzend en glad
en de toekomst heeft een nieuwe roze kleur ………

Voor ons : de tweede volle maan sinds onze aankomst. Schitterend ! Hoewel het nacht is wordt ons grote zwembad toch verlicht en we kunnen de lijnen van de bergen nog zien. Hier spreken we niet meer over een 5 sterren hotel, maar over een miljoen sterren hotel MET maan. (vindt dàt maar eens in de brochurkes !)
De vorige week verliep rustig – ons An is geen onrustig type. We genoten enkele keren van het zwemmen in het warme diepblauwe zeewater en maakten enkele uitstapjes. Datça, het langste schiereiland vanaf Marmaris – rustig gelegen en de weg erheen is zo mooi : je rijdt over de bergkam en je kunt regelmatig de zee aan beide kanten zien. Wel opletten geblazen voor de chauffeur : éénmaal te laat remmen betekent ook TE LAAT ! In Datça hebben we Stella opgezocht : we kochten er ooit een Kilim voor Lieve en sindsdien hebben we goede contacten. Deze keer hebben we 2 kussens gekocht voor de bovenste verdieping omdat we daar een zithoekje willen maken voor de regendagen (soms denk je dat die hier nooit komen, maar toch …)
An is er ook naar de kapper geweest, en, geloof het of niet, die heeft het klaargespeeld om haar krullen 2 dagen lang te doen verdwijnen !

Vrijdag gingen we Bedia en haar dierenparadijs opzoeken in Keçi Bükü (=geitenbaai) . Ze woont er in een mooi huis met grote tuin en verzorgt er ettelijke gehandicapte honden, katten en zelfs een eendje met gebroken poot.
Toen ik op een avond iets ging brengen naar Güller, was ze niet thuis. Een oud vrouwtje (Güllers oma – nooit eerder ontmoet) zat er op de stoep te spinnen zoals veel Turkse vrouwen dit doen : een pluk wol en een klosje om het op te draaien. Na wat gepraat liet ze het mij ook eens proberen, en, ik bakte er natuurlijk niets van – veel te onregelmatige draad – maar ’t was wel leuk te zien hoe vlot zij het deed. En, als ik hier ooit oud mocht worden leer ik het misschien toch nog.
Fauna & flora : sinds vorige week worden we geteisterd door een zwerm wespen. Zelfs al voor we beginnen eten komen ze eraan. Ali Baba heeft het nog eens klaargespeeld om een steek te krijgen, maar gelukkig zonder ernstige gevolgen. Ik heb de beet onmiddellijk leeggepompt met Aspevenin, en het schijnt te werken. Het rare hier is : ze eten alleen vlees. Bij ons in West Vlaanderen wordt een wesp “fruitenier” genoemd, omdat ze vooral fruit (en confituur) lusten. Een ter plaatse geschoolde gaf me hiervoor volgende uitleg : zodra de wespen in een beschaafde streek terecht komen worden het vegetariërs. Iemand suggesties voor een andere uitleg ?
Gezien het warme weer, zijn de meeste bloemen reeds in dorre slapende toestand. Nu bloeien vooral nog de oleanders en de kuisheidstruik (wilde vorm van vlinderboom).
Ook maakten we kennis met een nieuwe bedreiging voor onze aanplantingen : van gisterenmorgen tot deze middag geen water. Het geeft een ellendig gevoel, maar dan begin je te denken : voor ons is het een luxeprobleem : wàt als je zelfs je kinderen geen vers water kan geven ……….
Soms heb ik ook een heel klein beetje schuldgevoel als ik het weerbericht in Belgie zie. Kon ik maar een beetje zonne-energie doormailen. Misschien lukt dit binnen enkele jaren. En ook heb ik een beetje schuldgevoel als ik denk aan de mensen die nu in ons vroegere kantoor werken. Ik hoop dat ze het me niet te kwalijk nemen dat ik me hier zo goed voel – en dat ik dat ook niet kan stilhouden. Maar het is hier nu eenmaal zo mooi en zo aangenaam wonen : wie hier komt wil niet meer weg.
An blijft nog tot Woensdag. Volgende zondag komt ons grote geweld aan : de jongste : Lieve.
Ik wil ook nog even sorry zeggen omdat ik niet iedereen persoonlijk antwoord. Ik zie het nog steeds niet zitten om te lang achter mijn computer te zitten.
Moet nu eerst nog de bloemen water geven – tot volgende week
Hartelijke groetjes voor jullie allen
Hilde & Ali Baba


Zondag 11 Juli
Hallo allemaal !
Treur niet om de natte dagen, hier zijn we ook nat ……… van het zweet, en , je moet echt niet werken om dat te produceren, het komt zelfs uit je als je stil zit. Deze week een hittegolf, eventjes over de 40 graden. Dit betekent lui zijn en genieten van de frisse avonden.
Hoe dikwijls zeggen we niet : dit is een dag om nooit meer te vergeten. Niet dat ik jullie jaloers wil maken maar hier is elke dag, van zonsopgang tot na zonsondergang, een dag om nooit meer te vergeten. (wie weet zal ons geheugen op die manier snel opgebruikt zijn – misschien een chip bijplaatsen ?)
De natuur verrast ons dagelijks met iets nieuws : een bloem, een vrucht, een geur, een dier enz..
Over de geuren heb ik waarschijnlijk nog niets gezegd. Ik kan het enkel omschrijven als een prachtig gemengd boeket van zee, pijnbomen, kruiden (oregano, tijm, salie), koeienmest, onkruidbrandjes en de buitenovens die brood bakken en stoofpotjes garen.
Vermits we meestal buiten leven beleven we hier werkelijk de natuur, geen vensters – geen deuren - we maken er deel van uit, elke dag meer.
Deze morgen zag ik dat de bolsters van de amandelnoten begonnen open te barsten. Er staan hier zoveel amandelbomen – weet ook niet van wie ze zijn. Heb toch reeds een potje verzameld : lekker vers.
We hadden een afscheidsdineetje met An in Cinar. Smaakvolle meze en grillades onder de 3000 jaar oude plataan. Het dessert (fruit met vuurwerk) en de koffie werden geserveerd op het dakterras. Dit is nu ingericht met luie kussens en lage tafeltjes (sofa’s). Eens je maag tevreden ga je doorzakken en kijk je naar de sterrenhemel, je geniet van de rust en de stilte – en de spijsvertering komt op gang. Niemand praat nog, je versmelt met het Alles.


Woensdag brachten we An naar het vliegveld. Weer eens 2 x 2 ½ uur rijden. Doen we wel niet voor iedereen, anders kunnen we beter een shuttle dienst beginnen. Vannacht moeten we trouwens nog eens het traject afleggen, ditmaal voor Lieve. Ondertussen had ik contacten met de diensten van Thomas Cook. Deze willen wel flight only passagiers meenemen in hun bus zo ze op voorhand de namen kennen. Eens in Marmaris aangekomen, kunnen we jullie wel ophalen.
Wat nieuws, maar ik zal het kort houden. De eerst gekochte Tata Car was geen echt succes. Trouwens we hebben er weinig mee gereden : de Sennekes hadden hem meestal nodig om materiaal over te brengen naar de boot of naar ons huisje. Ondertussen beschikten wij over Bahri’s gloednieuwe Fiat Pallio. Deze week hebben we dan beslist een nieuwe uitgave Tata Car te kopen. Bahri heeft de aankoop en de paperassen op 2 dagen geregeld. Nu staat hij te glimmen in de achtertuin.

Meer nieuws nog : ik liet me verleiden … om deel te nemen aan een groepstoer naar Oost Turkije en de Zwarte Zee. 4 Nederlanders, 2 Amerikanen en 1 Belg (ik dus). De groep wordt gegidst door Erica, de gewezen vriendin van Marco (enkele jaren geleden gestorven in een vliegtuigcrash)
Wie meer info wenst : http://www.ericatours.com/. Zodoende zal ik uithuizig zijn vanaf 6 augustus : 3 weken. Ali Baba doet home en cat-sitting, maar zal het waarschijnlijk niet zien zitten jullie lastig te vallen met berichtjes. Geen paniek als jullie deze periode geen nieuws van hieruit ontvangen (misschien wel eventjes een opluchting). Nadien bestook ik jullie wel met een nieuwsbrief vol opwindende nieuwe verhalen en ervaringen.
Deze gekke inval van mij verstoort evenwel ons project om eind augustus naar Belgie te komen. Dit zal dus ten vroegste begin September worden. Zodra ik terugkom van het grote avontuur probeer ik een vliegtuig te boeken. De enige reden waarom we naar Belgie komen is : jullie allen terug te zien. Voor de rest : ik denk dat ons kleine landje vol huizen, straten, hagen en afsluitingen beklemmend zal aanvoelen. We zijn nu zo gewoon aan deze weidse omgeving en aan het gebrek aan files, drukte en stress.
Het wordt een lange dag vandaag : Lieve komt pas om middernacht aan. Voorziene thuiskomst is rond 3 AM. Ben benieuwd om haar gezicht te zien als ze ons huisje binnenkomt. Ze heeft het enkel maar gezien in 1996 toen het nog in ruwbouw stond. Er is zoveel veranderd sindsdien.
Meer nieuws volgende week. Ik probeer ondertussen een beetje zon jullie richting uit te sturen.
Veel groeten
Hilde & Ali Baba



Zondag 18 Juli
Merhaba jullie allen ! – (eerste les Turks voor jullie)
Ben zonet Lieve gaan halen in Orhaniye. Ze is een dagje alleen op stap geweest met de dolmus (openbaar vervoer : minibusje) Ze wou Mizana, Mustafa en Mehmet zien, maar had geen dolmus om terug te komen, dus maar moeder bellen. Telkens als ik van hier naar Orhaniye rijd – of omgekeerd - bewonder ik de bergen. Zo mooi, zo majestueus. Dan geloof je wel dat hier nog wolven, everzwijnen, bruine beren enz…rondlopen. We hebben hier dus ALLES : zee, bergen, zandstrand, panorama’s uit een boekje (maar in ’t echt dan). We kunnen zeker niet méér verlangen. Het is allemaal zo volmaakt. Hier te kunnen leven is een zegen. Hoe lang het zal duren is een onbekende uit de toekomst.
Lieve kwam vorige zondag aan. Stipt op tijd in Dalaman en, conform met onze schatting om 3 uur AM thuis. Ik vind het nog steeds akelig om ’s nachts door de bergen te rijden. Er zijn zoveel bochten, en je mag er geen één missen …. Maar, we zijn veilig en wel aangekomen. Nog net op tijd een benzinepomp gevonden, want de nieuwe Tata verbruikt blijkbaar meer dan de vorige. Moet zeker geen lol zijn om midden de nacht in de bergen zonder brandstof te vallen. Nu, in geval van nood kunnen we nog steeds achteraan in de bak slapen.
We hadden een drukke week. Zoals ik in mijn vorig bericht schreef : Lieve is niet zo’n rustig type. Ze vindt het huisje prachtig, de auto ferm, het panorama ongelofelijk, maar saai om lang te blijven. Ze wil actie (wij niet). Dus gaat ze zeer regelmatig naar beneden om te zwemmen, iets te drinken en te babbelen bij Jos en Hale (dankewel voor de opvang !)


We maakten reeds de klassieke uitstapjes : Bozburun, de watervallen (deze keer zijn we verder de berg opgegaan als nooit voorheen), Marmaris (nu ook voor haar een verschrikking), Bayir (waar we volgens de richtlijnen rond de oude plataan gelopen hebben). In Orhaniye zijn we opgeklommen tot Keçibükü, een gehucht dat geen toerist vindt zonder aanwijzingen. Eerst bezochten we Bedia en daarna zijn we de berg ingetrokken (te voet natuurlijk). De wandeling was heerlijk, maar eigenlijk waren we op zoek naar Jenny, ‘the cat women”.
We vonden de ingang niet tot een auto stopte en vroeg waar ze te vinden was. Uiteindelijk vonden we samen een weg ernaartoe. Ongelofelijk wat we toen zagen : Jenny (een Schotse) is ooit begonnen straatkatten te bemoederen en nu heeft ze er méér dan 300 (plus enkele honden). De 3 mannetjes die ook op zoek waren naar haar waren TV journalisten. Jenny liet zich interviewen, maar met weinig hoop op steun. Ongelofelijk wat die vrouw reeds gedaan heeft voor de katten. Sommigen onder jullie denken : wat zinloos, maar kattenliefhebbers zullen haar werk zeker op prijs stellen.
Wie meer info wil of wil steunen : http://www.marmarisinfo.com/kitycat.
Ongelofelijk, maar waar : ik heb reeds 2 maal confituur gemaakt : pruimenconfituur (we konden de pruimen niet baas) en abrikozenconfituur (zeer goedkope rijpe vruchten op de markt). De confituur die je hier in de winkel koopt is mierenzoet en je smaakt de vrucht nog nauwelijks. Die van mij nu is ietsje zuurder, maar de smaak van de vrucht is zuiver en heerlijk.
Ik vind het nog steeds zeer speciaal om water te tappen aan de bron. Meestal zijn er nog enkele vrouwen en dan volgt een kleine conversatie. De vrouwen zijn als volgt gekleed : kleedje – poefbroek en een schortje erboven. Dat schortje wordt omhoog opgedraaid en vastgeknoopt. Daarin dragen ze van alles mee. Soms tientallen liter water. Ongelofelijk wat daar allemaal ingaat. En dan lachen ze met mij – ik vul mijn 19 literfles maar voor de helft, maar meer kan ik echt niet naar boven brengen – liever eens meer lopen .
De amandelpluk is begonnen : de familie komt samen, legt een plastiek onder de boom en klopt met een stok de amandelnoten uit de boom. Je hoort alom geklop, gebabbel, geroep en gelach. Weer eens arbeidsintensief, maar een betere methode zoeken ze niet – ze blijven werken volgens de tradities. Ze smaken toch wel heerlijk die verse amandelnoten, veel beter dan de noten die we bij ons op tafel brengen – we weten ook nooit hoe oud die al zijn.
Het weer hier is iets frisser geworden, ’s avonds zelfs een frisse wind. Maar ik denk niet dat het nog zin heeft het mooie weer naar jullie te sturen, het ziet ernaaruit dat het enkel een storm veroorzaakt…….. SORRY ! Volgende week : vers nieuws Veel groetjes, Ali Baba, Hilde en Lieve



Zondag 25 Juli
Dag allemaal,
De krant vertelt me dat het me eindelijk gelukt is de zon in Belgie te krijgen. Ik hoop dat jullie nu met volle teugen genieten van het mooie weer en de lekkere barbecues.
Vandaag Bahri’s 38 ste verjaardag. Van 1993 tot en met 2001 waren we die dag aan boord van Mizana of Mermaid : champagne (Turkse), taart en dans. Sommigen van jullie herinneren het zich nog wel …..
Hier alles meer dan prima, en deze week een superverrassing : een schooltje dolfijnen in ons grote zwembad ! Een dolfijn zien is altijd een dol-fijne ervaring. Maar nu was het er een grote groep : op zijn minst een 15-tal. Met de verrekijker konden we hen goed waarnemen vanuit onze uitkijkpost. We zagen hen tot donker maar ’s anderendaags waren ze weer verdwenen.
Er zou een boek bestaan met als titel “een dolfijn ontmoeten verandert je leven”. Ik heb het niet gelezen, maar ik stem er 100 % mee in.
Deze week maakten we een tripje naar Rhodos : Marmaris-Rhodos is slechts 52 km en gemakkelijk te bereiken met de veerdienst. We hadden 2 redenen erheen te gaan : voor ons was het nodig ons visum te verlengen (we zijn hier deze week al 3 maanden). Eventjes naar het buitenland en terug, 10 € per man betalen voor het visum en we zijn weer 3 maanden gerust.
Voor Lieve was de reden anders. Ze wilde van daaruit naar Kreta gaan om Said op te zoeken. Ondanks het feit dat ze slechts 300 km van elkaar gescheiden waren was het niet zo gemakkelijk om er te geraken. Met de boot : lang en niet dagelijks. Dus heeft ze een vliegtuig naar Athene en vervolgens naar Heraklion genomen. Je moet wat over hebben voor de liefde ! Volgende vrijdag komt ze terug hier (Plakias-Heraklion-Athene-Rhodos-Marmaris-Selimiye) en op zondag vertrekt ze naar Belgie : weer een nachtvlucht.
Rhodos is enkel drukker geworden sinds ons laatste bezoek 15 jaar geleden. De smalle straatjes krioelen van toeristen en alle huizen zijn omgetoverd tot winkeltjes of eethuisjes. Hierdoor verdwijnen de mooie oude gebouwen in het niet. Je vraagt je er af wat de mensen er eigenlijk zoeken.
Vandaag : zondag. Selimiye is weer overspoeld met Turkse toeristen. Deze komen meestal per auto uit Istanbul (800 km) of Ankara (700 km). Je kan het zien aan de nummers op hun nummerplaten. Geen goed idee om zelf met de auto naar beneden te gaan, want de auto’s staan zo geparkeerd op de smalle weggetjes dat je er nauwelijks nog door kan. Het toppunt is : deze mensen gaan slechts naar 2 plaatsen : ofwel naar het restaurant Sardunya, ofwel naar het pension Beyaz Güvercin. Er is nochtans een groot aanbod restaurants en pensions in Selimiye, maar eens dat je naam en faam hebt …..
Nu nog maar eens over de amandelpluk. Ik heb gevraagd aan de eigenaars van de achtertuin of ik de amandelen mocht neerhalen. Deels als bezigheidstherapie voor Lieve, maar ook omdat ik de ervaring wel eens wilde kennen. Dus : alle beddegoed naar beneden om struiken, stenen enzomeer af te dekken, want die krengen van noten vallen natuurlijk liefst ergens waar je er niet aankan, en nog liever tussen de distels. “In het zweet ons aanschijns” hebben we dan geklopt en geraapt. Maar, mét resultaat : we haalden ettelijke kilo’s naar beneden.
De druivelaar – geplant begin dit jaar – heeft nu al mini druiventrosjes. Je kan hier toch snel iets bereiken met die warmte – en als je genoeg water geeft. Van de zaaibloemetjes doen het de zinnia’s het best, tenminste als de kattenjongen eruit blijven.
Deze week iets nieuws ontdekt ivm de afval. Eerst wat uitleg : hier bestaat nog geen selectie : ALLES moet gewoon in de container. Dit geeft ons ergens een naar gevoel – vooral na de lessen van Dominique in Ichtegem. Het huisvuil wordt hier ook niet afgehaald, maar moet naar de container gebracht worden die halfweg het baantje staat. Dean en Ruth (de Amerikaanse inwoners) vertelden me dat er in het dorp een man is die de flessen en de blikken recupereert en verkoopt voor recyclage. Dankzij Hale kwam ik op zijn spoor en nu kunnen we die dingen gewoon in de achtertuin zetten : de man haalt ze regelmatig op, en onze vuilzak weegt minder.
Ik zit al te popelen op de Oost Turkije trip. Dean, Ruth en ik vertrekken de avond van 5 augustus met de nachtbus naar Ankara. De dag erop zullen we er het Hittietenmuseum bezoeken (ik zag het ooit in 1968). De groep uit Nederland (4 personen) komt aan tijdens de nacht van 6 op 7 augustus, en dàn : de grote trip. Nog één nieuwsbrief en ik ben uit de ether voor 3 weken en laat Ali Baba achter met de drie poezen.
Veel groetjes
Ali Baba & Hilde




Zondag 1 Augustus
Hallo lieve mensen allemaal,
De krant gaf vorige week blijkbaar een verkeerd bericht door, geen mooi weer dus. Ik ontving zelfs een mailtje waarin stond : “wij beleven hier de 4 seizoenen op één dag”. Maar recent ontving ik een bericht dat het weer NU WEL goed is. ‘k Zal afleren de krant te geloven.
Eigenlijk heb ik deze week niets en toch zoveel te vertellen. We hadden terug ons leventje met twee tot vrijdagavond. Dan zijn we naar Marmaris geweest om Lieve af te halen aan de Rhodos catamaran. Ze was moe, maar haar gezicht straalde bij aankomst – haar week met Said was goed geweest.
Gisterenavond nog eens een etentje in Cinar mèt life music. Het was weer eens een mooie avond : lekker eten - levendig publiek en de sfeer van Turkije die je voelt in hun liederen, dat alles gekruid met een volle maan boven de bergen. Fatusj speelde dwarsfluit en zong tussendoor, Ömel speelde op zijn UD (oet), een Turks snaarinstrument. Het publiek die de liederen kende zong mee. Op zo’n momenten krijg je steeds het gevoel “erbij” te horen. We komen hier al zo lang en toch zijn we nog altijd blij verrast door de gastvrijheid en de spontane vriendschap van de mensen hier.
Ivm gastvrijheid kom je de gekste dingen tegen : vb je gaat ’s morgens brood halen, het bakkerinnetje hoort je eventjes hoesten en dan moet je (willen of niet) een salietheetje drinken.
Ali Baba zit dan wel te wachten op zijn ontbijt !
Gisteren ook nog iets heerlijks meegemaakt : ik kijk in de achtertuin vanaf de 1e verdieping en zie een rood deken op de auto liggen. Ik ga kijken : het is een prachtige handgeweven kilim !
Dan maar denken “van wie komt DIT” ? Eventjes later kwam het antwoord : Selçuk bracht dit geschenk als “evenizde güle güle” (= veel geluk in dit huis). Selçuk heeft een restaurant : “Hisarönü köftecisi” op een half uurtje rijden van hier. We waren er reeds enkele keren, zijn grillades zijn zo lekker …, maar we zien geen (Europese) reden een geschenk als dit te krijgen.
Wel ook iets minder goed meegemaakt deze week. Güller kwam op amandelpluk, wilde het afdekzeil nemen en kreeg een schorpioensteek. Ze kwam in paniek bij ons binnen, onmiddellijk het zuigpompje erop gezet, maar de pijn was zo hevig dat ik haar toch naar de dokter gebracht heb. Een paar injecties, wat zalf en ’t bed in. ’s Anderendaags was ze gelukkig weer de oude.
Ja, die beestjes wonen hier nu éénmaal. Hoe goed je oplet, het kan altijd gebeuren, en vooral die éne keer dat je iets achteloos doet. Maar, wees gerust, je komt ze hier niet in grote horden tegen.
Lieve heeft blijkbaar nogal wat reklame gemaakt voor ons huisje. Vandaag zijn haar vrienden Martien en Franky hier aangekomen, net op tijd om Lieve nog te kunnen zien. Dappere mensen, ze zijn met openbaar vervoer door een stuk van Turkije getrokken. Gisterenavond waren ze nog in Cappadocië, de nachtbus op en ze waren hier rond 11.30 AM (886 km). Terwijl ik hier huisarrest heb om mijn nieuwsbrief te schrijven, zijn ze nu met zijn allen gaan zwemmen. Deze avond brengen we Lieve naar Marmaris waar ze een bus heeft tot Dalaman. ’t Zal weer niet veel slapen worden voor haar vannacht. Gelukkig kreeg ze een extra dag vakantie van haar baas.
Als toemaatje stuur ik jullie een pracht-zonsopgang – wil je het ook eens écht zien : welkom !


Veel groetjes en tot eind Augustus
Hilde & Ali Baba

Zondag 8 augustus

Hallo allemaal,
Misschien verschiet je om toch een berichtje te krijgen! Nee Hilde is niet thuis gebleven, wat denk je wel, maar ik zal proberen wat neer te krabbellen om je bezig te houden opdat je ons niet zou vergeten en massaal berichtjes zou terug zenden tegen dat ze terug komt. Ik moet er dan nog in slagen om dit brouwsel door te zenden, want het is de eerste keer dat ik met dit spul werk.
Zoals jullie al wel zullen weten heeft Hilde haar burcht in de heuvels aan het meer, enz verlaten om op ontdekkingstocht te gaan in Oost Turkije, ze was niet te houden. Ze heeft me lief gevraagd haar kasteel te beschermen tegen alle roofzuchtige kréaturen uit de buurt, (er balkt juist een ezel in de buurt, wie zou dat zijn?) zoals geiten, koeien, schapen, enz. Deze week heeft er nog en koppel geiten een aanval gedaan op de planten, resultaat: alle bloemen, nieuwe scheutjes of uitlopers foetsjie. Zelf de stekels van de rozen heeft hen niet tegen gehouden, en die stonden vol bloemen. Hilde kan ze niet meer uitstaan!
Dus heb ik Hilde en twee Amerikaanse Selimiyers die mee gingen, naar Marmaris gevoerd, waar ze de nachtbus zouden nemen naar Ankara. Daar de avontuurlijke jaren van Hilde reeds een tijdje voorbij zijn, alhoewel, zal dat een zwaar slaaploos nachtje worden. Dit was ook te horen aan haar stem, toen ze me de volgende namiddag opbelde,om te zeggen dat ze goed was aangekomen en reeds het museum had bezocht en ze ging een dutje doen om fit te zijn de volgende dag voor de grote tocht. Verder geen nieuws van het Oostelijk front.
Zo ben ik nu gans alleen,( niemand om ruzie mee te maken) met mijn drie poezen. Een hele rust na die turbulente weken die we gehad hebben. Rustig begonnen met dochter An, en Lindsey en Sid (vrienden van Lieve – Couveuze) en dan met een enorme drukke Lieve, die zichzelf geen baas was omdat ze eerst niet naar Said geraakte, wat uiteindelijk dan toch is gelukt met veel problemen en op laatste momentje. Als ze terug kwam was ze al heel wat rustiger, in zo ver dit mogelijk is bij Lieve. In elk geval haar energie is wel een van pas gekomen hulp voor Hilde geweest, en Jos en Hale hebben het ook een beetje mogen opvangen, ze geraakten haar niet meer kwijt. Dan zijn Martien en Franky geweest, ( ook vrienden van Lieve, ook Couveuze) tot woensdag middag, toen hebben we ze naar beneden gevoerd tot aan een dolmus, Martien staande achter in de Tata car wuivend naar de mensen. Ze dacht toen waarschijnlijk aan de strijdwagens van de Romeinen. Ik moet zeggen, we waren een beetje wantrouwig voor al dat jong grut waar Lieve mee omgaat, maar die prématuurkes van de Couveuze zijn aardig meegevallen. Het was best leuk, en ik denk dat het hen ook is meegevallen, want we kregen ze allemaal maar met moeite weg. (nvdr COUVEUZE tweede thuis en lokaal waar Lieve een pak uren doorbrengt en meestal ’s avonds en’s nachts
Woensdag morgen werden we letterlijk uit ons bed geschud. Ik dacht toen aan die verfblikken die in dat trilmachiene worden geschud, dat moet ook dat gevoel zijn. We hebben dan nog een paar na schokken gehad maar niet erg, en het duurde nooit lang. Dit was dan onze eerste aardbeving, en de toren staat er nog. (de ezel balkt weer, ik ga toch eens moeten gaan kijken, het is misschien mijn broer die ik niet had !)
Ik ga nu maar stoppen voor ik jullie verveel, en proberen dit naar jullie door te zenden.
Als ik nog iets heb vergeten te vertellen zullen jullie dat een volgende keer horen als ik de moed vind om nog wat neer te pennen. Daag !
Alli Baba de kluizenaar

14 augustus

Hallo famýlýe en vrýenden,
Eerst een vooral, let nýet op de rare lettertekens dýe je doorkrýjgt, ýk werk hýer op een Oost turks klavýer en dat kan wel voor verrassýngen zorgen.
Alles superbest en OK . De Turkse rampen, aardbevýngen en aanslagen overleefd. EN, een aanrader voor jullýe om het ook eens te wagen: Nog een aanrader : wacht er nýet mee tot je te
oud bent want het ýs best wel een lastýge reýs. De onmetelýjke afstanden hýer blýjven steeds verrassen, maar je komt door een altýjd varierend landschap, soms zelfs met een onaardse aanblýk.
Hýer výnd je nog het Turkýje zoals ýk het leerde kennen ýn 1968 : authentýek en nýet verwesterd, zeer vrýendelýjke - nýet opdrýngerýge - bevolkýng enz.
Ik ben echter nýet van plan nu hýerover verder uýt te weýden, dat komt nog eenmaal ýk terug thuýs ben en over mýjn eýgen azertyklavýertje beschýk.
Alý Baba schýjnt te genýeten van zýjn kluýzenaarsbestaan. Had ýk ook nýet aan getwýjfeld.
Nog twee derden van de reýs te doen. Als alles zo verder gaat wordt het ONVERGETELIJK.
Straks gaan we zwemmem ýn een kratermeertje met 60 graden Celcýus vlakbýj het VAN meer (neem je atlas maar ...). Luýe dag dus.
Mooý weekend voor jullýe allen en tot (mýsschýen) het volgende Internetcafe.
Hartelýjke groetjes
Hýlde

PS : 'k zal maar nýet uýtweýden over het weer ...............


Zondag 15 augustus

Hallo allemaal,
Hier ben ik dan noodgedwongen weer. Neen, Hilde heeft het nog niet opgegeven. Ze gaat haar “term” uitdoen zegt ze, ze vindt het te leuk en wil er niets van missen. Maar ik moet je dat niet meer vertellen want van morgen ( deze ochtend) vond ik een berichtje van haar, die blijkbaar naar elk van jullie is doorgezonden . Daarmee moet ik een deel van mijn berichten die ik wou doorsturen schrappen. Dan maar wat anders verzinnen!
In elk geval belt ze mij trouw om de twee dagen op opdat ik haar niet zou vergeten. Alsof dit mogelijk zou zijn ! Ze belt ook regelmatig naar haar dochters en misschien naar andere mensen, dat weet ik niet, ‘t zal me een telefoon rekening worden. Ze belt me ook op alle mogelijke momenten van de avond: een keer toen ik in de keuken aan het koken was, zodat ik mijn vuur moest uitdoen, naar de telefoon lopen en opletten om niet over een van de poezen te vallen die rondom mij lagen. Dan een keer toen ik juist boven was, ik wou gaan slapen en was de laptop aan het afzetten : ik in het donker van die trap af (de lichten kunnen niet van boven worden bediend ) niet over de katten vallen, want die kwamen kijken wat er gebeurde en ze waren nog niet op rooftocht, en toen ik opnam sloeg de fax aan. Dus moest ze opnieuw bellen.
En gisteren was ik juist, na veel zweten in de keuken, rustig mijn avondmaal aan het proberen te verorberen, telefoon van An, wel leuk natuurlijk, maar toen ik daarna wou verder eten was Hilde daar, ook leuk natuurlijk. Toen dit achter de rug was, was mijn eten koud (natuurlijk), maar het schijnt dat dit de gewoonte is bij deTurken, dus is dit dan ook wel geen ramp. Maar genoeg geluld, want ik wil nu ook niet klagen, maar zo kunnen jullie je een beetje in leven in het eenzame verblijf in het torenhuisje en zo krijg ik mijn blad vol. Wat ze niet heeft verteld : er was een ballonvaart voorzien op het programma, maar ze wou zich niet inschrijven, iemand anders moest maar de foto’s nemen. Nu ter plaatse hebben ze haar toch kunnen overtuigen en heeft ze het toch gewaagd, flink eh ! En ze zegt dat ze het zich niet heeft beklaagd, het was fantastisch. En donderdag belde ze van aan het zwembad van haar hotel met een Rake in haar hand ( hoe kan het anders) wat een luxe!
Nu genoeg over Hilde, straks krijgt ze nog te veel pretentie
Van vrijdag tot nu woensdag niemand gezien en rustig mijn gang kunnen gaan, zelfs niet weg geweest. Neen! Ik zou dit vergeten : zondag een kort bezoek gehad van Mustafa en vriend. Ze hadden tomaten en mais kolven meegebracht van vader Sen. Ik zat juist zonder tomaten dus ik moest weer niet naar beneden. Dinsdag een kort bezoek van mensen waarmee we in Belgie kontakten hadden gehad met vragen om inlichtingen over Turkije en over de boot. Ze waren verleden jaar ook al komen kijken naar het torenhuisje, maar het was toen nog niet opgedaan. Ze logeerden rond Bozburun en maakten een voettocht door de bergen. W oensdag is Bahri geweest met vrouw en kind, is gaan zwemmen en we hadden toen afspraak in Cosmo’s (als je op bezoek komt, daar komen we je oppikken, vanuit het torenhuisje kunnen we dan zien met hoeveel jullie zijn). Bahri heeft toen de Tata meegenomen voor onderhoud en nazicht. Vrijdag reed ik met de Palio naar beneden en kwam ik Tata tegen! Memet bracht hem terug en had geen zin om naar Marmaris terug te gaan waar de boot ondertussen lag aangemeerd. Zijn dan maar pide gaan eten en pintje gaan drinken, daarna nog wat zitten genieten op het terras.
Woensdagmorgen vond ik in mijn mail een berichtje ( ik kan ze zelfs al openen en lezen) van Jos Visser, ik had het niet onmiddellijk door, ik dacht ik ken veel vissers in de streek, maar een Jos, dat is niet Turks. Toen viel mijn euro; mijn buurman,Jos. Die vroeg of de kluizenaar de weg naar beneden niet meer vond , dat er nog steeds bier was en nog altijd even koud. Hij miste de torenbewoners zei hij. Toen ik vroeg of hij dacht dat ik dood was, had hij nog niets geroken , met zulk weer, en zelfs indien dit zo was kon hij toch niets meer doen. Ik denk dat hij benauwd was voor de put die hij moest maken met mijn omvang. Wel lief dat berichtje van hem. Ik ben dan maar naar beneden gegaan, hij vroeg het zo mooi en Bahri was er ook.
Nu snap ik die uitnodiging. Jos heeft een hoop amandelbomen staan. Resultaat: een hoop amandelen, logisch. Die moeten allemaal gekraakt worden, ook logisch als je ze wil gebruiken of opeten. Nu, als je het terras onder de bomen kent, staat er voor het raam een bank met een tafeltje. Er lag er op dat tafeltje een steen met griekse tekst erop, én een hamertje. ( normaal doen ze dat hier met stenen) Daarnaast staat een grote ton met noten, een bak met pellen en een mand met amandelen. Als je dan aan een tafel zit met je pintje (of biertje), gaat Jos op die bank zitten en begint hij met een uitgestreken gezicht en een gepijnigde blik, noten te kraken. Als goedhartig mens ( zoals ik…) kan je toch niet anders dan een klopje mee geven. Zelfs Hilde heeft nog geholpen de dag dat ze vertrok. Ze ging even naar beneden, want ze was ongedurig, en kwam maar uren later weer boven. Maar nu ik er aan denk, een steen met griekse inscriptie ? Cultuur barbaar. Hij zei wel dat het niet nodig was maar zijn ogen blonken toch. Normaal toch met z’n hoop, hij had voor weken werk.
Ik heb een voorstel. Iedere bezoeker die iets komt verbruiken en een glas of een bord nodig heeft, moet een bakje noten kraken, want de tijd dat Jos moet afwassen kan hij geen noten kraken en als hij eens lief naar je kijkt doe je er een tweede bakje bovenop omdat je hem sympathiek vindt. Wees lief voor mekaar niewaar. Je kunt natuurlijk ook een wedstrijd inrichten, om het meeste noten kraken, dat gaat misschien vlugger. Je mag dan vijf procent opeten van je gepelde noten, maar dan ter plaatse. Je moet dan wel zelf je hamer meebrengen en verband voor je vingers . Je kan het natuurlijk ook gebruiken als uitvlucht als je bent blijven plakken en te laat thuis komt, nuttig niet…..Zou Hilde dat misschien ook gedaan hebben?
Dus allen naar COSMO’S PLACE ! De place toe bee.
Misschien kinderachtig, maar om over na te denken. Ik wil alleen maar helpen.
Nu ik er terug aan denk, ik heb deze week een boomzaag gehoord bij Jos. Zou hij misschien zijn bomen hebben omgedaan om er volgend jaar vanaf te zijn ???
Nota voor wie dit nog niet wist:
COSMO is de hond van Hale en Jos
COSMO’S PLACE is het domein van COSMO
Hale en Jos mogen dit gebruiken en uitbaten als COSMO vrij mag rondlopen
en achter de andere honden en achter alles aanlopen wat hem niet naar zijn zin is
en mag blaffen naar believen en slaaaaapen. En mag mee rijden in de open
sportbrommer van Jos met direct zicht op de keien
En natuurlijk op tijd zijn droogje en zijn natje!
Wat een hondenleven
Ik denk dat er nu wel genoeg in dit berichtje staat, en dat je nu niet zegt, wat vertelt hij nu allemaal, ‘t staat toch weer vol. En als je dit hier leest heb je het toch lekker doorworsteld.
Als ik deze week nog wat inspiratie opdoe, dan tot volgende zondag.
Prettige week nog !

Alli Baba
Oef



Zondag 22 augustus

Hallo hier ben ik weer ! Neen je bent nog niet van mij verlost. Nog een week en dan kan je misschien terug het vertrouwde en verstandiger verslag van Hilde ontvangen, indien ze al bekomen is van de reis. Tot zolang moet je het met mij stellen.
Nonkel Pol de vijgen zijn rijp !
Deze week is er niet veel gebeurd. Verleden week viool concert in Cosmo’s, niet van Jos of Hale natuurlijk, maar van een liefelijke dame. Mooi ! En zondag middag bezoek van Moustafa met Roger voor een huis aan de plage ! Ik was volop aan mijn vorig verslag bezig. Bracht mij volledig uit concentratie, waardoor ik wel een paar zaken vergeten ben, maar niet erg het was wel voldoende denk ik. De violiste had misschien wel de notenkraker kunnen spelen voor Jos?
En ondertussen ben ik hier nog steeds de toren aan het bewaken en te beschermen tegen alle wilde en vreemde kréaturen, geholpen door mijn drie poezen.
En dat het hier een beesten boel is kan ik je wel bevestigen. De een wat groter en gevaarlijker dan de andere (?). Ik wil ze wel eens op een rijtje zetten.
Eerst en vooral diegene die het meest op Hilde haar tenen hebben getrapt. De geiten.
Beesten zonder complexen en koppig. Je ziet ze in alle kleuren: zwart, bruin, grijs, gevlekt.
Zelfs de ogen verschillen : je hebt er met die zachte onschuldige blik ,en je hebt er met die duivelse ogen met ovale pupillen, en met horens en een sikje, die je net onmiddellijk zouden betoveren. Maar nieeet Hilde! Je zou ze gemakkelijk kunnen gebruiken in een griezelfilm, hetgeen gebeurt geloof ik. Ze laten zich nog niet gemakkelijk verdrijven en de onschuldig kijkende zeker niet want die zijn nog tamelijk tam, twee zijn van Güller, het zijn dan nog deze die onze bloemen hebben opgevreten ! En ze komen altijd terug kijken of er nog wat overblijft
Dan zijn er de schapen. Raar geval. Ze hebben net pampers aan, hun staart is een verdikking achter hun k… en met flochke aan. Sommige hebben horens. Ze lopen geruisloos over en weer, soms een sprintje en dan weer langzaam, en bijna gans de tijd met hun kop naar de grond. Ze kijken enkel eens naar boven om meeeii te zeggen en lopen dan weer voort. Ik had zulke schapen nog nooit gezien. Ze lopen in verschillende groepjes gaande van twee tot ongeveer tien schapen en lopen gewoon langs elkaar zonder naar de ander te kijken. Soms loopt er een verloren en moet hij (of zij) een sprint inzetten om te andere bij te halen. Ze lopen steeds met kleine vlugge stapjes alsof hun poten te kort zijn, zoals de mijne,( maar mijn stapjes zijn niet vlug meer) maar sommige hebben wel en koord aan hun poot hangen. Je hoort ze meestal ook niet aankomen maar plots lopen ze daar voorbij. Ook al gezien in een stomme film, waar ze van de ene kant van het scherm naar de andere gaan en over en weer. Het is hier nochtans geen Holywood maar ze hebben het misschien hier gezien?
Dan heb je die loebassen van koeien die rustig voort hobbelen, meestal met een vrouwtje achter hun veren die roept van jak jak jak en tjak tjak en nog van dat. Soms hoor je ze al van ver afkomen, al roepend en tierend. Ik zou me dat in Vlaanderen wel kunnen voorstellen van : vooruit stom beest, wilde wel es recht door gaan potved..;. hedde nondemil… enz. En die hen regelmatig strelen met een stokje. Echt waar, Gaia mag komen kijken, (voor Nederlanders: Gaia is in Belgie berucht als dierenbeschermorganisatie) alleen zouden zij wel geen steentjes mogen gooien als de koeien een verkeerde kant opgaan, of proberen een boom kaal te eten. Het zijn dan ook geen giraffen. Verder kent wel iedereen een koe denk ik, die zegt buuee.
Dan heb je nog de ezel. Die zegt….. hi han ! Verder heb ik hem niet kunnen bestuderen, daar hij zich altijd wegsteekt. Tegen de tijd dat ik weet waar hij staat hebben ze hem weer verplaatst. Regelmatig wordt hij onder een andere boom vastgebonden. Als ik goed begrepen heb is zijn werk enkel om overal een bruin ei te leggen, dus mest machine spelen.
Paarden heb ik hier nog niet gezien, dus kan ik er niet over schrijven.
Een tijdje heb ik ook gedacht dat er apen zaten, en dat de mensen ze probeerden uit de bomen te slaan. Hier zat ik wel fout, het waren dames die in de bomen waren gekropen om bovenin de noten te kunnen kloppen, en het waren dan nog geen jonge ! (dames) Ongelofelijk op blote voeten met hun rokken en pofbroeken, en dan soms op leeftijd (voor zover je dat kan zien met hun hoofd doek) Maar we wijken af!
Er werd dan nog een vos gemeld die zich te goed deed aan de kippen, en een das, en ook een stekelvarken, maar dan een grote. Niet zoals bij ons. Maar dit komt allemaal van Jos die ze zag als hij ’s nachts naar huis kwam rond één uur !!
Verder het kleiner grut. Maar ja, ik zie je al denken: gaat hij ze nu allemaal beschrijven? Dan zijn we hier morgen nog bezig en krijg ik naar mijn voeten van mijn baas. We zullen deze maar overlaten voor en volgende keer. En nu denken jullie : hopen dat Hilde gauw terug is.
Ik zal ze wel even proberen op te sommen : schildpadden, hagedissen, spinnen, arenden, uil, allerhande vogels, katten (natuurlijk), das, slangen, schorpioenen, krekels, muggen, vliegen, vlinders, wespen, sprinkhanen, insecten in alle vormen en modellen, enz…
Ook mieren. Met hoooopen. Alle mogelijke groten en uitvoeringen. Daar is ook nog veel over te vertellen…… Neen een andere keer. En als dit is afgewerkt kan ik misschien gaan snorkelen.
Wat Hilde nog graag eens zou zien zijn beren en olifanten. Maar ik denk dat dit wel niet zal gebeuren!
Lekkere beestenboel hier !!
Beeld je dit eens in….
Een zwoele zomeravond. Je bent alleen in huis. Het is volle maan en wolkenflarden drijven aan de hemel. Er zijn weinig sterren te zien. Met vlagen is er een felle wind die om de toren blaast maar geen verkoeling brengt. Het is twaalf uur. Je sluit de deur en gaat de trap op naar je torenkamer. Halverwege de trap gekomen gaan de lichten uit, de stroom is weer eens uitgevallen.
Op de tast ga je verder en plots vliegen drie schimmen je voorbij en met veel geroffel over de plankenvloer naar boven. Op het eerste kraakt de vloer en de wind blaast door het open raam de papieren van je bureau. In het donker vind je ze toch niet dus verder naar je kamer. Boven fladdert er iets rond je hoofd, je ziet schaduwen op de muren bewegen. Je wilt de pillamp nemen, maar stoot hem van de nachtkast, hij valt. Als je hem opraapt kruipt er iets over je hand. Pillamp doet het natuurlijk niet meer. Je kruipt in het donker in bed en zachte lichaampjes komen tegen je aanleunen. Je doezelt weg. De wind wakkert aan en beneden klappert er een luik, ook op je kamer zijn er ramen los gekomen, de kallebassen beneden zijn ook aan het kletteren. Slaapdronken sta je op om de ramen vast te zetten . Je buigt naar buiten en plots vliegt er iets voor je gezicht, je schrikt, stapt achteruit. Een hels gekrijs, een schim rent door de kamer. Je ziet schaduwen over de muur lopen en een spin kruipt over je schouder. Buiten hoor je de kreten van nachtvogels en de roep van de uil. De maan is van achter de wolken verschenen en je ziet alles in een schemer. Als je buiten kijkt zie je grote schimmige gestalten over het terrein stappen. Plots zweven er vlugge gedaanten langs alle kanten, verdwijnen achter de heuvels en tussen de bomen en weer terug. Achteraan hoor je plots een gebrom, en een vormeloze schaduw zoeft over de weg. Een kleinere schim springt over de weg en verdwijnt tussen de bomen. Ook overal schimmen die schijnbaar niet weten waar ze moeten zijn. Muggen zoemen rond je oren en een bromvlieg bromt ergens in een hoek. Plots beneden een hels kabaal, en gekrijs. Je ziet een schim op de muur zitten, een ander komt met veel kabaal uit het raam gesprongen. De twee schimmen verdwijnen over de muur waar plots een duivelse kop verschijnt die je met vurige ogen aanstaart. De Maan is weer achter de wolken verdwenen en in het duister zie je schimmen over het water bewegen met een vurig oog. De monsters van Loch Selimiye. In de bergen gaan vurige lichten over en weer. Verschillende schaduwen fladderen door de kamer . Steeds schaduwen over de muur, ze verdwijnen tot in je bed en beneden vliegt met eens hels kabaal het tafeltje van het terras gevolgd door de stoel. Je denkt dat je mieren voelt kruipen tussen je tenen en je armen en ze jeuken van de beten. Iets zachts wrijft langs je benen. Beneden nog altijd die schaduwen en in de tuin meen je iets over de grond te zien kronkelen en verder springt iets klein tussen de bloemen. Je durft niet meer in bed, maar ondertussen begint het stilaan dag te worden en de wind gaat liggen. De zon komt in snel tempo boven de bergen te voorschijn en alles krijgt zijn normale vorm. Zelfs de wolken zijn verdwenen. De vissersbootjes varen terug naar huis. De dames lopen weer met hun kannen naar de bron. De Jans ( soort kraaien) komen kijken of er nog wat kruimels over zijn. En de poezen op bed kijken naar je om te vragen waarom je niet bij hen komt. Maar nu hebben ze honger. Het licht floept aan.
Miauw!!!!!!!

Ali Baba


Zondag 29 augustus

Merhaba allemaal,
Ja t’is ikke weer! Ik kan toch zo maar niet verdwijnen in de vergetelheid.
Ik kan nog veel vertellen hoor, over de vogels, spinnen, hagedissen, enz. enz.
En dan over de verschillende bomen en planten en struiken en bloemen, enz enz.
En dan over de mensen die hier rondlopen en op bezoek komen enz enz.
Oh ja ik kan ook nog een heel verslag maken over de mieren, daar is nog heel wat over te vertellen.
Nee je moet niet bang zijn, ik ga je dat nu niet aandoen. We sparen dat voor een andere keer. Misschien eens tussendoor. Ik had graag dat griezelverhaal nog een beetje meer uitgebreid en uitgesponnen verteld, maar dan zou het te lang zijn. Voor diegenen die het niet gesnapt hadden : die schim die over de weg zoefde was wel Jos die naar huis kwam met zijn brom -machine. Misschien volgend jaar een beetje uitgebreider verhaal met nieuwe ervaringen.
We hebben tijd en in Turkije weet je nooit op voorhand wat gaat gebeuren. Ik ga nog rustig wat observeren en bestuderen en dan zien we wel. We kunnen natuurlijk ook wat anders vertellen. Enfin!
Ik heb in elk geval genoten van mijn weduwschap,(in de duivensport heb je dat ook!) en van de verhalen die ik heb mogen schrijven en ik hoop dat jullie ook hebben kunnen genieten van mijn brouwsels .
Ik moet nog mijn poezen bedanken voor hun trouw gezelschap en om me te helpen de toren te verdedigen tegen indringers. Zoals die rosse kater waar moeder Siyah al schreeuwend achter joeg met de steun van haar dochters. Die supporterden van uit het raam . (voor mijn zuster: de namen zijn Felix en Ocelot) Ze lagen ook nooit ver uit de buurt, wat ik ook aan het doen was. Ze verdwenen enkel tussen tien uur dertig en zeventien uur. En dikwijls ’s nachts natuurlijk.
Maar als je hier op het terras voor de toren, met het zicht op de natuur langs alle kanten, niet naar achter want ik heb een stijve nek en de toren staat in de weg, kan ik me wel aansluiten met Patrick Devrome die ik citeer uit de scheurkalender:
Het grote water wacht
rimpelloos zonder zorgen
Op ’t vallen van de nacht.
De rode avond
tovert vreemd verdriet.
Ik kijk er naar en geniet.
Jouw hand die de mijne vindt,
zonder woorden,
omdat je weet:
stille waters praten niet.
Maar dat handje was er niet !...... dat handje dat ik heb moeten missen is nu terug, alleen waren er ook een paar poten bij. Inderdaad, ze is niet alleen terug gekomen. Zoals waar elke vader die zijn dochter op reis laat gaan, bang voor is : ze kwam niet alleen terug. Gelukkig was het maar met een hondje. … Ja ze is terug , het grote moment waar jullie op wachtten is aangebroken, jullie zijn van mij vanaf. Hier is Hilde terug van haar expeditie in Oost Turkije.
Hosj Tcakal
Ali Baba

IK BEN ER WEER !!!!
Zoals een goede echtgenote betaamt ben ik maar met één dag vertraging aangekomen. Het was een wonderbare reis. Toen ik terug in Selimiye kwam voelde het aan alsof ik maanden weg was, en toch is de reis vervlogen zoals in een droom. Hoe meer ik dit land leer kennen, hoe meer ik het gevoel heb van “hier hoor ik thuis”. Dit onmetelijke land met al zijn kunstschatten doet me beseffen dat WIJ eigenlijk de barbaren zijn. HUN cultuur was er zoveel jaren voor de onze.
Maar ik bespaar jullie nog even mijn reisverhaal. Mijn geest is er nog niet rijp voor. Drie weken ontdekkingstocht naar de spectaculairste sites (Nemrut Dag – Hassankeyf – Ahtamir – Ani – Hatusas enz), naar leuke stadjes (Mardin, Van, Amasya enz) EN ook naar de natuur, volop voorhanden in het Zwarte Zeegebied en Cappadocië . Afgezien van deze “speciale” gebieden is het landschap zo gevarieerd en zo mooi qua vormen en kleuren. Het is zelfs zonde te slapen in de bus omdat er zoveel prachtigs te zien is.
MAAR, (Eddy lichtte reeds een tipje van de sluier op), ik ben niet alleen teruggekomen. Neen, weer niet denken dat ik een knappe Turk vond. Ergens, midden de bergen in onbewoond gebied, méér dan 2000 km van hier vonden we een uitgeput verdwaald hondje. En haar toekomst ginder zag er niet echt rooskleurig uit. Ondanks het feit dat Eddy en ik overeengekomen waren hier geen hond in huis te halen brak mijn hart en heb ik het geadopteerd…….. Ik heb dat diertje dus zoveel km meegesleurd en heb elk hotel getrotseerd gedurende deze 10 dagen. Ik doopte haar “MUTLU”, het Turkse woord voor gelukkig, want zowel zij als ik zijn écht blij met elkaar.
Voor Ali Baba was het DE verrassing bij thuiskomst, maar, geen probleem, ze vonden elkaar onmiddellijk OK. Ik weet ondertussen dat het hondje een hond wordt – zeker de grootte van een Duitse herder, van het ras KANGAL, maar ik ben nu al zeker dat de relatie zal lukken : tijdens deze 10 dagen leerde de puppy reeds zoveel EN het begrijpt Vlaams evengoed als Turks !
Toen ik thuis kwam hoorde ik minder goed nieuws : onze Max (mooie grote Duitse herder) is gestorven en nota bene : dezelfde dag dat ik Mutlu vond (bestaat toeval ?). Veel dank aan tante Chris en Wilfried die hem lieten genieten van de laatste maanden die hem restten. Max voelde zich goed in de Kriekestraat, maar zijn tijd was blijkbaar gekomen.
Ik ben – ondanks de prachtige reis – ècht blij terug thuis te zijn. Het is hier zo goed.
Toch probeer ik eerstdaags 2 vliegtuig ticketten te bemachtigen om naar Belgie te komen, maar ’t schijnt moeilijk te zijn vermits de meeste vluchten volgeboekt zijn. Ik laat jullie iets weten zodra ik zelf iets weet.
En nu : heerlijk slapen , maar eerst nog even de sterren en vollemaanhemel bewonderen.
Ik wens jullie allen een heerlijke nacht of een goeiemorgen …………..
Hilde

Zondag 5 September
Hallo lieve mensen allemaal,
De kogel is door de kerk : we boekten deze week een vlucht naar Belgie. Ik persoonlijk ben nog steeds aan het bekomen van de reis, maar nog veel langer uitstellen kon dus niet. Probleem erbovenop : het hondje. Dit moet toch eerst wennen aan de nieuwe thuis en aan de strenge opvoeders. Plus, we moesten nog een home-cat-en doggysit vinden. Bahri (onze landlord) zal de zware taak op zich nemen en hier heerlijk vakantie nemen. Indien er onder jullie kandidaten zijn om in de toekomst deze taak over te nemen : laat ons iets weten.
Meer gegevens voor wie het aanbelangt (anders moet ik teveel mailtjes apart versturen) :
Dalaman-Brussel : op 15 September : aankomst 3 PM. We kunnen dus gemakkelijk de trein naar West Vlaanderen nemen en moeten niemand uit bed houden om ons op te halen.
Terugkeer : 29 September om 16 PM in Brussel : dus weer gemakkelijk te bereiken met de trein.
OEF zegt iedereen nu, want het is voor niemand een pretje om even Brussel-West Vlaanderen te rijden - noch bij dag, noch bij nacht.
De boeking was snel en vlot geregeld : Via het Thomas Cook agentschap in Marmaris, per mail. 200 € heen en terug per persoon. We kunnen niet klagen !
Ik denk er dat er in Belgie veel werk op ons wacht : bij An, bij Lieve en ik mag ook mijn zakelijke verplichtingen niet vergeten tegenover mijn broer Jan ! En dan nog de valiezen inpakken voor de terugkeer, want nu weten we pas wat we hier nog nodig hebben uit onze persoonlijke spullen, of wat hier niet te verkrijgen is.
Vandaag een drukke dag gehad : voor het eerst (in 4 maanden) de ramen gekuist. Vermits het hier niet regent (nog niet) zijn die veel minder snel vuil. Maar dat werkje is niet te onderschatten ! In dit kleine huisje zijn dus welgeteld 23 venstertjes met samen 94 raampjes x 2, want je moet buiten én binnen tellen ! Na de middag kwam Mustafa samen met Sûkrü (de dierenarts) om Mutlu (hondje) te checken en in te enten, en ook om de 3 poezen te vaccineren. Alles is gebeurd nu, alle diertjes hebben hun paspoort en kunnen gezond en wel verder leven.
Daarna een (niet één) biertje gaan drinken bij Jos en Hale in Cosmo’s, en gebleven om te genieten van Hale’s kookkunsten. Voor mij : visfilet met dillesaus vergezeld van broccoli en aardappelsla – voor Eddy : kip met curry en rijst, maar in een superbereiding.
Het is nu 20.30 uur hier, en het verkeer op ons klein weggetje is zeer druk. Dit is de periode waarop vrachtwagens met bijenboxen voorbijkomen. Ze worden iets verder in het bos gezet, zodat de bijen heerlijke pijnboom-honing kunnen maken. Deze bijenboxen worden regelmatig verplaatst naargelang het seizoen en naargelang de bloemen en/of bomen.
Ali Baba is ondertussen klaar met zijn werkplaats in de bergruimte : een werkbank en rekken in elkaar getimmerd met onregelmatig Turks hout : NU kan hij beginnen werken !!! En, ’t ziet er goed uit : veel stapelruimte voor voorraad èn nog mogelijkheid om te bewegen.
De eerste tomaatjes zijn ondertussen rijp en 3 trossen druiven hangen te blozen in de zon. Ondanks onze late aankomst hier kunnen we toch nog vruchten uit eigen tuin plukken !
Gezien het late uur (voor ons althans) zal ik jullie niet verder lastigvallen en zelf buiten naar de sterrenhemel gaan kijken, liever dan hier binnen te zitten schrijven. Volgens de krant hebben jullie in Belgie en/of Nederland toch ook mooi weer en besteden jullie je tijd beter met een heerlijke barbecue
of een glaasje wijn bij een gezellige babbel .

Tot volgende week, misschien met interessanter nieuws
Leuke avond of dag nog
Veel groetjes
Hilde & Ali Baba

Zondag 12 September
Hallo iedereen !
Bijna half September. Geen fatsoenlijke regenbui gevoeld sinds we aankwamen einde April. De natuur is dor en droog, zelfs de Oleanders hebben het opgegeven te bloeien. De amandels zijn geklopt, de vijgen zijn geplukt, de olijven groeien verder tot de oogst in December. De granaatappels beginnen kleur te krijgen en zijn volgende maand rijp. En toch is er beweging in de uitgedroogde grond. Een soort distel, waarvan de bladeren reeds verdord zijn, geeft een prachtige paarse bloem , soms met witte kern, soms volledig wit. En, geloof het of geloof het niet, overal rond komen er een soort “pieken” uit de grond : DE zeeajuin ! Op de zonnigste plaatsen staan ze nu al te bloeien met een witte pluim-bloem (50 cm à 1m hoog).
Maar, de zomer èn het toeristenseizoen loopt op zijn einde. De zon komt pas op rond 7.20 uur – dientengevolge blijft het langer donker èn blijven we langer slapen. ’s Avonds is het nu nuttig iets warms bij de hand te hebben voor het avondeten buiten. Er hangt duidelijk verandering in de lucht. Eddy was deze week in Marmaris, en vond het stadje erg rustig nu.
Veel minder verkeer en minder half-naakt-lopende toeristen. De vakantie is voorbij voor de meeste mensen …
Ik heb nog niets verteld over sommige gangbare gebruiken hier. Eén ervan : als iemand op reis vertrekt wordt water gegoten. Betekenis ervan : de wens dat de trip even even vloeiend verloopt als water. Letterlijk : "su gibi gel, su gibi git" of in ht Nederlands "zoals water kom je, ga ook zoals water". Nog iets : Mustafa had op het topje van onze toren een champagnefles ingemetst. Wij dachten eerst dat het om een (gebruikelijke) grap van hem ging. Maar neen, het volksgebruik zegt : zo een man deze fles stukgooit, vraagt hij de hand van de dochter des huizes… maar wees gerust, de fles staat er nog.
Deze week hebben we nog twee aardbevingskes gehad. Niet erg, maar het geeft een naar gevoel – en je went eraan. Geen reden tot paniek. ‘t Zal zeker niet in ’t nieuws gekomen zijn.
Mutlu groeit gelijk een kool. Ze is lief, deugniet en brengt nog meer leven in de brouwerij.

’t Is weer weekend. Heel dikwijls komt er dan onverwacht bezoek. Het huisje staat nu eenmaal erg in de kijker, en het wekt de nieuwsgierigheid van veel mensen. Gisteren nog kwam hier een rare Sjarel (kwast voor de Nederlanders) aangeslenterd : een Turk uit Istanbul, overjaars hippie-type. We hadden een aangename conversatie en een biertje samen. Hij vergeleek ons huisje + panorama met de hemel. Hij voelde zich zo gelukkig hier geweest te zijn en is luid zingend weer naar het dorp teruggegaan …
En nu moeten wij die hemel verlaten voor 2 weken. Ben echt benieuwd hoe Belgie zal aanvoelen na al die maanden. ‘k Zal stilaan moeten denken op inpakken. Zo te zien in de krant zal het zeker niet nodig zijn shorts en (blote) topjes mee te brengen. De warmere kleren hadden we sowieso in Belgie gelaten : het zal dus een dun valiesje zijn in het heengaan. Iemand een wens of iets dringend nodig uit Turkije ??? Laat maar weten en dan zien we wel of we het nog op de kop kunnen tikken.
Deze keer beloof ik ècht en serieus dat jullie niet zullen bestookt worden met een mailtje van ons de volgende 2 zondagen. We zijn wel bereikbaar in Belgie op volgend GSM nummer :
00 90 533 417 7756. LET WEL : dit is een Turks nummer. Bel AUB niet teveel en niet te lang, want de gesprekken zijn op onze kosten en lopen via Turkije . Je kan ook bellen naar Lieve, maar ze is alleen ’s avonds thuis : 059/507795.
Om af te ronden, nog een mopje uit de druivelaar, speciaal ter attentie van onze vriend Walter.
“Hebben huishoudelijke zorgen je naar de alcohol gedreven ? – Neen, ik ben daarmee begonnen nadat ik een druppel water onder de microscoop had gezien”
Zo, veel van jullie zullen we in België ontmoeten – voor de anderen : tot zondag 3 oktober.
Veel groetjes en warme zon
Hilde & Ali Baba

Zondag 3 oktober
Hallo allemaal !
Ben nog mijn vingers aan het aflikken. Ik heb zonet een super lekkere kingsize perzik opgegeten. Toon Hermans zou er jaloers op geweest zijn ….
Ja, we zijn weer hier. Gedaan met alle rug – reuma en andere klachten : de zon verwarmt ons weer tot binnen ons skelet ! Zelfs het Belgisch geschenk dat mij toebedeeld werd : een deugddoende (?) verkoudheid is aan het genezen op enkele hoestbuitjes na.
Sorry voor jullie ginder in het koele Noorden, maar ik denk dat onze plannen om terug naar België te komen blijven vaststaan : April 2005
We zijn hier midden de nacht aangekomen met een temperatuur van …. 24 graden.
’s Anderendaags de blote topjes en T shirts weer opgediept, want meer hoeft hier (nog) niet.
EN, de verrassing bij aankomst : er lag iemand in Eddy’s bed te slapen : Roger : een verre neef van Eddy, voor mij enkel bekend via E mail, en voor Eddy nooit meer gezien sinds 45 jaar. Turkije brengt duidelijk de mensen weer bij elkaar.
Mutlu (ons hondje) is op weg een grote hond te worden. De eerste dagen na ons vertrek heeft zij veel geweend, maar ze was even blij om ons terug te zien. Nu ziet ze er een beetje uit zoals een langpootmug, maar ze is nog altijd even lief. De poezen waren ook blij, ik kreeg hen zelfs de (lege) valies niet uit.Ik moet echter bekennen dat ik nog steeds “onder invloed” ben. België is zo anders – geen kritiek – maar hier vinden we het beter. .
Volgende week dus een meer uitvoerig bericht, maar nu liever lui zijn.
Tot mails ………
Hilde & Ali Baba

Zondag 10 oktober
Dag allemaal !
Wij denken regelmatig aan jullie als we ’s morgens buiten ontbijten (echt waar, èn niet met leedvermaak). Het weer hier is nog altijd dik in orde. Wel twee mindere dagen gehad deze week, maar dat heeft ook zijn charme. Op een morgen, net voor zonsopgang hingen er prachtige roze wolkjes boven de bergen. Rap een foto genomen , want ze waren zo snel weer weg.

Die dag voelden we enkele regendroppen, maar niet genoeg om mij het besproeiwerk te ontnemen.
’s Anderendaags heeft het in de namiddag wèl geregend. Een buitje van een half uur. Wel leuk, door de regen lopen en toch de zon op je vel voelen. De zon verdwijnt nu achter de bergtop rond 17 uur. Toch wel mooi de schakeringen te zien in het landschap – sommige delen van de baai worden toch nog verwarmd. De deuren en vensters in huis staan nog steeds dag en nacht open, dus, over verwarming hoeven we ons nu nog geen zorgen te maken – alles op zijn tijd.
Dit was dus het wekelijks weerpraatje van HT
Op 15 oktober (deze week) begint de Ramadan. Voor ons de eerste in Selimiye, maar wij denken er niet aan mee te doen : zelfs geen één pintje van zonsop- tot zonsondergang …….
Deze week waren we in Saranda baai. Een Nederlandse dame baat daar een pension uit. We waren er voorheen nog nooit geweest, ook niet met de boot. Prachtige baai met zicht op de eilandjes rond Bozburun : zo mooi en alles straalt rust en stilte uit. Wel erg afgelegen voor het toerisme. En TOCH, wil de burgemeester dààr enkele grote hotels neerpoten !!! Ondenkbaar !
Onze gast van vorige week, Roger, is van hieruit vertrokken naar Bozburun. Selimiye was hem wat té rustig.


En Woensdag verwachten we ons An, die 10 dagen zal blijven. Voor haar zal het genieten worden van het mooie weer en de prachtnatuur. Het was een probleem om nog een vlucht te vinden, maar het is haar gelukt !!
Selimiye baai en dorp zijn ondertussen heel kalm geworden : zo goed als geen toeristen meer, en ook veel minder boten die de baai binnenvaren. We gaan de winter tegemoet. Ook voor ons de eerste ervaring : we zijn nieuwsgierig hoe het hier wordt. De andere “aangespoelden” in Selimiye vertellen ons dat de “winter” de heerlijkste periode is : afwachten dus – relaas volgt later.
We ontmoeten meer en meer van deze “aangespoelden”. Elk van hen heeft een verhaal van “hoe zijn we hier terechtgekomen”. De verhalen zijn zeer gelijkend en simpel : elk van hen kreeg
“le coup de foudre” bij aankomst. Sommigen blijven hier winter-zomer. Sommigen gaan de wintermaanden in Europa doorbrengen, anderen komen 2 à 3 maal per jaar naar hier – ze noemen DIT hun thuis. Onze grote hoop is : mocht dit dorpje maar niet veranderen, doch ik denk dat dit ijdele hoop is. Misschien zal het onze tijd nog doen ….
Verder geen spectaculair nieuws. Misschien bij jullie – of in België/Nederland ?
Ondertussen onze hartelijkste groeten

Hilde & Ali Baba

Zondag 17 oktober
Hallo iedereen !
Ik dacht daarnet even dat onze nieuw gekochte thermometer niet meer werkte … hij wees 28° in de schaduw aan. Prachtig weer dus, onze An heeft eventjes geluk, en ze geniet van de zonne energie met volle teugen (wij ook). Voor morgen wordt er 32° beloofd.
Het panorama wijzigt wel : de belichting is nu totaal anders, de bergen weerspiegelen ’s morgens in het grote zwembad – of soms hangen er geheimzinnige nevels boven het water, maar één zaak is zeker : het is altijd mooi !
Gisteren met An en Mutlu in zee gaan zwemmen. De temperatuur van het water is nog meer dan genietbaar.
Een regelmatige bezoeker : Sükrü – de nonkel van Bahri – was hier weer eens bij zonsondergang (hij drinkt niet graag alleen Raki…) Ik zei : de zon is weg achter de bergtop. Zijn antwoord was : toch niet erg, morgen is hij terug. Dat is hier één van de bijna-zekerheden
En net vandaag investeerden wij in een vuur …. , want de winter is in aantocht. Wij hopen dat het nog eventjes zal duren voor hij mag branden !
De zwaluwen die in September uit België vertrokken zijn hier nu aangekomen. Ook nog andere vogels die we tijdens de zomer niet hoorden. In Turkije komen veel trekvogels overwinteren.
Deze zomer zagen we enkel gaaien, arenden, Turkse tortels en (natuurlijk) mussen.
Het is terug stil geworden in het dorp. Voor de Ramadan zijn er altijd veel huwelijksfeesten omdat er tijdens de vasten niet mag getrouwd worden. En zo’n huwelijksfeest gaat gepaard met veel muziek, getoeter en geroffel zodat het hele dorp het hoort. Ondanks de Ramadan blijven wij eten op de normale uren. Dat voelt wel raar aan als je midden een gemeenschap vertoeft die niet mag eten, noch drinken van 5 uur ’s morgens tot 8 uur ’s avonds.
Nu de zeeajuinen uitgebloeid zijn, komen er overal herfstkrokussen en cyclaampjes uit de grond. Er zijn ook veel bessen : rode, gele, zwarte. Sommige zijn eetbaar, andere niet. Ik zal er dus maar best afblijven. De bloemknollen in de grond komen nu ook al hier en daar boven piepen. Ongelofelijk dat ze vanuit die droge steen-grond zo fris naar boven kunnen komen. Welke bloemen het allemaal worden weet ik nu nog niet, we zien wel.
Mutlu’s favoriete uitstapje is samen met mij naar de bron gaan. Zodra ik begin te zingen van “twee emmerkes water halen, twee emmerkes pompen….” springt ze op als een jong veulentje en volgt mij op de voet naar de bron. Deze week kwam daar ook een dorstige koe aan, en het werd een kleine krachtmeting tussen die twee.
Blijkbaar ben ik vorige week vergeten de roze-wolken-foto door te sturen. Ik probeer die hier nu bij te voegen, samen met eentje van de herfstkrokussen.

Verder niets speciaals hier – bij jullie wel ???
Tot volgende week, en, veel groetjes

Hilde & Ali Baba


Zondag 31 oktober
Hallo iedereen !
Geloof het of geloof het niet : nog steeds een slordige 28 graden met blauwe hemel ! Na volle
6 maand verblijf hier hebben we alles samen nog geen uur regen gehad. Nochtans heeft de grond er ondertussen dringend nood aan. We wachten af, we kunnen er toch niets aan veranderen…
We bereiden ons wel voor op hevige regenval : het tuintje vooraan bestaat nu uit gewone grond, dwz als het regent verandert hier alles in één modderpoel. Als de hond dan eventjes buiten loopt wordt ook het huisje een slijkboel. Deze morgen hebben we dan 2 tractors “pebbles” besteld om dit euvel te verhelpen. Morgen worden ze geleverd en dan kunnen wij ze met de kruiwagen naar voor brengen (wéér werken !)
Op 29 oktober was het hier feest van de Republiek ter herinnering aan de stichting van de Turkije in 1923. Er werden – ook hier in dit kleine dorpje – veel toespraken gehouden. We konden alles tot hier horen, maar afgezien van de naam “Ataturk” zullen we er weinig over verder vertellen. En, tot laat in de avond was er volop muziek.
Zodra het weer hier een beetje frisser werd (eind September), gingen de bouwvakkers alom aan het werk. Overal hoorde je geklop en gedreun. Tractors reden op en af en het lossen van de stenen hoorde je over de hele baai. En toen werd een nieuwe verordening ingevoerd : iedereen die nog zonder vergunning aan het bouwen was mocht meteen de gevangenis in. Gevolg : totale stilte hier, niemand durfde zelfs nog een zak cement kopen, want zo ongeveer iedereen bouwt illegaal. Hopelijk wordt er nu een goed plan opgesteld en wordt Selimiye geen nieuw Blankenberge.
Iemand zin in Patrijzen ?? Hier lopen ze in groten getale rond. Je hoort ze doorlopend “keklik-keklik” roepen. Maar, wij hebben geen geweer en laten de beestjes toch liever leven. Je ziet hier wel de jonge mannen rondlopen met een geweer – blijkbaar vinden de Turken dit ook een lekkernij …
Gisteren hadden we weer een Belg op bezoek. Een vriend van een vriend die in de Belgische Ambassade werkt in Ankara. Hij heeft net een villa gekocht in het nieuwe deel van Marmaris : 126.000 €, kosten inbegrepen. Woonkamer, 5 slaapkamers en alles erop en eraan – volledig nieuw. Toch wel een betaalbare prijs, niet ? Meer en meer mensen schijnen te ontdekken dat Turkije een heerlijk land is om te wonen. Hij vond ons torentje ook weer SUPER, genoot enorm van het panorama., maar begon wel schrik te krijgen toen hij de slangen en schorpioenen verhalen hoorde.…
Twee weken terug heb ik druivenconfituur gemaakt. Iedereen kwam hier met druiven aandraven en we konden ze onmogelijk de baas. In Belgie zou geen mens daaraan denken. En de confituur IS lekker ! Nu is het de periode van granaatappels : iemand zin ??
Hoewel hier geen bloemenwinkels zijn, heb ik toch steeds een vaas mèt verse bloemen in huis staan. Er is altijd wel iets te vinden in het wild dat zo mooi kan geschikt worden. Op dit ogenblik heb ik een boeketje van gele en donkerblauwe bessen.
Verder geen speciale wetenswaardigheden. Ik hoop dat alles OK is bij elk van jullie en ben wel blij met elk nieuws dat ik van jullie krijg.
Onze allerbeste groeten,
Hilde en Ali baba


Zondag 7 November
Merhabalar !
Yep ! We zitten in de regen ! Na 6 maanden droogte voelt het nu aan of de wereld gewassen wordt. Geen stof, alles ruikt fris en zo snel al komen nieuwe groene scheutjes uit de grond. De belichting op de bergen is zo mooi, en de donkere onweerswolken, afgewisseld met wit verlichte wolken en toch nog stukjes blauwe hemel ….. Gelukkig zijn de temperaturen nog altijd goed.
Gisteren zagen we een prachtschouwspel : beneden in het dorp was het aan het stortregenen, wij zagen en hoorden de regen, en wij waren aan het werken in de zon ! We konden zelfs het dorp niet meer zien ! En vannacht is een onweer losgebarsten over Marmaris. Boven de bergen was een pracht van een klank- en luisterspel te zien en te horen. Afgezien van een hevige regenbui (gelukkig hier geen lekkage) zijn wij er goedkoop vanaf gekomen.
We waren net op tijd om de tuin op te ruimen : hier is het de gewoonte dat de bouwvakkers al wat ze niet meer kunnen gebruiken gewoon overal rondgooien. Het woord “opruimen” staat niet vermeld in hun woordenboek. Toen we aankwamen hebben we het dringendste weggehaald om al vlug wat bloemetjes in de tuin te hebben, maar er lag nog een hoop onbruikbare stenen en gebroken dakpannen. Nu is alles weg en gisterenmorgen (5 dagen te laat wegens de bouwstop) werden onze “pebbles” geleverd. Met de kruiwagen naar beneden gebracht – spieren gekweekt - en nu ligt de tuin er zeer netjes bij. Het belangrijkste is : Mutlu’s poten, onze schoenen èn de vloer blijven proper. Voor minder dan 100 € hebben we een vloer in wat voor ons de “woonkamer” is. EN, ik ben er net zo blij mee als een man die zijn eerste nieuwe Porsche geleverd krijgt.

Nog iets over die “pebbles” : ze zijn zo mooi, gladgeschuurd door het rollen op de zeebodem. En dan de kleuren ! OK, de meesten zijn in alle variaties van wit, langs grijs tot zwart. Maar er zijn er ook tussen in rood, bordeaux, zalm, lichtroze, donkergroen, lichtgroen, geel, oranje, beige enz. Sommige dooraderd en/of doorspikkeld met andere kleuren. Ik geniet ervan, mijn steen-passie wordt er wel weer mee gevoed.
De laatste week Ramadan gaat in. De Imam zal ook wel blij zijn niet meer zoveel overuren te moeten kloppen. Normaal wordt de “Allah is groot” dreun 5 maal per dag omgeroepen. Nu zijn het er meer en er worden ook andere teksten gezongen. Ik hou echt van die Oosterse klank en het geeft me een goed gevoel. Ik ben trouwens altijd al wakker voor het eerste gebed (5 uur AM). De klokkentoren bij ons geeft me echter meestal koude rillingen.
Voor de olijf – mandarijn en appelsienen liefhebbers : het is HET moment. Voor de granaatappels is het al te laat, deze liggen nu op de grond onder de bomen te rotten…
Deze week naar Marmaris geweest ivm onze verblijfsvergunning. Gelukkig was Bahri erbij, want alleen zouden we het niet klaarspelen. Wat een gedoe : van het ene bureau naar het andere om stempels, documenten enz bijeen te krijgen (betalen hoort er ook bij ). En al die bureaus liggen dan nog zo ver uiteen ! Nu nog 8 (ACHT) pasfotos indienen (ik denk dat ze deze in elk politiekantoor zullen hangen met een bordje “WANTED”), ongeveer 250 € per jaar per persoon neertellen, en we zijn er (hopelijk) voor 2 jaar vanaf. Dan moeten we ook niet meer 4 maal per jaar naar Rhodos.
De meeste restaurants zijn nu gesloten. Enkele dapperen houden vol (er zijn nog mensen die honger hebben). Volop rust. Heerlijk !
Verder geen wereldschokkend nieuws – Selimiye is Amerika niet.
Zal jullie laten tot volgende week
Hartelijke groetjes,
Hilde en Ali baba

PS. sorry indien deze mail pas morgen aankomt : de telefoonleidingen liggen plat ten gevolge van donder en bliksem.


Dinsdag 9 November – speciale editie
Dag allemaal !
Weten jullie ginder eigenlijk wat REGEN is ? Ik weet, er zijn ettelijke namen voor, maar wat we hier zien is werkelijk een zondvloed. Er valt op één voormiddag meer water dan bij jullie tijdens een volle regenweek. De wolken zijn gitzwart, de regen vormt een waar gordijn, het water stroomt van de bergen naar beneden en vormt waterloopjes en dito –valletjes. Niemand komt buiten want je bent doornat binnen de 4 meter lopen. Het enige wat je doet is door de ramen of de voordeur (die staat nog steeds wagenwijd open) naar buiten kijken hoe de natuurelementen zich gedragen. En dan tegen de middag zie je stukjes blauwe hemel EN warempel ook de zon ! Tijd om de was op te hangen en die droogt binnen het uur. Elk bijna dode zaadje of knolletje in de grond komt bovenpiepen en de dorre distels beleven een ware revival, en, als je over de grond stapt voelt het aan als een zacht tapijt.
Tegen drie uur in de namiddag komen weer pikzwarte wolken aan – tijd om de was binnen te halen (die is toch al droog). Aan de andere kant van de baai zien we een regengordijn op ons afkomen. Inderdaad, na een 5-tal minuten dit natuurverschijnsel observeren bereiken de eerste droppen ons en die groeien weer uit tot de reeds gekende zondvloed. De plassen en beekjes die zich deze morgen gevormd hadden waren ondertussen door de grond gretig opgeslurpt, maar nu groeien die weer tot volle wasdom. Regelmatig een bliksemschicht en een donderslag (waarvan Mutlu en de katten opspringen) en, natuurlijk, de elektriciteit valt weer eens uit. We gaan een donkere romantische avond tegemoet. Gelukkig koken we op gas (flessen) en er is een licht op batterijen in de keuken, zodat we vanavond toch geen honger hoeven te lijden. Ondertussen staat de voortuin al half onder water. De pebbles werden geen minuut te vroeg geleverd…
We zouden zo spoedig mogelijk naar Marmaris moeten om verdere afhandeling van de verblijfsvergunning … maar noch Eddy noch ik zien het zitten met zo’n weer de bergen over te gaan. Dat houdt in : geen zichtbaarheid – slipgevaar – vallende stenen – en een hoop zenuwen met het idee in je hoofd van “waren we maar thuis gebleven”. Uitstellen dus tot beter weer. Het is hier ook niet allemaal rozengeur en maneschijn. Gelukkig zijn we niet met dat idee naar hier gekomen.
Volgens de Turkse meteo duurt dit nog 2 dagen. De grond van de lager gelegene wordt bevoorraad via het water van grond van de boven gelegene. De randen van de baai kleuren ondertussen beige-bruin : het slib belandt in de zee en geeft een prachtig kleur-effect. In de voortuin heeft het water ondertussen ook een uitweg gevonden. Op twee minder stabiele punten van het plateau is de grond nu gewoon ingezakt, met mijn Lantana bloempot incluus - 2 grote putten– en de goeie bosrond die we kochten vloeit de put in ! Weer werk voor morgen of als de regen ophoudt.
Ondertussen kwam Jos hier opduiken en zei dat het dorp onder water staat. De weg van ons tot bij hem is totaal onberijdbaar geworden.
Wie weet : wat staat ons nog te wachten ??????

Hartelijke groetjes,
Hilde en Ali baba

Zondag 14 November – normaal nieuws
Dag allemaal !
The day after … Selimiye likt zijn wonden. En, inderdaad er ZIJN wonden. Ik doe mijn dagelijkse wandeling naar het dorp en hoor en zie heel veel narigheid. Ondergelopen huizen (met slijk), overal takken en vuil op weg naar beneden (boven zal wel het gekuist zijn) DIT was dus echt niet normaal. Alle dorpelingen vertellen dat ze nog nooit zoveel regen in zo’n korte tijd zagen. Er is dus nog steeds hoop voor ons. Ons weggetje is bijna onberijdbaar geworden (LEVE de 4 X 4 !) Er komt een onbestelde bulldozer orde in de zaak brengen maar die maakt alles nog erger. Wat doe je eraan ? Niets. Je geniet gewoon van al het mooie en je denkt : onze Tata raakt erdoor.
Maar, veel muren zijn ingevallen, veel schade voor veel mensen, maar de mentaliteit hier is anders dan bij ons. Men komt niet in opstand tegen dingen die “gewoon maar gebeuren”, het hoort bij het leven. Bij ons in Europa moet alles geordend gebeuren,zoniet volgt agressie. Hun vers gebouwde muur valt om onder de druk van de zondvloed. OK morgen bouwen ze hem opnieuw.
Vandaag Seker Bayram ofte suikerfeest. Na de Ramadam is het dus drie dagen lang feest . Iedereen bezoekt vrienden, buren, graven enz; Er wordt gretig snoep uitgedeeld en Eau de Cologne gedropt. Wel gezellig in het dorp : jong of oud : iedereen die je tegenkomt wenst je : iyi bayramlar (vertaling : gelukkig feest)
Vandaag geen regen, maar de wind fluit rondom het huisje. Toch nog 22 graden. Wel gezellig, en het belangrijkste is : we voelen ons echt veilig én thuis.
Ongelofelijk, maar waar : de dorre grond is in één week tijd omgetoverd tot een zacht glooiende groene helling. Ik had ooit gelezen dat dit in Afrika één nacht gebeurde. OK, hier iets langer hier, maar het is ook sensationeel.
Vermits Ali Baba deze week jarig was hadden we vandaag een etentje gepland bij Cinar, samen met Jos, Hale, Ruth en Dean. En het was lekker. Ons huisje is te klein om veel mensen te ontvangen- Cinar is en uitstekende rendez-vous plaats.

Hale, Mutlu en ik kwamen nadien te voet naar boven, genietend van de mooie natuur. Onderweg vertelde ik haar wat me zo dikwijls in gedachten komt sinds we hier wonen : “something in my youth or childhood, I must have done something good”. (copy from the “sound of Music”) Zij voelde hetzelfde. Ik denk soms : hier is een stuk energie die “sommige” mensen aantrekt, en ik ben zeer gelukkig bij die “sommige” te horen.
Toen we eventjes thuis waren kwamen de drie Sen broers aan. Heerlijk samenzijn..
We zien het nog steeds zitten.
Hartelijke groetjes,
Hilde en Ali baba



Zondag 21 November
Hallo, we zijn er weer !
Vorige zondag nacht heeft de storm hier serieus huisgehouden : wind en regenbuien van jewelste.
Het is heerlijk slapen als je die wind rond de toren hoort huilen. Deze keer weinig schade : maar één dakpan is naar beneden gedonderd, gelukkig op een plaats waar het niet echt veel kwaad kan. En de bladeren van onze bananenbomen staan erbij gelijk de rokjes van de meisjes van Hawaï.
Ze zijn nog niet heel groot, daarom zijn ze waarschijnlijk niet omgeknakt – veel ervan in het dorp wél. De putten in de voortuin (van de hevige regenval) zijn ondertussen gedicht en terug bestrooid met pebbles. Niets meer van te zien ondanks dat het putten waren van 1 meter diep en even breed. Wel een heel klusje ! De grond om op te vullen moet ik stelen bij te buren en spitten in de grond is een echt zwaar karwei vermits de grond vol stenen zit. Maar het tuintje ziet er nu weer echt netjes uit – nu nog ’t een en ’t ander planten en we hebben binnen enkele maanden weer bloemen (als het niet weer verwoest wordt …).
Voor de rest is het weer deze week zeer wisselvallig geweest. Wat regen met tussendoor zonnige perioden. Het probleem is : je weet nooit ver vooruit wanneer het zal regenen. De heldere blauwe hemel kan in 5 minuten tijd omslaan tot een Belgische hemel met donkere wolken, gevolgd door een felle regenbui. Even plots komt dan de zon weer tevoorschijn, echt gek.
We zagen deze week ook een volledige regenboog met zijn ene voet aan de ene kant van de baai en zijn andere voet aan de andere kant – net een overspannende brug : prachtig !!
Onze Mutlu heeft al een vriendje ! Moos, de nieuwe terrier van Jos (hoe zou een hond hier anders een Hollandse naam hebben) brengt zijn dagelijks bezoekje om hier te ravotten met Mutlu dat de pebbles in het rond vliegen. Jos is er niet echt gelukkig mee dat zijn hond steeds ontsnapt, maar Mutlu en Moos wel.
Ik weet niet of alle Turkse honden zo’n gek menu hebben als die van ons. Mutlu is gek op druiven, amandelnoten, tomaten en …. thee met honing.
Ja, ik zal nog maar eens over de amandelnoten praten. Na de storm waren alle noten die onbereikbaar waren voor de “kloppers” afgewaaid. Niemand raapt ze nog op, uitgenomen IK. Zo heb ik er ettelijke kilo’s geraapt. De autochtonen tonen me zelfs de bomen waar er veel liggen. We hadden er zoveel en die moesten dringend van hun schaal verlost worden omdat ze te nat waren. Ali Baba heeft zodus op zijn verjaardag dwangarbeid moeten verrichten en helpen noten kloppen. Foto hierbij : ja, met hamer en een steen, wat de beste notenkraker begeeft het na maximum 50 noten.


Ik denk dat de dorpelingen me wel een beetje gek vinden. Amandelnoten rapen als het seizoen voorbij is (nu is het olijven-klop-tijd). Ze begrijpen ook niet dat ik steeds te voet naar het dorp ga als er een auto voor de deur staat. Nu ja, mij geen zorg.
De straatverlichting langs ons weggetje is zeer mager. Eén paal aan restaurant Cinar (halverwege) en de tweede en laatste vlak achter ons torentje – 50 van straat verwijderd. Nu, deze lamp heeft sinds onze komst hier slechts 2 dagen gebrand nadat Mustafa er eens aan gerammeld had. Vorige week echter kwam het mannetje om de elektriciteitsmeter op te nemen
’s avonds toen het reeds donker was. Ik begrijp niet hoe hij tot bij onze toren raakte – te voet – zonder enige verlichting bij. Gevolg is : de dag erop werd de lamp hersteld en nu hebben we een perfecte verlichting als we laat thuiskomen – EN gratis !
Nog iets spectaculairs – voor mij althans : sinds ik hier woon heb ik weer het hongergevoel terug gekregen !!! Sinds ik een maagzweer had in 1997 wist ik niet meer wat honger was, en at enkel uit noodzaak. Ali Baba is er ook blij mee, want koken voor iemand die eet met lange tanden is wel niet zo gezellig. Wat er ook nog leuk aan is : mijn gewicht blijft stabiel ondanks dat ik serieus meer eet dan vroeger.
Dit was het nieuws, de rest volgt volgende week.

Hartelijke groetjes,
Hilde en Ali baba

Zondag 28 November
Vandaag een heerlijk zonnige dag gehad – 16 graden. Lekker weer -de volledige dag buiten geweest. Deze week dwong de ijzige wind ons tot 2 dagen binnenhuis arrest. Ons stoofke doet het goed : ’s morgens en ’s avonds een paar uurtjes branden en voor de rest de deur dichthouden.
De dikke muren houden de warmte binnen. We hebben de ramen wel allemaal met tochtband moeten behandelen, want de Turkse schrijnwerkers kijken niet op een paar millimetertjes.
Ik ben een studie begonnen over de wolken hier, met de nodige foto’s erbij. Ze kunnen zo mooi zijn dankzij de zon die altijd wel ergens op schijnt. Je vindt ze in alle kleuren : wit, geel, goud, roze, zwart – een ongelofelijke variëteit, zonder nog over de vormen te spreken.


Vorige zondag zijn we naar Keçibükü geweest. Bahri zal er komen wonen in zijn huis die sinds
10 jaar leegstaat en verkommert. De Turkse oplossing : beter dan de bestaande gelijkvloers te herstellen en op te knappen : gewoon een dak erop bouwen en een boven-nieuwbouw maken. Gaat sneller dan renoveren …. ’t Zal goed zijn dat Bahri (die nu op een appartementje in Marmaris woont) daar komt wonen : meer plaats WANT er is een tweede kindje op komst, en Denizhan zal daar heerlijk kunnen buiten spelen zonder gevaar voor auto’s en zo. Keçibükü is een gehucht dat niemand kan vinden zonder gids. Het ligt verscholen achter een berg en is nog zo ècht Turks. Na de werkzaamheden daar bezichtigd te hebben kregen we een hele zak fruit mee recht van de boom. Mandarinen – citroenen en pindanootjes. Jullie weten toch wel dat pindanootjes (of aardnootjes) ONDER de grond groeien net zoals aardappels. Ze zijn zo lekker – zonder zout of paprika. Ze hebben een zacht roze velletje, en als je ze roostert in de oven (of beter nog in een houtoven) wordt het velletje bruin en komt het er zo af. Ik kan er echt niet afblijven – deze week had ik er wel teveel gegeten en kon het beboeten met een slapeloze nacht !
De wisseling van seizoen toont ons weer nieuwe dingen. Vermits er weer zoveel groen tevoorschijn komt, komen ook de dieren (geiten – schapen – koeien) weer naar boven om te eten.
Mutlu verveelt zich niet : er is wel altijd een beest in de buurt om te bestuderen. Nu nog wachten op de bloemen – tot nog toe enkel kleine paardebloemetjes en madeliefjes.
We observeerden deze week ook hoe de mensen hier het veld klaarmaken om te zaaien. Eerst maakt de vrouw de grond los met een pikhouweel en gooit daarna mest. Daarna komt de man aan met een ossenstel. Leuk om zien : de vrouw loopt vooraan, de ossen volgen haar, de ploeg hangt aan de ossen, en de man loopt erachter om de ploeg en de ossen te dirigeren. Deed me denken aan “Saïdjah’s vader had een buffel …”
De beter bereikbare veldjes of de beter bedeelden laten een tractor komen. De tractor rijdt niet in rondjes maar steeds vooruit en achteruit (heb daar geen uitleg voor). Als er grote steen in de weg ligt rijdt hij daar gewoon rond – de vrouw kan dan nadien weer met een pikhouweel dichterbij de steen hakken. Zou het niet eenvoudiger zijn gewoon de steen eens en voor altijd weg te halen ???
Nu weer een spannend verhaal : deze week was ik mijn bed aan het opdekken met fris geurende lakens vers van de draad. Wat ligt ertussen ??? Een schorpioen !! Gelukkig was Mehmet hier, heb hem geroepen en hij heeft het diertje gedood met een balpen. OEF, goed dat ik die gezien had, want ik hou niet echt van zo’n gezelschap in bed. Vorige week ook nog een slangetje gezien. Ik wou een mooie steen bij de buren stelen (voor de tuin) en wat lag eronder te slapen ? Ja !! Ik heb het maar verder laten slapen. Eigenlijk went een mens aan zo’n dingen. In het begin kreeg ik wel een beetje de harteklop bij het zien van een slang, schorpioen of bij het voelen van een aardbeving, maar uiteindelijk valt alles nog wel mee en die harteklop blijft uit.
Gisteren zijn Mustafa, Mehmet en Engin komen dineren. Ze hadden “katoen” mee om mijn maanden geleden gekochte kussens op te vullen. Zoveel dat er zelfs een bedje voor Mutlu mogelijk was. Wat blijkt : geen katoen, maar zachte mooie witte wol !! In Belgie zou je er een fortuin voor betalen. En zeggen dat de meeste mensen hier op mousse matrassen slapen !!!
Dit was het voor deze week. En, we zijn nog niet van gedacht veranderd (integendeel). We blijven hier zolang we kunnen.
Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba—


Vrijdag 10 December
Sorry, vorige zondag geen nieuwsbrief, het was hier wat druk. Waarschijnlijk volgende zondag idem dito, dus schrijf ik maar vandaag, anders denken jullie dat we hier dood liggen.
Winter in Selimiye – of Lente ???? In Belgie betekent winter : alles is dood. Hier betekent winter : alles herleeft. Op de omgeploegde en bezaaide velden van 2 weken terug is het gewas reeds meer dan 10 cm hoog en dat in een grond die een maand geleden meer op een dorre vlakte leek. Je kon toen onmogelijk geloven dat daar ooit iets kon op groeien. Ondertussen kon ik een foto maken van het omploegen : kijk, en geloof dat dit nog kan. En het voornaamste is : niemand ziet dat het anders kan, ze werken verder volgens eeuwenoude tradities.


Maandag bracht Eddy Güller en Fatma weg om graan te zaaien op één van hun verre velden : met de Tata geen probleem, maar voorheen deden ze het te voet, MET een lading koren in hun tas. En het wàs ver, de berg op, het bos door, langs een weggetje waar geen normale auto meer op kan.
De loofbomen kleuren rood, bruin en geel – klaar om hun bladeren te verliezen bij een volgende storm. Het kleurengamma is zo mooi als de zon erop schijnt. Ondertussen bloeien reeds de eerste lentebloemen in het wild : kleine witte narcisjes. Ik plukte er een boeketje en zette ze in een heel authentiek Turks vaasje, zoals je kan zien op de foto.


De citrusvruchten zijn op dit ogenblik zeer goedkoop : een kilo mandarijnen kost 500.000 TL of 30 Eurocent. Ali Baba perst elke morgen 7 mandarijnen voor mijn vruchtensapje.
Recent las ik in de krant dat het gebruik van antidepressiva in Belgie steeds stijgt. Ik wil jullie écht niet nog depressiever maken maar hier halen we nog steeds temperaturen van 20 graden. Overwinteren in Selimiye is een antidepressiva !
Op 1 december was het net één jaar geleden dat ik de deuren van mijn kantoor achter mij liet – na 33 jaar full-time job. Ik kreeg veel vragen als : “zal je niet in een zwart gat terechtkomen ?” en “hoe zal je je tijd doorbrengen ?” Nu kan ik eerlijk antwoorden : ik heb het me nog geen moment beklaagd EN ik verveel me niet. Eindelijk kan ik eens doen WAT ik wil en WANNEER ik wil. Vroeger was het steeds van “wat is er het meest dringend te doen”, en … de rest moest maar wachten. Ali Baba heeft er zeker ook geen probleem mee, we vullen de dagen in vrijheid tegenover elkaar met alles en nog wat, en we genieten vooral van het panorama die op elk moment van de dag schitterend is.

Het Sint Niklaasfeest is voor jullie weer voorbij. Hier wordt dit niet gevierd, want St Niklaas was geen moslim. St Nikaas wordt hier Noël Baba genoemd en is niet meer dan een toeristische attractie in Myra, het stadje waar hij de bisschop van de armen was. Ik denk niet dat het de bedoeling van de brave man was om de kinderen in enkele Europese landen te bedelen met het duurste speelgoed op zijn naamdag…
Vorige week ging ik water halen aan de bron – 2 meisjes kwamen er ook aan en hadden een bosje bloemen bij (chrysantjes en roosjes). Spontaan gaven ze me allebei hun boeket. Ik dacht terug aan oktober 1995, de dag dat ik het torentje ontdekte …. Na mijn wandeling naar de heuvel gaf een meisje me een prachtige rode hibiscusbloem – ik heb deze bij het verlaten van de baai vanaf Mizana in de zee gegooid en toen dacht ik : Selimiye, ik kom terug. Nu leven we er .. En, heerlijk nieuws : Lieve komt op bezoek op Kerstdag ! Ze landt in Antalya en zal daar de bus nemen ( 8 uur rijden) tot Marmaris. Zo zullen we de Kerst & Nieuwjaarsperiode toch niet helemaal zonder de dochters doorbrengen. Spijtig genoeg kan An niet meekomen.
Ik probeer toch weer eens een beetje warmte en zon bij dit mailtje naar jullie toe te sturen. Laat maar weten of het aangekomen is …

Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba--


Maandag 20 December
Het is nu 5 uur in de morgen. Afgezien van enkele vroege hanen die elkaar wakker kraaien is de rust en de stilte nu teruggekeerd na 2 woelige dagen. De sterren staan te schitteren in de donkere hemel en beloven een mooie dag. Zaterdag en zondag hadden we storm zoals we nog nooit voorheen zagen en regen, regen, regen. Ik had me voorgenomen jullie niet enkel over de goede dingen hier te vertellen, ook over de kwade. We hadden dus zware lekkage in het torentje. De wind en de regen kwamen uit het Oosten, zwiepten tussen de ramen en de muren (50 cm dik) en kwamen ons huisje binnen. Daarbij kwam natuurlijk dat de elektriciteit over heel het dorp uitviel (2 dagen en 1 nacht lang) èn dat ook de telefoonlijn uitviel. Onze GSM’s konden niet meer opladen en stierven een langzame dood – de oplaadbare lampen kwijnden weg – goed dat er nog gas bestaat. Warm water was er ook niet, maar koud water was er in overvloed…. De voornaamste bezigheid ondertussen was : het water buitenhouden. Alle badhanddoeken werden op strategische plaatsen gelegd en regelmatig uitgewrongen met de vraag : wanneer krijgen we die allemaal ooit terug droog. Water naar buiten trekken en dromen van de zon. Ondertussen genoten we toch van het prachtige panorama : de schuimkopjes op de zee en de windhoosjes die zich vormden midden de baai en naar de kant wervelden om te pletter te slaan tegen de rotsen.
Vorige zondag vierden we mijn verjaardag in Orhaniye, samen met alle Sennekes. Een restaurantje aan zee, tafeltjes op 3 m van het water (er is hier geen ebbe en vloed) – een lekkere lunch in volle zon. We genieten altijd van de rit naar Orhaniye : 15 km (1/2 uur rijden) door de prachtige bergen langs azuurblauwe baaien. Weinig verkeer, het maakt dus niet uit of je links of rechts van de baan rijdt. Snel rijden kan echter niet want je komt gegarandeerd wel een kudde schapen, geiten of koeien tegen die de weg voor zich inpalmen. Met wat geduld en getoeter gaan ze dan langzaam opzij, ons vragend waar wij het recht vandaan halen hen te storen midden hun drukke bezigheid.
Iemand van jullie stuurde me een mailtje met het voorstel “wil volgend jaar een foto sturen met jullie twee als boerenkoppel achter het ossenstel als bewijs van jullie volledige intergratie in de Turkse maatschappij”. Sorry, ik denk niet dat we zullen investeren in een paar koeiebeesten, maar we zijn wel ècht Turks aan het werken : we willen een beetje tuinieren en fruitboompjes planten op nonkels grond. Het ontginnen moet dus gebeuren met pikhouweel. We halen tonnen stenen (soms stukken berg ook) uit de grond om toch maar aan een fatsoenlijk, bewerkbaar stukje klaar te maken. Het grootse deel is al gedaan, maar de storm heeft ons tijdelijk halt toegeroepen.
Nog iets speciaal Turks : als de dorpelingen je bezig zien (eender met wat) vragen zij altijd “wat ben je aan het doen ?” Net alsof ze dat niet zien !! En dan zeggen ze "Kolay gelsin" - vertaling "het gaat je gemakkelijk"
Nu er overal groen is komt het vee ook weer naar boven, zij het dan vastgebonden aan een struik of aan een spinnend madammeke. Vermits het koren aan het groeien is mogen ze niet meer loslopen. Maar ons grote probleem is Mutlu. Zij wil dolgraag met de schapen en geiten spelen, maar die laatste zijn doodsbang van haar – onbegrijpelijk, want zij is een herdershond. Ik denk dat er een communicatiestoring bestaat tussen hen : wij waren zo onverstandig Mutlu op te voeden in het Nederlands.
We kijken dikwijls naar de mooie vlucht van de arenden die op de bergtop wonen. Nu de lammetjes geboren zijn komen ze dichter, hopend er eentje te kunnen oppikken als ontbijt. Ze zijn zo sierlijk en zo majestueus, prachtige vogels. Met open vleugels zijn ze zeker 2 meter !
Ondertussen werd het 7 uur, Ai Baba is mijn fruitsapje aan het persen EN daarna volgt het ontbijt, één van de mooiste momenten van de dag. Vroeger namen wij zelden de tijd om fatsoenlijk te ontbijten, maar nu halen we de schade dubbel en dik in. En ik moet zeggen dat Ali Baba zéér vindingrijk is om voor afwisseling te zorgen, zijn ommeletjes ea zijn steeds een ware lekker(n)ij !

Zo, dit was het voor vandaag, de wasmachine is bezig de handdoeken te wassen zodat die kunnen drogen voor de volgende storm aankomt…..
Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba—


25 december


1 Januari 2005
Onze poezen waren er om jullie een Mooie Kerst te wensen,
Voor Nieuwjaar laten we de honden aan het woord :
Wij allen wensen jullie
een Nieuw Jaar * vol mooie verrassingen
* vol innerlijke warmte
* vol levenslust
* vol vervulde wensen
* vol schoonheid
*vol spanning
*vol liefde
*vol succes
*vol gekke invallen
*vol vriendschap
……en alles wat je wenst in je leven…..

Van harte,
Ali Baba, Hilde, Lieve, Mutlu, Siyah, Iauw & Felix


Zondag 9 Januari
Danke dankewel voor alle Kerst- en Nieuwjaarswensen die we van jullie mochten ontvangen. Er was ook een mailtje van Bart die nu in huisje Ichtegem woont … met een foto van zijn nieuwe hond, een knuffel van een Dalmatiër. We hebben zo de indruk dat ons huis niet kan voortbestaan zonder hond. We ontvingen ook 2 kaartjes met de post. Vreselijk gedoe, naar de post gaan hier : op een tafel liggen stapels brieven voor heel het dorp. Zoek je eigen briefwisseling er maar uit. Iedereen kan ook iedereens post meenemen of doorkijken – van privacy geen sprake hier.
Ja, mijn laatste verslag dateert van 20 December. Ik vond het niet nodig jullie te storen tijdens de drukke eindejaarsfeesten.
De week van Kerstdag hadden we hier nog een aardbeving (5.1) rond 1 uur ’s nachts. Wij zijn in bed gebleven – en maar schudden !!! Het geeft nog steeds een raar gevoel en je denkt “wat komt er ?”, maar meer dan afwachten kan je niet. In Marmaris echter was er grote paniek : de mensen ontvluchtten hun huizen en reden weg met de auto – met verkeers-opstoppingen als gevolg.
Kerstmis wordt niet gevierd door de Moslims, maar de groep aangespoelden vierden het des te beter. Kerstavond brachten Ali Baba en ik gezellig door in ons torentje. Ali Baba had zo’n grote verscheidenheid aan hapjes gemaakt dat een echte maaltijd er niet meer in ging. Ondertussen genoten onze dochters in Belgie van de gastvrijheid van tante Chris & Wilfried en heel de bende Tanghetjes. Op Kerstdag zelf hadden we een lunch in restaurant Cinar buiten in de zon onder de blauwe hemel. Zodra de zon onderging (15 uur verdwijnt die achter de bergtop) werd een kampvuur aangestoken – een paar Koerdische jongens zorgden voor life muziek (saz en gitaar), en er werd gedanst volgens spontane opwellingen en recht evenredig met de hoeveelheid Raki die gedronken werd. We mijmerden allen bij de volle maan …. wat mooi ! en, hoe gelukkig zijn we hier te leven …

2e Kerst : naar Marmaris om Lieve op te halen. Heerlijk weerzien, en voor Lieve een kennismaking met onze Mutlu – het was liefde op eerste zicht van beider kanten.

De dag erop is Eddy weer naar Marmaris gereden om ……onze nieuwe ladder op te halen – recht uit Istanbul !!! Ladders zijn hier in de omtrek bijna niet te verkrijgen. De meeste mensen timmeren zelf een ladder in elkaar (NIET volgens de regels der kunst) en de huizen zijn ook meestal niet zo hoog. Voor ons was het een must, anders kunnen we geen onderhoudswerken doen aan het torentje.
De dag erop : party bij Ruth & Dean (Amerikanen). Een gezellige boel en lekker eten in hun huisje aan de rand van de zee. Als je er door het venster kijkt denk je werkelijk dat je op een boot zit. Weer kennismaken met andere inwoners, babbelen, lachen, dansen. Lieve was mee uitgenodigd en genoot met volle teugen.

Oudejaarsavond : party bij Jos en Hale in hun versafgewerkte nieuwe woonkamer. De avond ervoor om 21 uur werden de vensters geplaatst … Weer gezellig, lekker enz….
Twee dagen later …… weer party, maar nu bij Pete, een Engelsman die hier zeer dikwijls vertoeft.
Nogmaals gezellig ……………………… Nee, eenzaam voelen we ons hier zeker niet !
Het was wel een beetje van het goede teveel in te korte tijd. Wij beloofden iedereen hen nu niet meer op te zadelen met een party maar te wachten tot de lente, dan kunnen we buiten eten wat handiger is in ons kleine torentje.
En, de dag erop : toch nog een uitnodiging uit onverwachte hoek. Güller (nichtje van Bahri) vroeg ons om mee te vieren op haar verloving. Een donderslag bij heldere hemel ! Wij zien Güller zeer dikwijls, maar nog nooit gezien in het gezelschap van een manspersoon. Zo werkt het hier dus. Als een jongen en een meisje elkaar leren kennen mogen ze niet in het publiek samen gezien worden. De contacten gebeuren stiekem en via via. Slechts na de verloving mag het. Het feest was in het dorpscentrum en de halve dorpsgemeenschap was aanwezig. Zij, overvloedig en bijna onherkenbaar gemaquilleerd, hij, zo gestresseerd dat er geen glimlach afkon. Muziek, tromgeroffel en gedans. Muziek enkel voor de mannendansen en muziek speciaal voor de vrouwendansen. Kledij : geen belang en iedereen gaat op in de muziek. Ondertussen geven de gasten geschenken, spelden ze geld op de verloofden en omhangen hen met juwelen. Als pointe worden ringen verbonden met een rood lintje om de vingers van de verloofden gestoken. De burgemeester knipt het lintje door en voilà, ze zijn verloofd.

Dat in zoverre de avondactiviteiten. Tijdens de dag zaten we ook niet stil (kan ook niet met Lieve op bezoek). Lieve genoot van het wandelen in de bergen met Hale, met mij, en met Mutlu & Moos. We zijn zelfs eens te voet naar Bozburun geweest – over de bergtoppen – een weg die onmogelijk met een auto kan bereden worden. Prachtige wandeling, de hondjes stoeiden en renden (daar zijn geen schapen of geiten – geen gevaar dus) Wilde anemoontjes bloeien er in alle kleurschakeringen van wit, roze en paars.
Schitterende zichten naar zee. Een inspanning, maar een waar genot. Even voor Bozburun hebben we Ali Baba opgebeld om ons op te halen. Lieve en ik zagen de terugtocht wel zitten, maar het zou te zwaar geweest zijn voor de honden.
We zijn ook naar Datça geweest om inkopen te doen (2 uur rijden) en Lieve is met Hale naar de markt in Marmaris geweest.
Vrijdagavond was het afscheid. Ze had een mooie vakantie bij ons en vertrok tegen haar zin. En, ze had geluk met het weer – slechts 2 dagen regen. Maar toen we vrijdag naar Marmaris reden om haar naar de Antalya bus te brengen hadden we druil regen. Niet zo aangenaam om rijden in het donker op onverlichte bergwegen. We waren de baai nog niet uit of 3 zwarte koeien stonden midden de baan. Remmen – slippen – en het toch halen. Volgende baai : een hele kudde (gelukkig witte) schapen. Nog wat verder : wegcontrole (is hier zeeeeeer gebruikelijk). De man komt naar de auto toe, vraagt mijn paspoort – Mutlu schiet wakker en begint vervaarlijk ter blaffen ….. die Jardarma was zo geschrokken dat we meteen mochten doorrijden … Wat voelen we ons hier toch veilig ! Toch nog op tijd in Marmaris aangekomen en Lieve gedropt om middernacht. Voor haar een tocht van 8 uur over het Taurusgebergte om dan haar vliegtuig te nemen in de namiddag. Op Internet zagen we dat ze gisterenavond veilig is geland.
Het is hier stil nu we weer alleen zijn, we missen haar (en An ook).
We zien in de krant dat jullie ook nog geen echte winter hadden. Ik voel me nu minder schuldig als ik vertel over het weer hier. Vandaag 18 graden.
OK, genoeg voor nu, nog rap een wasje in de machine steken, enkele bloemetjes planten en de dag zal zo weer voorbij zijn. Tot volgende week !
Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba—


Zondag 16 Januari
Gisteren een stralende lentedag, vandaag donder, bliksem en gietregen – we hebben niet te kiezen en genieten ondertussen van rustig binnenwerk : boekje lezen, haken, schrijven of gewoon naar buiten kijken want de belichting en de keuren zijn zo mooi en steeds anders. Gelukkig komt er deze keer geen water binnen.
Turkije is recent weer in de media gekomen. Met Nieuwjaar werd het geld gewijzigd : ineens zes nullen weg !!! We zijn dus straatarm geworden. Geen paniek voor wie nog enkele miljoentjes in de schuif liggen heeft, je kan ze nog gebruiken tot het einde van dit jaar.
En dan de aardbeving van deze week. 5 schokken op één nacht en ’t waren wel serieuze. Wij zijn in ons warme bed gebleven en Ali Baba heeft er zelfs doorheen geslapen … Ik begrijp echter niet waarom zoiets steeds op het nieuws in Europa komt, hier is het een normale zaak. Ik heb soms de indruk dat ze niets liever doen dan negatieve dingen over Turkije uitbazuinen.
Vorige zondag : een telefoontje van Mustafa dat ik onmiddellijk naar Orhaniye moest komen voor Mutlu’s sterilisatie (hier vertellen ze je nooit iets op voorhand). Wij hebben geen enkele tafel waarop Mutlu kon worden geopereerd, dus de auto in en op weg. Alles verliep voorspoedig en ondertussen is haar wonde mooi aan het genezen en de derde dag reeds sprong ze weer rond als een dartel veulen. Het was wel nodig die sterilisatie, alle dorps-zwerfhonden zijn reuen, niet moeilijk je voor te stellen wat het zou worden tijdens een loopse periode.
Eindelijk hebben we onze paspoorten teruggekregen. Ze waren twee maanden weg naar alle mogelijke instanties en onze 2 x 8 foto’s zijn “ergens” rondgedeeld, MAAR we hebben onze verblijfsvergunning !!! De Jandarma’s zijn eerst wel komen navraag doen bij de buren of wij brave mensen waren … JA dus !!!
De loofbomen zijn nu hun bladeren kwijt. De vijgebomen staan er trots bij met hun dikke grijze takken. Sommige amandelbomen beginnen zo snel al prachtige bloesems te krijgen. De olijfbomen verliezen hun bladeren niet. Ben gisteren weer de berg opgewandeld om een nieuw boeket anemoontjes te plukken. Een bloemenwinkel heb je hier zeker niet nodig, er zijn altijd wilde bloemen of bessen in overvloed. Elke keer dat ik langs dat geitenpad omhoog loop bewonder ik de steensoorten. Ongelofelijk welke mooie kleuren en structuren er zo maar voor het rapen liggen (je moet ze wel kunnen opheffen als je ze wil jatten). Rood, groen, geel, sommige zijn kiezels versmolten met lava enz .. Je zou elke steen willen oppakken en bestuderen (en meepakken).

Gisteren met de dochters getelefoneerd, ze waren samen in Eernegem en hadden hun dag gespendeerd aan koopjes zoeken. Mooi compliment gekregen van hen : jullie zien er jonger uit sinds jullie in Turkije wonen, het past niet meer om jullie “de oudjes” te noemen. Voelt heerlijk aan voor ons, en eerlijk gezegd, we voelen ons hier ook jonger !!!
Tussendoor ben ik bezig met vertaalwerk – vooral na zonsondergang (je denkt toch niet dat ik hier niets doe !). Ik had een boekje gekocht “101 vragen over Turkije” geschreven door een toergids en het is zeer interessant als je iets over Turkije wil te weten komen. Het bestaat in het Engels, het Russisch (er komen hier veel Russische toeristen, maar iedereen heeft er de pest aan) en het Duits. Ik heb contact genomen met die man en hem voorgesteld het boek te vertalen naar het Nederlands. Hij was dolenthousiast over mijn voorstel, en ik heb mezelf nu verplicht ermee klaar te komen voor het toeristisch seizoen begint.
Eigenlijk zou ik nog naar het dorp moeten om brood te halen – misschien tussen 2 vlagen in. Ik vertik het om de auto te nemen ! De winkels zijn hier ALTIJD open, 7 dagen op 7 en tot laat ’s avonds. Heel gemakkelijk voor wie geen planning heeft (heeft hier niemand). Met werken hetzelfde, wie werkt, werkt ook 7 dagen op 7 – de anderen doen niets of zitten te babbelen in de theehuizen.
OK, gedaan met regenen, tot volgende week

Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba—


Dinsdag 1 februari
Ja !!! Ik ben er terug ! Dank voor de bezorgde mailtjes om te vragen of alles hier in orde was. Sinds mijn laatste verslag dd 16 januari hebben we al heel wat meegemaakt. Alles was lente en super OK tot Kurban Bayram op 20/1 (het offerfeest dat 4 dagen duurt). Maar, dat offerfeest is dus letterlijk in het water gevallen : 4 dagen helse regen, hagelstenen, wind, donder en bliksem. De Turken hebben hun Bayram dan maar met enkele dagen verlengd om toch nog hun families te kunnen bezoeken waar ook ten lande (ALLES kan hier). Deze keer geen lekkage van belang in het torentje, maar wel blikseminslag. We hadden uit voorzorg alle elektrische apparaten uit de stopcontacten verwijderd, maar …… we waren vergeten de telefoonconnectie uit de computer te halen. Gevolg : laptop dood ! Niet meer op te starten en mond aan mond ademhaling met een computer zie ik niet direct zitten. Ons contact met Europa verbroken – voelt niet goed aan. Ondertussen zien we een vuurwerk van flitsen in huis, donderslagen zodat onze Mutlu dekking zoekt in het verste hoekje van de keuken, regen die met duizelingwekkende snelheid naar beneden komt zodat Selimiye weer herschapen wordt in een soort pretpark vol watervalletjes en onberijdbare wegen. Bij Jos kregen ze zelfs een vuurbal in de woonkamer, vlakbij de houtstoof. Jos is een onvervaard type, maar deze keer was hij toch ook een beetje bang geweest. De bliksemschichten zie je zo duidelijk en de donder rolt door de bergen.
Nu ja, zodra het weer beterde ben ik naar Marmaris gereden – met mijn dode laptop – hopend op hoopvol nieuws. Maar, de Turken hebben er een handje van weg om eerst het slechtste te vertellen : de laptop kan misschien nog als speelgoed voor kleine Denizhan gebruikt worden …. Dit deed mijn hart een toer overslaan, de computer was pas 1 ½ jaar oud !!!
Terug naar Selimiye na afscheid genomen te hebben van de laptop (ik – OK dom van mij, ben blijkbaar niet professioneel meer – had ook geen recente kopies). ’s Anderendaags een heerlijk telefoontje van Bahri : laptop is hersteld voor 30.000.000 TL (de Turken blijven hier nog in miljoenen spreken net zoals de Belgen nog lang in Bef praatten na de invoering van de Euro). Terug naar Marmaris na 2 dagen omdat het weer het niet eerder toeliet. Ik kom bij Bahri, start de computer, alles OK. Ik probeer de Internet connectie : NIETS ! Terug naar het computerwinkeltje : modem is stuk en geen reserve-onderdelen in voorraad (hadden ze ook eerder kunnen checken) maar dat wordt binnen 2 dagen verholpen. Prijs : 119.000.000 TL. Goed, bestel maar en ik neem de computer terug mee naar huis om eerst en vooral kopieën te maken en om verder te werken aan mijn vertaling. Maar, de elektricteitstoevoer laat het afweten ! 3 dagen zonder stroom en de laptop heeft maar 3 uur reserve … Rap de dringendste kopieën genomen, maar van werken of vertalen was geen sprake.
5 dagen zijn nu verlopen maar zonder bericht dat de nieuwe modem binnengekomen is. Vanavond echter kreeg ik een telefoontje van Bahri dat er een modem in voorraad is in een ander computerwinkeltje. Hopen op morgen dus.
2 dagen later …
Gisteren de derde trip naar Marmaris, nieuwe modem erin, alles zou moeten werken – en terug naar huis. Thuisgekomen laat de muis het afweten …… Te slecht weer om terug de trip te doen en Bahri stuurt me een externe muis op per Dolmus. Nieuwe muis niet mogelijk te installeren. Weg en weer getelefoneer met als resultaat : morgen terug naar Marmaris. Het wenen stond me nader dan het lachen. Heb dan op eigen houtje een rescue geprobeerd EN HET IS GELUKT !!!
Uiteindelijk ben ik er vanaf met 75 € en ben geen gegevens verloren.
Ondertussen waren Jos & Hale naar Nederland vertrokken voor een 14-daagse vakantie. We kregen zijn hondje, alle sleutels van zijn huis en ik mocht hun computer (een gewone) gebruiken. Wel lief van hen, maar onmogelijk zonder stroom !!!! Gisteren lieten ze ons weten dat ze hun vakantie verlengen omdat ze eerst een reisje naar Thailand geboekt hebben. Noch Mutlu, noch Moos is daar boos om.
Ik hoop jullie niet te vervelen, maar nog zoiets geks : één van de Bayramdagen had het zo hard geregend, het water en de rotsblokken waren naar gewoonte naar beneden gekomen voor het hek van het huis van Jos en hadden de waterleiding doorgesneden. Ik was juist van plan mijn haar te wassen. En nu volgt de problematiek zich snel op : zuinig zijn op het water – een korte douche kan er wel vanaf. Na 2 dagen leiding hersteld, maar geen warm water want er is geen zon (zonnepanelen). We hebben ook een mogelijkheid de zonnepanelen op te warmen via elektriciteit, maar er is geen stroom enz… Mijn grootmoeder zei altijd “’t is altied etwor entwod” (sorry voor de niet-Westvlamingen die dit niet zullen begrijpen).
En dan heb je nog de berijdbaarheid van de wegen. Zelfs de hoofdstraat (!) van Selimiye is zo goed als onberijdbaar. Dankewel Bahri om ons een 4x4 aan te bevelen !
Ik moet wel zeggen, het leven hier in de winter is vol verrassingen – goede en minder goede – maar we leren bij om alles beter het hoofd te kunnen bieden tegen volgende winter. Alles samen was de stroomvoorziening gedurende 1 week 3 volle dagen en nachten nihil (het werd hoog tijd voor de diepvries) en nog eens 4 dagen met slechts enkele uurtjes stroom. In België zou dit een revolutie ontketenen ! Ook de telefoon laat het regelmatig afweten, maar we hebben nog 2 GSM’s in de veronderstelling dat deze tijdig kunnen opgeladen worden. Soms voelen we ons hier echt een beetje in de brousse.
Tussendoor krijgen we heerlijk zonnige dagen en samen met de zon zijn alle zorgen vergeten.
Onze Duitse buren (het witte huisje op de panoramafoto) zijn aangekomen voor een 2 maanden durende wintervakantie. Eigenlijk is de heuvel hier Klein Europa : Nederland-België-Duitsland.
De mensen van het dorp mijden de heuvel ’s nachts (bijgeloof ?) en wij voelen ons hier veilig.
Ik moet ook nog vertellen : ik heb hier de bijnaam gekregen van “Towerlady”. Klinkt mooi hé, misschien krijg ik toch nog pretentie op mijn oude dag….
Voor de rest : alles OK en we denken er niet aan terug te keren naar ons Belgisch comfort landje.
Hartelijke groetjes, Hilde en Ali Baba—

zondag 6 februari

Mijmeringen van een kluizenaar(?)

De vrouw volgt de man, in goede en kwade dagen…………….enz
Sinds de revolutie van de dolle mina’s en de emancipatie van de vrouw, zijn de rollen veelal omgekeerd en gebeurt het nu ook dat de man de vrouw moet volgen.(Waar is de goeie ouwe tijd?)
Dit is bij mij dan ook gebeurd ! Daarbij spiegelde zij mij een aards paradijs voor met meestal zon (ze ging nog niet zo ver om te zeggen altijd!), heerlijk water om te zwemmen, prachtige natuur om in te wandelen. Je kon zo de vruchten van de bomen plukken: mandarijnen, appelsienen, druiven, granaatappels, vijgen, citroenen, amandel noten, en ga zomaar door! En de kruiden waren maar te plukken, je vond ze overal. Mooie en vriendelijke vrouwen die naar mij zouden lachen. Drank en groenten in overvloed………!
Dat fruit aan de bomen is inderdaad juist, Hilde is er gelukkig mee, zo heeft ze elke morgen een paar glazen vers geperst fruitsap, en voor de rest heeft ze maar te plukken wat ze vindt. Maar ik lust geen fruit…..! (alleen in flessen). En de noten die Hilde mee brengt, met kilo’s, maar die moet ik dan nog helpen ontbolsteren ook en de afval sparen voor de barbecue. Want de tower Lady doet niets liever dan vuurtje stoken en 80% wordt dus geroosterd. Aardnoten ofte apenootjes krijgen wij ook al in overvloed van vader Sen, ook al uitpakken, afval sparen en ze roosteren in de oven. Kruiden worden verzameld, vooral Lieve heeft er zich deze winter op toegelegd, gekuist en dan gedroogd in de oven. Kan je voorstellen hoeveel uren ik in de keuken sta, buiten mijn kook karwei?
Lieve had aan familie, vrienden en kennissen beloofd om kruiden mee te brengen, ze had een ganse lijst mee. Ze is ook veel te goed en zou alles doen, en ook en deel van de noten verdwijnt die kant op. Vraag mij af wat ze bij de douane denken als ze al die geurige toestanden in haar bagage vinden.
De zon valt wel mee, er is er in overvloed voor 75% van het jaar, en wie wil zweten is hier op zijn plaats. Moesten ze het spreiden over een gans jaar, hadden we een gemiddelde van 20° en hadden we in de winter geen vuur nodig. Hilde gaat graag naar het Turks bad in Marmaris, maar ik heb er hier één in de keuken. Alleen heb ik dan wel geen mooie ventjes om mij te masseren en in de keuken kan je ook niet in je blootje staan, geen zicht als er onverwachts iemand binnen springt. En met al die vrouwtjes die hier voorbij komen zou je al rap een overrompeling kunnen krijgen, en moesten het nu nog mooie jonge meisjes zijn, ze moeten daarom nog niet zo jong zijn! Maar dan kan je ook geen kluizenaar zijn en ik heb Hilde al en dat is al meer dan genoeg, ik heb zo al grijs haar genoeg en ik heb liever geen kaalkop, de zon weerkaatst dan te veel, ze noemen het hier nu al soms een lichttoren.Trouwens, die mooie jonge vrouwen die ze mij voorspiegelde zijn zeer beperkt en zij kunnen geen Engels en ik geen Turks. En met hun hoofddoek op zien ze allemaal hetzelfde uit. De meeste vrouwen die hier in de buurt komen schelden op de hond, maar ik laat ze doen, ik versta toch ook geen Turkse scheldwoorden. Als ze zo beginnen zeg ik altijd vriendelijk Merhaba, Günaydin en mooi weertje vandaag. Ze tateren dan wel voort en gaan ergens anders staan met hun schapen. Eén van de vrouwtjes vertelde me dat ik de hond alleen brood te eten mag geven (in het Turks) en dat heb ik wel verstaan. Goed hé !
Drank in overvloed, ja water, beneden ons aan de bron! Gelukkig hebben ze hier nog Raki, Turkse Gin, Turkse Brandy, wijn en bier. Alle andere drank die ik vroeger dronk zijn stronteduur.
Groenten, ook in overvloed, daar valt dus niet over te klagen. Maar, ik lust ze liever klaargemaakt en Hilde lust ze enkel rauw, op enkele soorten na. Dus, probleem voor de kok.
Vlees, inderdaad, vlees genoeg. Je ziet ze ganser dagen voorbijlopen, meestal met een luidruchtig vrouwmens er achteraan, maar voor vlees in stukken moet je naar Bozburun of naar Marmaris.
Ik kan zo nog verder gaan, doch ik wil niet overdrijven, ik wil enkel uitleggen wat een vrouw allemaal doet om haar zin te krijgen, en een man is dan zo goed gelovig.
En dan die stormen, samen met stortregen, of afwisselend. We verdrinken bijna in eigen huis. Jos, samen met Frank hebben ons deze zomer proberen bang te maken voor de winter. Moest je hen geloven verdween gans het dorp onder water. Maar zo erg is het ook weer niet geweest. We zitten dan gezellig binnen een boekje te lezen (als er stroom is), naar TV te kijken (als er stroom is en geen storing), op de computer te werken of te spelen (als er stroom is), enz … (als er stroom is). Een kompleet TV programma bekijken lukt zelden, de ontbrekende delen moet je er dan maar bij dromen. Gelukkig is er nog de gaz, zodat we kunnen overleven. Voor de rest kan je mijmeren en mediteren bij een olielampje want de oplaadbare buislamp krijgt onvoldoende tijd om op te laden (geen stroom) en Hilde kan dan weer niet tegen het schelle licht en het lawaai van de gaslamp. Begrijp je nu waarom ik me ben beginnen in te leven in het leven van een kluizenaar ? En dat ik er mij goed bij voel ? Rustig in mijn torentje, al of niet met de Towerlady, naar de natuur kijken, insecten en grotere beesten bestuderen, een boek lezen, mediteren, enz. De eerste test kreeg ik toen Hilde mij 3 weken alleen achterliet. En dan kwam ze nog terug met een lief klein hondje, gevonden op de weg, bijna dood van de dorst en de zon. En niemand (?) kon zich daarover ontfermen ? Je moet dat lief klein hondje nu eens bekijken…. ze gaat we weg op van de maten van een kleine olifant !!! Maar ze is nog steeds lief, maar soms koppig.(hoe zou het anders kunnen.)

Ze heeft reeds een vriendje. Rare situatie : een Ierse Hollander met een Turk worden opgevangen door Vlaamse Belgen, en beiden verstaan het ! Als ze willen !!!!!!!
Maar, ik klaag niet, het valt hier best mee, en als goeie Vlaming pas ik me wel aan en alles heeft zijn charme, zelf een bliksems en gedonder en het gerommel in de bergen.
We gaan een beetje verder mediteren, al ga ik niet op het terras zitten nu, het is wat te koud en te veel wind. Hoewel er is nu een mooi zonnetje!

De groeten van Ali baba.

Hoera ! Er was stroom en de computer heeft stand gehouden !!!
Nu nog internet verbinding!

PS. dit was mijnen Ali Baba op zijn best groetjes, Hilde



zondag 13 februari

Hallo allemaal,
Deze week : de winter op zijn best ! Stralende blauwe hemel, volop zon, maar een beetje fris. Ondanks dit was de gemoedstoestand eerder matig. Een zeer goede vriendin van ons is heengegaan in Belgie : 58 jaar oud, totaal onverwacht. En, op zo’n momenten voelt het zo erg aan niet op de uitvaart aanwezig te kunnen zijn. Eventjes naar Belgie in de winter betekent ofwel een reis van 24 uur, ofwel een heel dure aangelegenheid.
Vandaag wordt er regen voorspeld (www.meteor.gov.tr), maar nog niets van te merken – geen wolkje aan de hemel. De hondjes liggen zalig in de zon, de poezen in bed en Ali Baba doet de afwas.
Vrijdag ben ik op stap geweest : naar Bodrum. Als je op de kaart van Turkije kijkt denk je : zo dichtbij, is toch het vertellen niet waard. Toch is het 250 km rijden (enkel) en toch doe je er
3 1/2 uur over (enkel). Er ligt nochtans een heel goede baan (vanaf Marmaris dan), maar je moet steeds door berg en dal met bochten en kronkels. Bahri wist er een interessante boot liggen en dacht eraan haar te kopen. Dus : samen op weg. De boot lag in Türkbükü, een dorpje aan de Noordkant van het schiereiland Bodrum. Daar was ik nog nooit geweest. Prachtige ligging tussen baaien en eilanden. Maar, het toerisme heeft ook hier zijn tol geëist, de dorpjes zijn werkelijk uit hun voegen gebarsten : pensions, vakantiedorpen, hotels enz… Je vraagt je echt af “wie wil hier eigenlijk nog vakantie nemen”. De boot was een tegenvaller, heel slecht onderhouden. We zijn dan maar andere boten op de scheepswerven gaan bekijken, maar ook zonder sukses, ofwel te duur ofwel niet goed. Geen sinecure, een boot bezichtigen die op het droge staat !! Een boot is wel hoog als ze uit het water is, en de ladders die erbij staan zijn levensgevaarlijk – soms moet je van boot tot boot klauteren - en, ik ben tenslotte geen 22 meer. Maar ik heb het overleefd ! Ook eens naar Bodrum stad geweest, erg druk, ondanks dat het toerisme nu bijna het nulpunt bereikt, je kan denken wat het tijdens de zomer moet zijn. ’t Was een lange dag (om 5 uur opgestaan en om 8 uur ’s avonds thuisgekomen), maar ’t was een prachtige dag. Heb erg genoten van de natuur in de bergen en van de mooie zichten op zee.


Ben deze week ook het water gaan betalen. Dit moet gebeuren op het bureau van de muhtar. Ongelofelijk, ze hebben een computer maar ze werken nog met de hand ! Op de bureau liggen 5 grote agenda’s – achteraan is een lijst geplakt met de namen van de inwoners – dus, zoeken maar waar je naam staat. De namen zijn alfabetisch gerangschikt volgens de ….. voornaam. Bedenk dan maar eens dat de halve populatie Mehmet, Mustafa of Kadir heet !!! Wist je trouwens dat het gebruik van een familienaam hier pas werd ingevoerd in 1934 ? De voornaam blijft hier nog het belangrijkst. Tengevolge daarvan moet je nog steeds op elk belangrijk papier de voornaam van je vader en de volledige naam van je moeder invullen – in de meeste gevallen krijgt de vrouw officieel de familienaam van de man bij het huwelijk – haar naam verliest ze volledig.
Ik hoorde dat Erica tours stopt omwille van nieuwe dure eisen die gesteld worden aan touroperators. Heb ik even geluk gehad ! Het wàs dus een unieke kans, die reis naar Oost Turkije. Ik kan er nog echt van nagenieten en de contacten met de andere medereizigers blijven nog lopen. Dat is wel het voordeel van zo’n kleine groep, het schept een hechte band.
Ons eerste fruitboompje – een citroen – is geplant !! Er volgen er nog, wie volgend jaar op bezoek komt kan misschien een citrusvruchtje eten recht van onze boompjes. Niet dat er hier een tekort is aan citrusvruchten, en duur zijn ze ook niet op de markt, maar het geeft nu eenmaal een speciaal genoegen iets vers van de boom te kunnen plukken. De Sennekes in Orhaniye hebben zodanig veel bomen staan dat de grond op een appelsienentapijt lijkt. Niemand raapt ze op want ze hebben er toch teveel. Zal eerstdaags enkele kilootjes gaan halen om confituur te maken.
En nu een vraagje voor jullie : probeer eens volgende Turkse woorden uit te spreken : rönesans en otoaksesuar. Lukt het ???? Bedenk daarbij dat 20 % van de Turkse taal uit Franse woorden bestaat. Begrijp je ze ???
Zo, dit was het voor deze week, veel groetjes van ons twee
Hilde & Ali Baba

zondag 20 februari

Hey, jullie allen !
We hebben stroom - hoewel het hier niet in het nieuws komt als er geen is, het gebeurt toch té dikwijls in de winter - en als de telefoon het doet kan ik mijn nieuwsbrief doorsturen. Maar, die zaken waar we in Europa zo’n belang aan hechten èn die er ook levensnoodzakelijk zijn kan je hier beter relativeren. Het voordeel is hier : we zijn er niet van afhankelijk voor onze broodwinning en de Turken hebben er geen last mee : geen stroom – niet werken.
Soms denk ik : “wat zal ik volgende week schrijven ?”, maar nog steeds geen probleem, ons eerste jaar is nog niet rond en we ervaren dagelijks nieuwe belevenissen. Vergeef het me als ik sommige dingen twee maal vertel, maar dat gebeurt meestal als ik ten volle geniet van iets en vergeten ben dat ik het jullie reeds verteld heb.
Nu – hier - op dit moment : je ruikt, je ziet en je voelt de LENTE !!! De vogeltjes ook, vroeg in de morgen reeds hoor je suskewiet, wiet wiet wiet, tjierp, enz – je weet niet meer wààr je voeten zetten bij een wandeling, want steeds trap je een bloempje dood. Het landschap is herschapen in een waar bloementapijt, ongelofelijk voor wie het dorre landschap van Turkije enkel zag tijdens de zomer. Ook voor ons een revelatie, wij waren hier nooit tijdens dit (mooiste) seizoen – dit was voor ons nog steeds “het ongekende Turkije”.
Ook zit het landschap vol vuile mama-schapen (die hangen aan een touw met een madammeke eraan), maar ze zijn nu vergezeld van hun kersverse kroost : jonge witte (soms met zwarte pootjes en dito snoet) lammetjes die rondhuppelen en ervan overtuigd zijn dat het leven mooi is. Zo mooi om zien, zelfs onze honden hebben zin ermee te stoeien, maar dàt mag en kan dus niet.
En, het is hèt moment van de amandelbloesems ! Prachtig, zo jong, zo fris, zo teer – gelijkend op appelbloesems. En toch zijn het diè bloesems die de harde noten maken. Wat is de natuur toch geweldig !!! Eèn boom is al mooi, maar heel Selimiye is nu één boeket van amandelbloesems en dàt is pas de moeite waard !
Ik vertelde 2 weken geleden al over mijn computerproblemen. De interne muis moest steeds gerepareerd worden bij het opstarten (danke aan mijn super petekind Driesje die me onbewust motiveerde om dit waar te maken !!!). Nu is er een wonder gebeurd : Felix, onze meest intelligente kat, heeft het klaargespeeld om die muis terug constant actief te maken !!! Zo er een computerfirma is in de buurt : ik verhuur Felix voor een heel hoge wedde om de muizen te beheersen, want het beest kent er iets van !!! Alleen, ik betrouw haar niet helemaal : Ali Baba heeft nu een kartonnen doos geamputeerd die de laptop moet beschermen zo die niet gebruikt wordt.
Ik weet, mea culpa, mea culpa, dat er regelmatig mensen onder jullie verjaren. Soms denk ik eraan (soms ook te laat), maar het is hier zo moeilijk de dagen bij te houden ondanks de kalender van “de druivelaar”. Laat me nu al jullie allen een “gelukkige verjaardag” toewensen, wanneer die verjaardag er ook moge zijn. Het is van harte gemeend !!! De foto’s hierbij dienen als verjaardagskaartjes.

Vorige donderdag hoorden we hier abnormale muziek – tromgeroffel – bazuingeschal – geroep – enthousiasme ------. Op donderdag, geen huwelijksfeesten, dàt gebeurt meestal tijdens het weekeinde (zoals vanavond). ’s Anderendaags werd het mysterie opgehelderd : 4 maal per jaar worden jongemannen opgroepen voor de legerdienst. Februari, één van de 4. Ze worden uitgeleid met muziek, getoeter en gebral (meestal zijn er al een pak dronken) en er wordt afscheid genomen voor de 15 maand durende legerdienst. Ongelofelijke akoestiek hier : wàt er ook gebeurt in de baai, wij horen het ook (maar we weten niet altijd het waarom).
Wat ook erg aangenaam is (een lekker gevoel) : kledij speelt hier geen rol. Je kan hier gerust een paars-groen gestreepte lange broek dragen met daarbij een geel-rode bloemetjesbloes. Niemand zal naar je omkijken. De Turken zijn wel specialist in het combineren van onmogelijk combineerbare kleuren. Maar, het voelt goed omdat het je ook een stuk vrijheid geeft. En, dàt was uiteindelijk één van de redenen waarom we hier kwamen wonen …
Ondertussen kregen we weer aankondigingen van bezoek : 3 april : ons An samen met Ellen (mijn super-kamergenote tijdens de Oost Turkije reis. Ze komen met hetzelfde vliegtuig aan : Ellen blijft één week, An 2 weken. Daarna proberen wij een vlucht te boeken voor een Belgische 14-daagse. Als we thuiskomen zal ons torentje ingenomen zijn door Marscha en Arja (ook OostTurkije vriendinnen) en einde Mei komen Dominique en Kristientje (dichtste buren uit Belgie) voor een weekje. Ik kèn de aantrekkingskracht van het torentje ! Dus, wil je op bezoek komen : boek tijdig, de plaats is beperkt !!!!
Genoeg gezeverd, tot volgende week !
Hilde & Ali Baba


Zondag 27 februari

Hallo, allemaal !
Nu zijn we toch wel blij niet in de sneeuw te zitten…. Sorry, ik wil jullie niet echt jaloers maken, maar vorige zondag hebben we hier gebarbecued. Ja, sneeuw kan mooi zijn, maar ik mis het niet. Trouwens, hier moet je maar enkele uurtjes rijden en je zit er ook midden in. In sommige gebieden kan je zelfs ’s morgens gaan skiën en ’s namiddags in zee zwemmen : iemand zin ??? Op mijn trip naar Bodrum zag ik ook sneeuw op de bergtoppen, en bevroren watervalletjes langs de weg. Maar in onze beschermde baai aan zee : geen vorst en geen sneeuw.
Voor diegenen die de tijd en de goesting zouden hebben eens in Selimiye te overwinteren (misschien mijn jongste broer ????.....), geef ik nog eens een korte samenvatting van wat je hier te wachten staat.
af en toe een dag met gietregen, maar dan in de ergste vorm
af en toe een dag met wind die rond te toren huilt en fluit met een kracht dat je met moeite kan blijven rechtop staan (buiten dan)
af en toe een dag met donder en bliksem. De donderslagen rollen en knallen dat het een lust is en je ziet de bliksemflitsen in zee vallen
de dagen zijn kort in December en Januari en de nachten zijn lang
de elektriciteit die uitvalt, en als dit te lang duurt vallen ook de oplaadbare lampen uit, vooral vervelend ’s nachts. Dan lig je in het donker te luisteren naar de regen en de wind, en je voelt je zo machteloos en kwetsbaar.
tot nog toe zaten we slechts 2 dagen met gesloten voordeur. Die staat anders altijd open.
het stoofje brandt alleen ’s morgens vroeg en ’s avonds en zelfs niet elke dag
de laagste temperatuur die we noteerden was 6 graden (voor zonsopgang). Normaal schommelt die tussen 10 en 15 graden
vermits de regendagen afgewisseld worden met zonnige lentedagen kan de was altijd buiten drogen. Alleen kwestie van te wassen op het juiste moment.
De belichting en de zee zijn elk uur van elke dag een wonder om naar te kijken (ideale bezigheid als er geen stroom is)
Ook al is de hemel grauw en bewolkt, je ziet altijd ergens een stukje blauw waar de zon doorheen komt
In België gaven we de vogels eten tijdens de winter. Hier hoeft het eerder tijdens de zomer – nu vinden ze alle voedsel in de natuur en in de zomer is alles dor
Ons besluit : overwinteren hier is best aangenaam. De slechte dagen worden ruimschoots vergoed door de zonnige dagen en perioden.

Sinds enkele weken zet een grijsharig madammeke haar zwarte geit vlak naast ons torentje te grazen. Ik denk dat het een oud beest is en ze hoopt waarschijnlijk dat één van onze monsterhonden hem zullen neervellen – èn dat ze er dik zal voor betaald worden. Maar ze is er lelijk naast : de honden bekijken het beest zelfs niet meer.
Moosje is hier nu al meer dan een maand en Ali Baba begint scheef te groeien : de twee honden willen natuurlijk altijd op hetzelfde moment gestreeld worden, maar … het hoogteverschil is zo groot !!
Regelmatig krijgen we ontbijt aan bed. Vermits de voordeur ook ’s nachts open staat komen en gaan de katten zoals ze willen. Heel fier komen ze dan hun vangst aan ons tonen : ra ra wat ?
We vorderen met de aanleg van de achtertuin : nu staan er 2 citroenen, 2 appelsienen en één mandarijn. Nu maar hopen dat ze groeien, maar deze zomer zullen we zeker dagelijks moeten sproeien De gezaaide radijsjes komen ook al boven. Hier is dit een niet gekende groente. Gezien de plaatselijke groenten zeer goedkoop zijn zaaien we wat we hier niet vinden. Heb ook al 2 artisjokken staan (van Hale gekregen). De van België meegebrachte frambozenstruikjes zijn opgevreten door een schaap.
Het witte huisje in ons panorama is verkocht : Duitsland vertrekt uit Klein Europa want een Turkse dokter uit Marmaris heeft het gekocht. Maar het blijft er rustig : nog niemand gezien.
Mijn inspiratie is op, volgende week wat meer (of minder)
Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


zondag 6 maart

Hallo, jullie allen !
Nog niet ondergesneeuwd ??? Wij missen de sneeuwpret (ik maakte altijd graag sneeuwmannen – ook nog als de kinderen geen kindjes meer waren), maar 19 graden Celsius vorige Donderdag is ook niet slecht hé ! Elke keuze is een opoffering … Vandaag wel een Belgische regendag en vorige nacht gierende wind, maar de toren blijft recht staan. En de kosten voor verwarming deze winter : tot op heden 124 €…. Voel je het verschil ???
Ik voeg weer eens wat foto’s bij anders zullen jullie me niet geloven : het bloementapijt op elk plekske grond dat niet bewerkt wordt.


En dan ook : het schapenmadammeke neerzittend op een steen en sokken breiend voor haren dierbaren terwijl ze haar schapen in de gaten houdt op de grond vlak naast ons.


En nog : het boeket van de week – jarenlang zag ik de knollen en wist niet welke bloemen eruit kwamen –

Nu WEL !!!!!

Selimiye was ooit Grieks en heette toen Losta. In die tijd (lang geleden) legden ze terrassen aan op de heuvels om wijnranken te planten. Volgens de overlevering produceerden ze hier heel goede wijn, maar de Turken hebben dit niet verdergezet. De terrassen zijn er nog steeds en de niet bewerkte stukjes zien eruit als besneeuwde stukjes land … maar geen sneeuw – het zijn bloemen : papatya’s (zoiets als grote madeliefjes).
Bahri is ondertussen in zijn “nieuwe” huis gaan wonen in Keçibûkü. Ze hebben de renovatie in een minimum van tijd uitgevoerd en van een vierkante betonen blok een prachthuis gemaakt. De kleine Denizhan kan zijn geluk niet op – de overschakeling van een appartementje in stad naar een huis met tuin midden de bergen ! En, ik moet toegeven : het is echt mooi geworden. De tuin geeft ook aan ons zijn vruchten. De hoeveelheid aan citrusvruchten die er aan de bomen groeien kunnen zij nooit alleen op. Ben dus deze week de keuken ingegaan en heb (dankzij het recept van Ruth) 2 maal appelsienenconfituur en éénmaal citroenconfituur gemaakt. Ali Baba vindt het super lekker (ik mag ook wel eens iets doen in de keuken …). Heb ook hand-made marsepein gemaakt : de noten gepeld en dan geplet in een vijzel want mijn keukenrobot staat nog in Ichtegem. Veel werk, maar ’t is lekker en amandelen zijn hier ook in overvloed.
Eigenlijk wisten we niet wat ons hier te wachten stond ivm sociaal contact. OK, we kenden Bahri en de familie, maar voor de rest niemand anders. Ik moet wel zeggen dat dit enorm meegevallen is. De aangespoelden vormen hier een echte hechte groep en ze zijn ook heel sociaal tegenover elkaar. Na korte tijd reeds waren we als “familie” ingeburgerd. Geen jaloersheid, geen geheimen, geen valsheid - elk deelt wat hij heeft of kent. Ruth & Dean (de Amerikanen) hebben geen auto en zijn aangenaam gezelschap als ze met ons mee rijden naar de markt in Bozburun of naar Marmaris. Maar, toen Mutlu spuitjes antibiotica moest hebben na de operatie was Ruth hier elke dag voor de job. Toen we met die ellendige lekkage zaten in de toren waren Jos en Hale er om te zeggen dat we onze intrek konden nemen in hun vakantiehuisjes. Frank en Rita komen binnenkort terug uit Duitsland, voelt aan als : een stukje familie komt terug. Samen met Dean heb ik op Kerstdag een nieuw lief voor Emel (van restaurant Cinar) proberen te arrangeren. EN, het is gelukt !!! Pete, een Engelsman (na 32 jaar huwelijk gescheiden) die zich hier al jaren thuis voelt is er met beide voeten ingelopen – geen roddels – maar Emel draagt nu een nieuwe ring….
Dus, eigenlijk hebben we de Turkse taal niet echt nodig om te overleven. Net genoeg om naar de winkel en naar de markt te gaan. Meestal spreken we Engels of Nederlands (met Jos, Hale en Erika)
En ik wil mijn nieuwsbrief van de week afsluiten met een ode aan de zee. Misschien vinden jullie het tijdverspil om er zoveel aandacht aan te geven (zou ik vroeger ook gedacht hebben), maar ik vind dat onze taal geen synoniemen genoeg heeft voor het kleurenspel, het kleurenpalet en de beweging ervan die we van hieruit kunnen bewonderen. Soms is ze zo helder als spiegel, koud en glad – soms ook als een warm harig tapijt – soms als een korenveld, bewegend met de wind, soms ………. Zoveel verscheidenheid, je moet er minstens één seizoen naar kijken en je raakt er niet op uitgekeken. En dan de kleuren : WAT is blauw ??? Je ziet elke dag een ander blauw en, er zijn geen namen voorhanden..
Tot zover het nieuws van deze week. Groetjes !
Hilde & Ali Baba




Zondag 13 maart

Dezon is net achter de bergtop verdwenen: 4.10 uur in de namiddag. En, het voelt net aan zoals Jos het zegt : precies alsof de verwarming en de verlichting uitvalt. Hét moment om naar binnen te gaan en mijn weekverslag te schrijven. Mijn huid gloeit van wind en zon – zal er maar een olietje op smeren anders krijg ik te snel oudewijvenvel. Oei, ik word eventjes gestoord door de elektriciteitsopnemer (op zondag !!!). Een rekening van 6 maanden (soms zien ze het niet zitten om tot hier te komen, normaal moet dit elke twee maand). Dure rekening dus, maar nog steeds minder dan de Belgische rekening voor 2 maand. Wel normaal vermits we zoveel stroomonderbrekingen hebben !!!!!!! Het ventje was weer bang van onze Mutlu. Ongelofelijk hoeveel Turken bang zijn voor honden, en ’t is toch zone lieverd. Hij blaft alleen omdat hij wil geknuffeld worden, maar dat schijnen ze hier niet te begrijpen : een hond aanraken is vies. Haar mooie tijd is weldra voorbij : Jos en Hale komen deze week thuis en Moosje moet weer naar boven na bijna twee maanden. Er is één goed punt aan voor mij : ik zal weer kunnen stofzuigen (Mutlu is in de rui). Moosje is zo kwaad op de stofzuiger – staat errond te dansen en te springen, bijt in de teut en …. zijn tongetje blijft erinzitten. Nu durf ik de stofzuiger niet meer bovenhalen, anders moet ik dat beestje teruggeven zonder tong !
Eergisteren nog eens naar het bloemenwinkeltje “Dans la nature” geweest. Prachtige wandeling tot je de Gökova baai ziet met de besneeuwde bergtoppen aan de overkant.
Twee boeketten meegebracht : één van bloedrode anemonen (ik wist niet dat die een maand later bloeien dan hun paars-roze zusjes) en een tuiltje wilde orchideetjes (rood-roze en wit).

Ik had op de grond hiernaast al een boeket geel-groene irisjes geplukt : nu geen tekort aan bloemen in huis – buiten trouwens ook niet. Ali Baba heeft me gisteren ook verrast met een gevonden amandelboom-scheutje. Heb het in een pot geplant, misschien kan ik er een bonsai amandelboompje van kweken.
Ben deze week ook eens alleen (met de auto) op stap geweest : verdere verkenning van ongekende wegen. Door de bergen, plassen en vreselijke wegjes langs minidorpjes zoals Kizilköy en Bayir en terug naar huis. De bermen zien wit van de bloemen en overal langs de baan zie je de lelijke houten bijenboxen (maar de honing ervan is lekker). Soms zien de bergen er zo onherbergzaam uit dat je echt verwacht een bruine beer op de weg te vinden (die hebben we hier nog !). En dan zie je opeens een auto staan langs de kant, maar geen mensen, wel geiten en schapen. Dan denk je : WAT doen die hier aan het einde van de wereld ?
Sommigen van jullie verklaarden ons zo goed als gek toen jullie hoorden dat we naar Turkije verhuisden. We zijn nog steeds met alle plezier “gek”, en, we zijn zeker niet de enige gekken. In Selimiye zelf zijn we wel de enige Belgen, maar in enkele dorpjes rondom zijn er meer. Sommige hebben we reeds ontmoet, andere zien we ooit wel eens. Eigenlijk heeft nationaliteit hier niet zoveel belang, we zijn al blij zoveel aangespoelden te kennen – recent ook weer een Engels koppel die hier een huis (met veel werk) kocht. De autochtonen of de “village people” zijn vriendelijk, maar het is moeilijk echt contact met hen te hebben. Selimiye is nog heel authentiek en traditioneel (gelukkig maar) vermits het dorpje niet langs de weg kon bereikt worden tot einde de jaren 1980. Voorheen moest je een bootje huren (of zelf één hebben) om Selimiye te bereiken.
Toch voelen we ons niet afgezonderd, en ook niet aan het einde van de wereld. Als we nood hebben aan “iets anders”, nemen we de auto en gaan waar we ook willen. Doch, de behoefte eraan is niet groot, we voelen ons goed. Trouwens, de auto wordt normaal alleen gebruikt om inkopen te doen in Bozburun of Marmaris (en ik ben blij als Ali Baba dit afhandelt). Voor de rest staat die achteraan geparkeerd “voor geval van nood ”.
Ja, ik weet het : we moeten naar Belgie gaan. Ik kan echter maar boeken na 27 maart, dan gaan de kantoren van Thomas Cook terug open. DUS : we komen ! Maar juiste gegevens kan ik nog niet doorgeven. Normaal : na 17 April (ons An blijft tot 17 April), maar het zal wel geen probleem opleveren een ticket te boeken in dit seizoen.
Tot volgende week !
Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Maandag 21 maart
Dag allemaal !!
Sorry, een dag te laat, maar gisteren hadden we teveel bezoek om nog tijd te vinden om te schrijven.
Oef, ik lees en hoor dat Belgie/Nederland ook geniet van een lentezonnetje. Daarom durf ik nog maar eens ons weerbericht doorgeven : sinds vorige maandag een standvastig warme (20/22 °C) zon, blauwe hemel en weinig wind. Genieten dus ! Ook heerlijk weer om klusjes en tuinwerk te doen. Gevolg : mijn handen zien er niet meer uit, ik heb nog nooit in mijn leven zoveel geïnvesteerd in handcrème en het helpt nog niet. Je moest de bergen stenen zien die we al uit de grond gehakt hebben. In Belgie tuinieren is toch stukken gemakkelijker. En je moet niet denken : eens die stenen eruit is het werk gedaan. Nee hoor, na elke regenbui komen er weer hopen stenen naar boven. Gisteren is Bahri me komen helpen om de wortels van een bush (kleine B) uit te hakken die in de weg stond van mijn projecten. Te zwaar werk voor mij. Terwijl ik mij afsloof in de tuin houdt Ali Baba zich bezig met het bestuderen van nieuwe recepten om culinaire hoogstandjes te kunnen produceren - en mèt resultaat !.
Nog maar eens over het panorama. Voor zonsopgang hangt er een geheimzinnige nevel tussen de bergen – de vogeltjes fluiten (en de schuifeltjes vogelen) – een primitief vissersbootje vaart weg met luide (Turkse) muziek en verder : de STILTE – geen auto’s of storende geluiden, en dan verschijnt de zon met haar warmte en slorpt alle nevels op – het dorp komt tot leven – de vrouwtjes komen naar de bron, roepend en pratend -moet je echt meemaken. En dan ’s avonds is de zee soms roze. Denk nu niet dat ik dit zie onder de invloed van Raki, het is echt èn mooi ! Homeros schreef reeds in zijn Ilias : “ik zag de kleur van de Egeïsche zee : rood als donkere wijn” Geloof het maar, wij zagen het ook reeds. Soms is ze ook paars, ongelofelijk mooi.
Van Raki gesproken (ik weet niet of dit in het Belgisch nieuws kwam) : er is hier fraude gebeurd met de flessen. Flessen en etiketten werden gestolen bij Tekel (de staatsbrouwerij), ze werden gevuld met goedkoop spul met gevolg dat er reeds verschillende mensen aan gestorven zijn.

Toen ik donderdag mijn bergwandeling maakte zag weer bij elke stap die ik zette een hagedisje wegspurten. Blijkbaar waren ze allemaal dezelfde dag wakker geworden – of misschien heeft iemand een grote zak vol hagedisjes losgelaten ??? Ook de schildpadden zijn weer present. Ze vreten zich vol met bloemknopjes en ander groen. Wie een schildpad heeft thuis weet dat die een winterslaap hebben. Wel, hier doen ze een zomerslaap en worden wakker zodra het eerste groen tevoorschijn komt. Boom- en waterkikkers hoor je ook overal. Soms hoor je ’s avonds een compleet kikkerconcert
Door de warmte bloeien nu ook de eerste puppy’s (of papavertjes). Ze komen dus niet enkel voor in “Flanders fields”. Wel mooi tussen de witte en gele bloemetjes.

Onze Pawlovni begint ook bloem te krijgen. Wat uitleg : Bahri had hier een Pawlonia geplant. Toen we vorig jaar aankwamen was die 15 cm hoog, nu 4 meter ! Het is de snelst groeiende boom ter wereld. Komiek zicht nu : de grote bladeren zijn er deze winter afgewaaid en nu staat hij daar zoals een vlaggenstok met bovenaan een trosje knopjes die ontluiken tot prachtige paarse bloemen. Ik heb wel het laddertje van Jos moeten lenen om foto’s te kunnen maken.


Het is zo leuk nu eens tijd te hebben om al die natuurwonderen te kunnen zien ontwikkelen dag na dag. Vroeger was het alsof de bloemen er opeens stonden zonder voorafgaande.
O ja, Jos en Hale zijn vrijdag thuisgekomen na een verblijf in Nederland-Thailand en Istanbul. Het Moosje was dolblij hen terug te zien en woont nu weer boven. Maar, onze Mutlu treurt nu ze haar vriendje kwijt is.

Het dorp komt ook in beweging. De restaurantjes en (weinige) winkeltjes beginnen aan een opknapbeurt om te openen zodra de eerste toeristen aankomen. Er worden al enkele tafeltjes buiten aan zee gezet voor mogelijke gasten. Niemand schijnt nog veel regen te verwachten tot ….. december (???) We zien dat zitten zolang de waterbevoorrading op wieltjes loopt.
Misschien wat meer nieuws volgende week.
Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Pasen, 27 maart 2005
We wensen jullie de warmte
van de rijzende zon en warmte van het samenzijn met familie en vrienden op dit paasfeest

Hilde & Ali Baba

Zondag 3 april
Hallo iedereen !!!
Hoera !!! Vanavond komt ons An (samen met Ellen) aan. We hebben onze dochter niet meer gezien sinds oktober. ’t Zal leuk worden : weer jong leven in de brouwerij !! Ze wilden beiden persé het eerste vliegtuig van het jaar boeken, en, dat komt natuurlijk midden in de nacht aan.
Ali Baba zorgde voor de bevoorrading : is naar Marmaris gereden en kwam met een volle pick up terug. Gelukkig doet hij de inkoppen, ik heb er niet echt zin in. Marmaris begint nu weer druk te worden : de eigenaars van de vele jachten en zeilboten moeten op tijd hun boot uit de marina halen en de eerste toeristen zijn er al. Naar Bozburun gaan is voor mij geen probleem : een mooi weggetje met prachtige zichten op de zee en de eilandjes rondom. Wel oppassen geblazen, want de stormen en de regens hebben de weg op 2 plaatsen doen inzakken (wie weet wanneer wordt dit hersteld ??). Er zijn ook reuzenrotsblokken naar beneden gekomen.
Het marktje op dinsdag is er altijd heel aangenaam en gezellig. Je ontmoet ook steeds iemand die je kent èn bij de handelaars worden we als vrienden onthaald, zowel op de markt als in het stadje.
We hebben een complete geit gekocht (alles erop en eraan), maar wel geslacht. Ali Baba is nu druk bezig met het scheiden en verpakken van de onderdelen. Heb ook het vel erbij gekregen : weet iemand van jullie soms hoe je amateuristisch kan looien ?? Het is een mooie, langharige beige pels. Hale is al weg met de maag van het beest en zal er Iskembe (penssoep) van koken : een typisch Turks gerecht dat meestal geserveerd wordt in de kleine uurtjes.
We hebben een drukke periode achter de rug : eerst een feestje bij Ruth & Dean om de “thuiskomers” te verwelkomen, daarna een super-paasbarbecue bij Jos & Hale, en last but not least : het verlovingsfeest van Pete & Emel in Cinar. Weer eens van het goede teveel op zo’n korte tijd. Volgend feest : HET huwelijksfeest van Pete & Emel op 21 mei.
De nieuwe eigenaars van het witte huisje in ons panorama zijn aangekomen. En, nieuwe heren, nieuwe wetten : de boomzaag velt er onbarmhartig de amandelbomen èn de mimosa die volop in bloei stond. Het panorama wijzigt en we kunnen er niets aan doen. Ondanks de bouwstop zijn er beneden toch weer huizen bijgebouwd. De kustlijn raakt vol. Wat zal er van “ons” Selimiye overblijven binnen 10 jaar ??? Laat ons hopen dat er spoedig een serieus bouwplan uit de bus komt. Het dorpje genoot jarenlang van de rust maar meer en meer toeristen vinden nu de weg.
Er is ook een nieuwe wet gestemd : alle illegale gebouwen krijgen geen vergunning om een zaak uit te baten. Wel erg, gezien 99 % van de bouwsels illegaal zijn. Dit wil dus zeggen dat geen enkel restaurant, pension en hotel in Selimiye en omstreken kan opengaan, en het seizoen begint !!!! Zelfs de selecte Robinson Club (die hun gasten per helikopter van Dalaman afhaalt) en het Magic Life park krijgt geen vergunning. Ze zijn nu druk aan het zoeken naar een leemte in de wet om dit euvel te verhelpen. Nog meer slecht nieuws : Cosmo’s sluit de deuren : waar moet ik nu gaan om mijn pintje te drinken ??? Het enige alternatief is bij Osman, een slijmerige Turk met een mond vol gouden tanden en dàt zie ik ook niet zitten. Ook Cinar sluit gezien Emel samen met Pete naar Engeland vertrekt.
Hale vroeg me deze week of ik zin had in vrijwilligerswerk. OK, we zijn samen naar de school gegaan om de kinderen te helpen begeleiden. Een grote bus staat er met een tiental computers. We leren de kinderen de eerste beginselen en ze zijn dolenthousiast, want ik denk niet dat één van de kinderen een computer thuis heeft staan. Op school zijn er maar 2 voorhanden : voor de directeurs. De leerkrachten hebben er ook geen. Ik beloofde één van de leraressen om haar in te wijden in de computergeheimen. Hale kwam te weten dat er enkele kinderen dyslexie hebben. We maakten een afspraak met hen om samen oefeningetjes te maken, maar, geen van beide daagde op. Vergeten ??? Of mag het niet van de ouders ??? De mentaliteit van de “village people” is wel helemaal anders dan de onze. Eèn zaak staat voor mij vast : ik zou me nooit kunnen integreren bij een gezin uit het dorp. De mannen zitten in het theehuis te kletsen en tavla te spelen en de vrouwen moeten alle werk doen, thuis, op het land en de dieren verzorgen. Ze sleuren ook het hout op hun rug om de oven te stoken, enz…. Niet echt een luxeleventje !
Ik probeer een vlucht te boeken naar België : van 17 april tot begin mei. Ik laat binnenkort wel weten of dit gelukt is. We zullen blij zijn jullie terug te zien, maar we hebben er niet echt zin in.
Ondertussen zaagt de boomzaag ongenadig verder ….
Tot volgende week en vele groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 10 april
Hallo iedereen !!!
Het is weer bijna zover : onze tweede vakantie in Belgie. We konden een vlucht boeken samen met AN op zondag 17 april. Aankomst : maandag 18 april om ……. 00.50 uur in Zaventem. Mag ik een oproep doen ??? Vrijwilliger gevraagd die de maandag niet moet werken en ons (3 personen) kan ophalen ??? WANT de eerste trein bestemming Brugge is pas om 5 uur in de morgen. Vermits alle 1 mei vluchten volzet waren kunnen we pas terugkomen naar ons torentje op woensdag 4 mei – maar dan kunnen we waarschijnlijk wel de trein nemen naar Zaventem.
Lieve kon ondertussen ook een vlucht boeken : ook 4 mei, maar ….. komt aan in Bodrum – wij in Dalaman. We zien wel hoe we dit hier kunnen regelen, want ook Marscha en Arja zullen ondertussen hun intrek genomen hebben in ons torentje : volle bak dus !!!

Deze week was het inderdaad : jong leven in de brouwerij. Zowel An als Ellen (die elkaar leerden kennen tijdens de vlucht) waren dolblij Mutlu (en ons) terug te zien. Het was zo leuk toen ze hun tassen leegmaakten. Leek op Sinterklaasfeest. An had bevoorrading mee van tabak en sigaren voor Ali Baba (hij kwam in hoge nood) en Ellen had vooral gedacht op onze stroomuitval : speciale lichten en een zaklantaarn die werkt zonder batterijen, enkel op ….. schudden. Het werkt dan nog ook !! Ze had ook haar video over onze Oost Turkije reis laten omzetten tot DVD. We herleefden de reis toen we de DVD bekeken samen met Ruth & Dean die er toen ook bij waren.
Enkele uitstapjes gemaakt in de omgeving en genoten van het mooie weer. We hebben ook Taslica verkend : een dorpje aan het einde der wereld gelegen in een PRACHTIG natuurgebied. Tas betekent steen, en als je het dorpje en de buurt bekijkt begrijp je dat de naam Taslica heeeeeeeeeeel goed gekozen is. Dan verder gereden tussen paarden, koeien en ezels tot aan de Serçe limani (mussenhaven). Het (enige) restaurantje was nog gesloten, maar geen nood (de Turken vinden altijd een oplossing), de eigenaar ging enkele visjes kopen bij de vissersbootjes die er aangemeerd lagen, plukte wat tomaten, sla, ajuintjes en rode kool, èn het werd een pracht lunch overgoten met een frisse Efes onder de bloeiende mimosabomen.

Op de terugweg wat paardenmest opgeraapt voor de rozen in de tuin.
Ook een pick nick meegemaakt in Kizilköy, een gehucht van Selimiye gelegen tussen de bergen. Jos & Hale hebben er een stukje land met een gebouwtje erop. Alle aangespoelden waren er weer – een oud gordijn op de grond en we hadden een tafel. Lekker in het gras zittend genoten we van elkaars bereidingen, de zon, de omgeving en het gezelschap. We zagen weer een arend speurend naar een mals lammetje – zo mooi en sierlijk ondanks hun grootte.
An & Ellen zien het hier wel zitten, ze hebben beide al een mooi kleurtje en Ali Baba’s keuken wordt serieus geapprecieerd. Op dit ogenblik zijn ze bezig met het bestuderen van 2 grote grijs/blauw/groene hagedissen die zitten te zonnen op de stenen. Spijtig genoeg moet Ellen vanavond het vliegtuig in, maar ze komt zeker terug. An blijft nog een week.
Ben ondertussen bezig met de behandeling van het geitenvel. Ellen heeft een Marokkaans schoonzusje die me de nodige tips bezorgde per telefoon. Een heel werkje, maar ’t valt mee, het is minder vies dan ik dacht. Eerst laten drogen terwijl de koolmeesjes de laatste restjes vet eraf pikken. Daarna met een deegje (bloem, melk & water) inwrijven en masseren met behulp van een steen die goed in de hand ligt. Laten trekken en twee maal per dag herhalen. Nu ben ik bijna klaar hiermee en dan moet ik de pels laten drogen op een schaduwrijke plaats. De pels moet daarna soepel en zacht zijn : we zullen zien. Kom nu aub niet allemaal met een velletje af, ik zal er zeker niet mijn beroep van maken !
Zo, dat was het voor vandaag, want ik moet nog naar Marmaris – eventjes shoppen en dan Ellen droppen aan de bus voor Dalaman.

Tot volgende week en vele groetjes !!!
Hilde & Ali Baba