iemand ... warme kledij teveel ?

Zondag 30 September
Hallo !!!
Toch weer een berichtje. Ben net aan ‘t bedenken dat we Woensdag al !!!!....naar België vertrekken. Oei, en als ik die temperaturen ginder zie : ellendig, en dan die regen. Ons lichaam staat nu nog op een gemiddelde van rond de 30 graden. Ik weet het : JULLIE hebben pas te klagen na een zomer die geen zomer was, maar ik weet heel zeker dat er ons ginder weer een griepje of in ’t beste geval een verkoudheid te wachten staat. En, weer échte kledij aantrekken – nog zoiets - we leven hier maanden lang met enkel short, topje en teenslippers (in ‘t beste geval). Nu weer, ja, alles wat je warm en droog houdt. Voelt een beetje aan als een aanslag op je vrijheid, maar het kàn nu éénmaal niet anders.
Sinds enkele weken zat onze geest een beetje vol problemen. Toen onze dochter An hier vertrok had ze last in haar benen, een soort loos gevoel. Dat verergerde maar bij thuiskomst en … ziekenhuisopname was nodig.
En dàn, zit je daar … op 3336 km verwijderd en je kan geen hulp bieden, tenzij af en toe een telefoontje. Op zo’n moment wil je onmiddellijk direct een vliegtuig nemen. Maar ja, we hadden onze vlucht al geboekt – het is een kwestie van nog enkele dagen. Nu, na alle mogelijke onderzoeken – van prikjes hier en daar – bloed afname – diverse scans – röntgenstralen – en nog meer van die marteldingen gedurende 3 volle dagen, zijn de dokters tot de bevinding gekomen dat de boosdoener een naam heeft : Hernia. Morgenvroeg moet ze terug naar het ziekenhuis voor verder onderzoek en bevestiging of ontkenning. En dàn ?? we zien wel, maar dan kunnen we haar een beetje met onze aanwezigheid steunen. Niet dat ze ondertussen geen hulp kreeg hoor ! Haar buren, collega’s, vrienden en de Antwerpse familie en onze Lieve niet te vergeten hebben haar allemaal een bezoekje gebracht en/of geholpen. Danke dankewel allemaal !!! Maar ja, je wil er ook zelf bij zijn.
Zoiets is dus wel een groot nadeel van zover van je kinderen te zijn. Hoewel ze beiden volwassen en zelfstandig zijn, blijven het je kinderen. En de gevoelens van een moederkloek blijven levenslang bij denk ik. Toen Lieve trouwde in April, had ik ook een naar gevoel “welke moeder gaat nu niet mee met haar dochter om een trouwkleed te kiezen”. Maar ja, iedereen moet keuzes maken in het leven, gelukkig stonden beide dochters achter ons in onze beslissing en ze verwijten ons niets.
Zo, morgen de valies opdiepen en ons voorbereiden op “de reis”. Misschien tot in Belgenland ?
Veel groetjes

Hilde en Ali Baba

eerste schooldag in Turkije

Hallo !!!
Eigenlijk was ik vandaag eventjes aan het denken. Tijdens deze jaren gaf ik geen enkele info over het schoolleven in Turkije. Misschien toch iemand interesse ?
Het liedje “’t is vandaag de eerste schooldag …..” werkte op onze dochters in als een vuurbal. Zij vinden me nu nog altijd sadistisch als ik dat liedje naar voor breng ondanks het feit dat die periode van hun leven reeds lang afgesloten is. In Turkije begint de “grote vakantie” midden Juni en de eerste schooldag valt midden September. Ja, 3 maand vakantie , maar wel begrijpelijk dat die kinderen niet op de schoolbanken moeten zitten tijdens de hete maanden. Nu, ik heb me laten wijsmaken dat er nog een reden is : dit waren de maanden dat de kinderen konden helpen op het land, in de zaak enzoverder.
Voor ons werd dit schoolleven pas nu concreet omdat Denizhan, het zoontje van Bahri nu zijn eerste schooldagen beleeft. Fotootje erbij natuurlijk, èn "special photo" want dàt moet bij de klassieke fotograaf gebeuren. Alle scholen verplichten uniform. Eigenlijk wel schattig. Uniform is ook weer heel relatief : het kraagje kan variaties hebben, en dààrover scheppen de kinderen onder elkaar ook weer op. Maar, meestal is het in een variatie op de Turkse vlag, ooit door Atatürk ontworpen.
Denizhan is 5 jaar oud, èn met rood uniformpje. Dat betekent dat hij nog heel lang school moet lopen. Volgend jaar (als hij gepromoveerd wordt) krijgt hij een blauw uniform. En op latere leeftijd hangt het af van school tot school, maar de schoolkinderen of dito jeugd zijn steeds herkenbaar. Er is verplichte schooltijd : vanaf 6 jaar : 8 jaar school. Nadien vrij te kiezen : verder studeren, gaan werken, legerdienst of niksdoen. En ik moet zeggen, het is niet altijd zo simpel om in Turkije langere studies te volgen. De grootte van het land – de lange afstanden . Toen ik de trip naar Oost Turkije maakte kwamen wij in een dorpje waar de “middelbare school” kinderen 2 uur op de bus moesten zitten op bij te school te geraken. En .. dan nog eens terug ’s avonds. Nochtans is in elk dorp – hoe afgelegen ook - een lagere school voorzien. Niet altijd met de beste leraars, maar het is er toch. Wil je je kind verder laten studeren moet je genoeg geld voorhanden hebben en eventueel verhuizen naar een stad met meer uitgebreide leermogelijkheden. Dit alles is in ons kleine Belgenlandje zoveel eenvoudiger.
Dat wou ik eventjes kwijt. Meer nieuws is er niet.
Veel groetjes

Hilde en Ali Baba

ja, we komen - eventjes - terug naar België

Hallo !!!
Ben eigenlijk een beetje beschaamd …al 2 maanden niets meer van ons laten horen. Maar, iedereen zal wel begrijpen dat schrijven zo snel uitgesteld wordt. De voornaamste reden was eigenlijk de zware hitte. Als ik achter dat computertje zat begon ik meteen te zweten dat het water zo langs me liep. Ja, we hebben een heel harde en lange zomer gehad. 3 maanden lang tussen 30 en 40 graden. De temperaturen waren hier ’s nachts veel hoger dan de dagtemperaturen in België. Kan er nu niemand eens uitvinden hoe je de warmte in een doosje kan stoppen en opsturen ? Wij hadden zoveel teveel en jullie zoveel te weinig. Een zaligheid dat ik dat kantklossen begonnen ben - dat vraagt niet zoveel energie – want we hebben geen boeken genoeg om die periode te kunnen overbruggen.
Nog eens een fotootje van één van mijn werkjes, want deze zomer is wel productief geweest.



Als surfend op Internet kwam ik een pracht blog tegen : “terug naar ’t kantkussen”. Heb ervan gesnoept en … ja ook een beetje van die mooie werkjes afgedrukt en nageklost. Ondertussen had ik contact met de dame van de blog – een kantlerares – en ze heeft me al verschillende nieuwe patroontjes doorgemaild èn goeie raad gegeven.

Van kuisen kwam er ook niet veel in huis tijdens die warme maanden. Recent las ik ergens “ons huis is proper genoeg om niet ziek te worden, maar vuil genoeg om gezellig te zijn”, en zo was het inderdaad, want zodra ik nog maar boven was met trekker en dweil was de luttele kledij die ik aanhad al kletsnat. Dan maar een beetje over het stof heenkijken en hopen dat je geen ultra propere mensen op bezoek krijgt. Aha, over bezoek gesproken : vorige zaterdag een telefoontje van onze buur Wilfried uit Ichtegem “wij staan aan de moskee van Selimiye !! Verrassing !!!” Direct naar beneden gereden en hen meegebracht voor een blitzbezoek (ze moesten rekening houden met het busje waarmee ze op dorpentocht waren). Dat was toch wel heel leuk.

Van barbecue kwam ook niet veel in huis. Je was nadien bijna even gaar als het vlees dat erop lag. Verschillende mensen maakten nochtans de opmerking “jullie barbecueën hier zeker heel de zomer”. Nee dus, dat is voorbehouden voor lente en herfst.

Nieuws in Selimiye ? Nee eigenlijk niet. De toeristische periode was kort zowel op land als op zee. Afgezien van zeilbootjes en gullets natuurlijk ook jachten in alle maten (het kleur is niet zo variabel : meestal wit en soms wat blauw erbij). Ongelofelijk welk fortuin er op het water ligt.

Sinds we in Selimiye wonen zijn we er toch heel wat op vooruitgegaan (een tijdspanne van 3 en half jaar). Sinds vorig jaar ADSL, dit jaar : een bank in Bozburun (nu moeten we niet meer naar Marmaris om verse Lira’s), een benzinestation in Bozburun (idem dito), een slagerij IN ons dorp èn de weg richting Marmaris (die vol putten zal) heeft een nieuwe deklaag gekregen. Niet slecht hé op zo’n korte tijd !

En ja, we komen volgende maand weer eens op vakantie : van 3 oktober tot 17 oktober. Het zal weer moeilijk zijn om de blauwe lucht en de heerlijke zon te ruilen voor en laag grijs plafond en regen. Maar wie weet zijn de weergoden ons weer gunstig gezind zoals dit in April het geval was. Hopen maar en nemen zoals het komt.

Een 10 tal dagen geleden – om 5 uur in de morgen werden we alle drie (An was ook hier) wakker door een ongekend geluid : REGEN !!! Een korte maar hevige vlaag. Den Ali Baba was door en doornat omdat hij de autovensters was gaan sluiten, en hij zei dat het hem deugd gedaan had ! Sindsdien zijn de temperaturen gedaald tot rond de 30°, heel lekker weertje. Ook de zeeajuinen – de eerste bloemen na de zomer – boren weer hun kopje door de kurkdroge – keiharde grond.

Zo, waarschijnlijk tot na ons bezoek in België. Wie weet zien we elkaar ginder.
Veel groetjes

Hilde en Ali Baba