iemand ... warme kledij teveel ?

Zondag 30 September
Hallo !!!
Toch weer een berichtje. Ben net aan ‘t bedenken dat we Woensdag al !!!!....naar België vertrekken. Oei, en als ik die temperaturen ginder zie : ellendig, en dan die regen. Ons lichaam staat nu nog op een gemiddelde van rond de 30 graden. Ik weet het : JULLIE hebben pas te klagen na een zomer die geen zomer was, maar ik weet heel zeker dat er ons ginder weer een griepje of in ’t beste geval een verkoudheid te wachten staat. En, weer échte kledij aantrekken – nog zoiets - we leven hier maanden lang met enkel short, topje en teenslippers (in ‘t beste geval). Nu weer, ja, alles wat je warm en droog houdt. Voelt een beetje aan als een aanslag op je vrijheid, maar het kàn nu éénmaal niet anders.
Sinds enkele weken zat onze geest een beetje vol problemen. Toen onze dochter An hier vertrok had ze last in haar benen, een soort loos gevoel. Dat verergerde maar bij thuiskomst en … ziekenhuisopname was nodig.
En dàn, zit je daar … op 3336 km verwijderd en je kan geen hulp bieden, tenzij af en toe een telefoontje. Op zo’n moment wil je onmiddellijk direct een vliegtuig nemen. Maar ja, we hadden onze vlucht al geboekt – het is een kwestie van nog enkele dagen. Nu, na alle mogelijke onderzoeken – van prikjes hier en daar – bloed afname – diverse scans – röntgenstralen – en nog meer van die marteldingen gedurende 3 volle dagen, zijn de dokters tot de bevinding gekomen dat de boosdoener een naam heeft : Hernia. Morgenvroeg moet ze terug naar het ziekenhuis voor verder onderzoek en bevestiging of ontkenning. En dàn ?? we zien wel, maar dan kunnen we haar een beetje met onze aanwezigheid steunen. Niet dat ze ondertussen geen hulp kreeg hoor ! Haar buren, collega’s, vrienden en de Antwerpse familie en onze Lieve niet te vergeten hebben haar allemaal een bezoekje gebracht en/of geholpen. Danke dankewel allemaal !!! Maar ja, je wil er ook zelf bij zijn.
Zoiets is dus wel een groot nadeel van zover van je kinderen te zijn. Hoewel ze beiden volwassen en zelfstandig zijn, blijven het je kinderen. En de gevoelens van een moederkloek blijven levenslang bij denk ik. Toen Lieve trouwde in April, had ik ook een naar gevoel “welke moeder gaat nu niet mee met haar dochter om een trouwkleed te kiezen”. Maar ja, iedereen moet keuzes maken in het leven, gelukkig stonden beide dochters achter ons in onze beslissing en ze verwijten ons niets.
Zo, morgen de valies opdiepen en ons voorbereiden op “de reis”. Misschien tot in Belgenland ?
Veel groetjes

Hilde en Ali Baba