Warm-warmer-heet-snikheet

Hallo hohoo hohoooo !
Juist, over “warm” spreken we niet meer, enkel over snikheet – nu temperaturen die we normaal pas in Augustus krijgen : om en bij de 40 graden ! Nee, we klagen niet, want daar moet je energie in steken en dàt moeten we pas vermijden met deze hitte ! Mijn tante Vontje zei altijd : “ het is nooit tè warm, voor mij mogen er 2 zonnen zijn”. Moest ze hier nu zijn denk ik dat ze wel ruim voldoende zou hebben aan die ènè. In Vlaanderen kennen we de uitdrukking : “het is zo warm dat de kraaien gapen”. Kraaien komen hier niet direct in de buurt, maar de mussen wèl en die gapen ook ! Vermits die altijd honger hebben (en dorst waarschijnlijk ook) geef ik nu in water geweekt brood : smullen maar !!! Ali Baba zegt dat ik vermeld sta in de vogel-Michelin-gids met4 sterren !
En zeggen dat Marmaris nu weer volzit met toeristen (dààr is het nog warmer dan hier en ze hebben er niet het “frisse windje” dat over onze heuvel blaast. Ben er een half dagje gaan shoppen met Lieve. Wat je dààr allemaal ziet ! Ongelofelijk ! Ik begrijp dat iedereen zich tot het minimum uitkleedt op het strand, maar dààr, midden stad, in grootwarenhuizen enz.. sorry, jullie weten dat ik geen non ben, maar ik blijf me eraan storen : mannen als hangbuikvarkens, vrouwen met slingertieten – van hoe bloter hoe liever- , en dàt in een land waar Moslimkultuur is. Ik vind het een groot gebrek aan respect. We zagen zelfs een jonge vrouw in een roze bikini (zeg eigenlijk maar biekan nikske) en daaronder ….. langharige berenlaarzen ! Opvallen ? Gefrustreerd ? Waarom toch ? Ik moet hieraan wel toevoegen dat veel Westerse (èn Russische) vrouwen zich gedragen als gratis hoeren. Een lekkere ober aan de haak slaan ? In de krant stond deze week nog vermeld dat ook de vrouwen uit zijn op sekstoerisme. Ewel, in Marmaris kan je er heel wat over bijleren.
Gisteren toch weer eens gelachen na een conversatie met mijn broer via de chat. Hij zei : het weer in Belgie is warm/koud/regen/droog – het gras groeit heel snel. Ik antwoord : GRAS ?? wadisda ?” Zijn antwoord : Groen, hetgeen de koeien eten”. Dan vertel ik hem dat die arme koeien in Selimiye al blij zijn als ze maar “iets” groen uit mijn tuin krijgen. Zijn reactie : die geven zeker ook niet veel melk ? Hahahaha !! Geen mens denkt eraan hier koeien te melken, de arme dieren hebben met moeite genoeg om hun kalfjes te voederen !
Heb al lang zin om een ezeltje te houden. Zou handig zijn om boodschappen te gaan doen in ’t dorp. Maarrrrr, weer hetzelfde probleem : wààr vinden we voer ? We hebben geen grond om iets te verbouwen en de plaatselijke bevolking heeft al elke vierkante meter nodig om hun dieren te voeren. Spijtig dus : het ezeltje zal er niet komen.
Vorige zondag vertrok onze Lieve weer naar België èn naar haar “ventje” – met gemengde gevoelens dus. Ze heeft mijn conditie weer op peil gebracht, maar soms vergeet ze wel dat ik 2x zo oud ben als zij ! Toch 10 aangename dagen samen doorgebracht. Afgezien van ons An die uit Selimiye niet kan wegblijven (begin September) hebben we geen bezoek meer bevestigd tot we naar ’t vaderland terugkeren. Misschien komt er toch nog iets uit een onverwachte hoek ? We zien wel.
Lieve vertelde me dat haar regelmatig gevraagd wordt : “èn, hebben ze (=wij) nog geen plannen om terug te komen ?” Diegene die Selimiye kennen, die hier geweest zijn en de rijkdom ervan gezien en gevoeld hebben, zullen zo’n vraag nooit stellen ! We blijven koppig en standvastig – met alle plezier !
Sinds wij naar Turkije verhuisd zijn hebben we al 4 Belgische navolgers. Een Brusselaar en een koppel van nabij Brugge kochten een appartement in een randgemeente van Marmaris en een ander koppel uit Brugge heeft een optrekje gekocht in Palamut bükü : een baai voorbij Datça – dappere mensen, want zij moeten hun trip doen op 2 dagen – en soms hoor ik de kritiek dat WIJ al op het einde van de wereld wonen !
Verder niet veel nieuws : we vullen de dagen met zo weinig mogelijk beweging. De enige actie is elke dag gaan zwemmen met Mutlu, want ze heeft -met haar dikke pels – serieus last van de hitte. Nadien legt ze zich in de speciaal voor haar gemaakte zandbak (die verschillende keren per dag nat gesproeid wordt) en beweegt niet meer tot de zon achter de bergtop verdwijnt - zijnde : 19.20 uur.
Zo, ik laat jullie verder genieten van …. ja, wàt jullie ook willen
Veel groetjes

Hilde en Ali Baba

eindelijk een nieuwe editie

Hallo allemaal !
Inderdaad, de tijdspanne tussen 2 nieuwsbrieven wordt groter en groter. Niet alleen mijn schuld, maar ook de schuld van de seizoenen die zich elk jaar herhalen. En, … ik kan toch niet elk jaar hetzelfde schrijven – dan zou ik zeker mailtjes krijgen met “vertel eens iets nieuws”.
Nu eventjes rustpauze, ons An is vorige Donderdag vertrokken en ons Lieve komt overmorgen aan. Heerlijk dat de dochters zowel Selimiye als het torentje zien zitten, want dat was een groot vraagteken toen we hier kwamen wonen. Het is niet omdat wij het super vinden dat zij het ook moeten. Maar … we hebben blijkbaar alle vier dezelfde smaak, en ik twijfel er niet aan dat Kia, onze recente schoonzoon het hier ook naar zijn zin zal hebben – we hopen dat hij zo snel mogelijk op bezoek kan komen nadat de Belgische papierberg ten zijnen gunste spreekt.
Nieuws ??? Niet echt, hoewel het leven in de toren nog altijd even spannend is als de eerste dag. Ja, we dachten dat we het allemaal gehad hadden : de spinnen, de slangen, de schorpioenen, de duizendpoten enzovoort, maar nee hoor. Nieuw ècht verhaaltje dus : een grote wesp (2x zo groot èn 2x zo dik als een gezellige (?) Belgische wesp – hier “ezelswesp genoemd - zat dagelijks mijn kamer rond te zoemen. Eerst dacht ik dat de toren op zijn (of haar) route lag – ik zet altijd 2 vensters tegenover elkaar open – maar nee, weer té positief gedacht : hij (of zij) vond het een heerlijk plaatsje om nest te maken. Begrijp dat wel, maar zie het niet direct zitten om met zo’n stel zoemers te slapen. Zodra ik het begin van zijn bouwsel zag - een heel mooi parapluutje met honingraten (prachtig om zien) – heb ik de vensters gesloten. Maar, de wesp gaf niet zo snel op : vloog rond de toren om toch maar toegang te zoeken : op de eerste verdieping was alles dicht met vliegengaas, dan maar beneden, maar het was toch te moeilijk voor hem om de connectie te leggen met de tweede verdieping. Hij zag uiteindelijk dat hij niet echt welkom was en vertrok om zijn nestje ergens anders te gaan bouwen : OEFFFFF --- en zonder te moeten moorden !
Heerlijke tijd met ons An doorgebracht. Ze houdt van zwemmen en liet zich omhelzen door de zee terwijl Mutlu en ik pootje baadden. Eènmaal thuis leek het tafereeltje op het ouderwetse “naaikransje” : An borduren en ik kantklossen terwijl we luisterden naar de natuurgeluiden. Leuk als je allebei dezelfde smaak hebt. We hoorden de vele vogels fluiten en herkenden hen aan hun lied. Ook de eekhoorntjes die hele conversaties met elkaar maken vlakbij in de amandelboom.

En dan de stille hagedis die op onze voormuur komt zonnen (zeker 20 cm lang). Al deze dieren beschouwen ons als “onschadelijk” en lopen niet meer weg als ze ons zien of als we ons bewegen. Ondertussen de geluiden van de altijd mèhhhrende schapen, van de koeien en de geiten die beseffen dat alle groen verdwenen is en dat ze het tot November met heel wat minder zullen moeten stellen èn vooral het geroep en gekweel van de dorpsvrouwen die achter voormelde dieren aanrennen. Ik wou ècht dat ik ook dat geluid op de blog kon zetten. Maar ja – ook een andere mogelijkheid : zelf eens komen luisteren ? En dan ook de geuren in dit seizoen : overal bloeiende wilde tijm en oregano en de geur ervan wordt meegeblazen met de wind –recht je neusgaten in.
Tuurlijk ben ik met An weer eens naar Datça gereden. Vroeg in de morgen vertrokken – ontbijt in Soguksu (betekent : koud water) halfweg Selimiye en Datça – shopping in Datça (waar we altijd reden vinden om ons geld op te maken) –en dan een tripje naar Ova Bükü, waar we beiden voor het eerst aankwamen : een prachtige wilde baai, met als énige toeristen : Istanbulianen (die vind je wel écht overal – en is niet verwonderlijk gezien ze met zooooooooooveel zijn)
Ook Ellen was hier op bezoek : 2 maal nog wel op 3 weken tijd ! Ze krijgt ook nooit genoeg van Turkije en toebehoren (hahahaha). De eerste keer was ze bij de Regatta van alle Tussockboten : zo mooi als ze in de baai aankwamen met bolle zeilen

De 2 maal : een gezelligheidsreisje : Ellen, de Kapitein, de medereizigers en de Amerikanen uit Selimiye allemaal rond onze tafel : lekker eten (door Selahattin op de barbecue gelegd) en heerlijk babbelen. Elkaar weerzien voelt zo goed – ook omdat je weet dat je elkaar steeds terug zal ontmoeten.
Nog wat nieuws : JAAAAA, den Ali Baba is geflitst !!! Reed AJB 92/km per uur waar je op Turkse 2 vaksbanen maar maximum 80 mag rijden. Er is dus ook maar één plaats tussen Marmaris en Selimiye waar je die snelheid kan opbrengen … èn hij heeft het gehaald !!! Maarja, dan moest die boete nog betaald worden binnen de tijdspanne van één maand. In het taksbureau waar ik de pest aan heb omdat ik er al zoveel nutteloze uren gesleten heb. OK, Ali Baba gaat shoppen in Migros (grootwarenhuis) en ik ga dapper naar het taksbureau om ZIJN schulden te betalen. Eerst registreren, alles in de computer zetten en dan naar de KASSA !!! Een aanschuifrij – ongelofelijk. Ik begon zo erg te zweten dat ik dacht een nieuwe aanval van menopauze te krijgen. Hoorde de mensen (matig) zenuwachtig worden maar begreep niet echt wààr het probleem zat. Na ongeveer 3 kwartier kwam een politieagent met een sleutel !!! Ja dus, de kassier zat zonder sleutel !!!! (en er is maar èèn kassa voor alle taksen die moeten betaald worden in Marmaris en omstreken - alle taksen worden nog steeds CASH betaald) Geduld is wel een mooie deugd als je in Turkije papierwerk moet doen – maar dat zullen jullie wel al begrepen hebben in vorige berichten.

En dan wil ik nog eens praten over “Het hotel” of, met andere woorden : het monster van de heuvel.

Vannacht : geen licht – eigenaardig. Vandaag : een verlaten werf. Reden ? weetnie – ontslagen ? werk verlaten omdat ze niet betaald werden ? Vakantie ??? De metser en zijn hulpje wonen er al volle 4 maand – zijn afkomstig van VAN (misschien ooit gehoord van de VAN-katten : wit, pluizig, korte staart en één blauw en één groen oog ?). Dit gebied ligt wel aan de andere kant van het land. – misschien ”eventjes naar huis ?” Die metser plakt dus steentjes tegen de betonconstructie om het geheel een beetje natuurlijk

te doen lijken. Ondertussen maken andere bouwvakkers heel artistieke (???) versieringen rond het zwembad. Laat ons hopen dat ze die ondingen nu ook niet in Turkse fluo kleurtjes gaan schilderen - weer afwachten wat het zal worden.

Verder ?? Het weer is wat “kwakkelachtig”, maar de blauwe lucht haalt steeds de overhand en over de temperaturen klagen we niet : tussen 27 en 30 graden.
Veel groetjes, en als jullie nieuws hebben : altijd welkom !
Hilde en Ali Baba