Hallo Allemaal ,
Ja, ik weet het, ben er weer laat aan begonnen. Maar, drukke dag gehad vandaag want … de nieuwe meubels waren op komst. Hadden we eigenlijk niet echt nodig, nu ja … den Ali Baba had een nieuwe TV gekocht met toebehoren en die was te groot om in het oude kastje te passen. En, vermits ik een TV als een loerend oog beschouw in een woonkamer (één van mijn eigenste obsessies) moest er een nieuwe kast komen waar de TV binnenin kon. We zijn weer naar de schrijnwerker in Orhaniye geweest die ook de vorige kastjes gemaakt heeft. Knappe jongen maar zijn grote voordeel is dat hij ook heel professioneel werk aflevert
(wat van de meeste
schrijnwerkers in de streek niet kan gezegd worden). We hebben meteen ook een nieuwe tafel besteld want de oude was in plakhout, bah ! Mooi tafelblad in écht hout nu en het voordeel is : er moet geen tafelkleed meer op om het lelijke weg te stoppen. Ali Baba is reuze in zijn nopjes, want hij had altijd ruzie met dat tafelkleed. Meubels verplaatsen betekent altijd wel veel kuiswerk en reorganisatie, dus moet ik niet uitleggen waarmee ik de hele dag bezig was. Had net gedaan met dat hatelijk huishoudelijk werk toen een telefoontje kwam : kom maar af ! Naar Orhaniye gereden, meubels opgeladen en 4 man meegebracht om te sleuren en de boel in elkaar te steken.
Voor wie nog nooit een foto van ons samen zag : hier is ie dan : zo zien we eruit in 2007 . En zie je het terras onder de buitentafel ??? 6 dagen werk en evenveel rugpijn, maar het resultaat mag er zijn - al zeg ik hetzelf. Ja, weer in pebbles-steentjes, ik kon er niet genoeg van krijgen na het pebbles-paadje ...
Verder : prachtige tijd gehad met ons An. Ze bleef 16 dagen bij ons en (sorry) had … 14 zonnige dagen – met blauwe hemel als extra. Heel ander weertje dan vorig jaar toen het overwegend bewolkt en regenachtig was. Kerst gevierd met ons drie in het toren
tje. Oudejaar bij de buren met Pete en Emel die uit Engeland overgekomen waren. Geen wilde feesten dus, maar warm en écht. Met een klein hartje is An naar huis vertrokken. We brachten haar tot Marmaris om 5 uur in de morgen. Op de terugweg realiseerden we ons dat het tussen 6 en 7 al licht wordt. Prachtige zichten : de nevel op zee, de opkomende zon waar de berg niet te hoog is enzovoort. Mutlu lag weer te treuren omdat An het torentje verliet ...
Niet alleen de temperaturen zijn beter dan in Belgenland – ook de lengte van de winterdagen. In het diepste van de winter is het licht om 7 uur tot 5 uur in de namiddag. Ik herinner me toen ik ging werken in België : vertrekken in het donker (8 AM) en thuiskomen in het donker (18 PM). Deze periode vond ik de depressiefste van het jaar : je ziet je huis een volledige week niet in het LICHT ! Gevolg : als er op zaterdag bij toeval zon was zag je pas tussen hoeveel spinnenwebben je leefde.
De meeste allochtonen zijn deze winter ofwel op vakantie ergens naar betere (?) oorden of naar hun vaderland. Enkel wij en het Amerikaanse koppel blijven dapper in Selimiye (moet je eigenlijk helemaal niet dapper voor zijn). En, nu ik het toch heb over het Amerikaanse koppel : bij hen is een waar sprookje gebeurd. Met de toestemming van Ruth vertel ik het jullie.
46 jaar geleden gaf Ruth (een meisje van 17) het leven aan een zoontje. Ze heeft het nooit gezien. Onder dwang van maatschappij werd het kindje ter adoptie afgestaan. Fouten die je probeert te vergeten, maar dat lukt niet altijd : elke verjaardag herdacht ze hem en vroeg zich af : "waar is hij". Ondertussen trouwde ze, had nog 2 dochters en hertrouwde dan met haar huidige Dean. Toen ze 25 jaar geleden uit Amerika vertrok liet zij bij een relatiebureau haar coördinaten in het buitenland na, van “je weet maar nooit”. Tijdens de zomer 2006 ontving ze een mailtje – onderwerp : de verjaardagsdatum van dat zoontje – tekst “jij bent mijn moeder, kunnen we elkaar ontmoeten ?” Ruth dacht even dat de wereld stilstond – begrijpelijk na zoveel jaren. Na enkele dagen nadenken teruggemaild : ja, ik ben je moeder. Er volgden meer mails, foto’s van zichzelf, zijn vrouw en 2 kinderen (met de typische blonde haren en gelaatstrekken van Ruth). En Ruth is naar Callifornië gevlogen om hem te leren kennen. Ze ontmoette hem op het strand – zij vroeg “ben jij Chris ?” – hij vroeg “ben jij Ruth ?” en … ze zijn in elkaars armen gevlogen. Heb de kiekjes gezien die de verse schoondochter geschoten heeft bij die ontmoeting. Het leven kan toch wel écht mooi zijn hé !
Nog goed nieuws : Louis en Kleintje – de kalveren die hier de hele zomer los rondliepen – hebben Kurban Bayram of het Offerfeest overleefd !!! Eventjes een opluchting, want we waren al danig aan die dieren gehecht.
Verder genieten we nu van een slordige 17 graden in de schaduw en stralende zon
Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba
