bezoek van An en Niki

Hallo allemaal,
Alles goed bij jullie ??? Blijkbaar is het daar ook barbecue weer dezer dagen – genieten jullie er maar lekker van ! Ben blij terug contact te kunnen nemen – en Ali Baba is zo gelukkig om na 14 dagen weer eens de krant te kunnen lezen. De beloofde ADSL is nog niet aangekomen (Turkse afspraken : 1 week wordt gemakkelijk 1 maand) maar ik heb toch weer verbinding. Ik kon wel mailen in één van de 2 Internet cafés in het dorp maar met dat Turkse klavier wordt dat een ramp met al die gekke lettertekens.
Midden juni is voorbij : na de lekkere warmte van de vorige weken doen de hitte en de krekels hun intrede. Kunnen die beestjes lawaai maken !
Gisteren sensatie in Selimiye : een super grote yacht kwam de baai binnengevaren. En, deze kwam tot aan het dorp om aan te meren in tegenstelling tot de andere die ver uit het zicht gaan liggen. Zover we het konden opzoeken voer de boot de vlag van de Dominikaanse Republiek.
Toevallig hadden we een etentje gepland in een nieuw Italiaans getint restaurant : La Campana (lekkerrrrrrrrrrrr ! ). Overal mensen met verrekijkers om de boot (en vooral de opvarenden) te kunnen zien. De restaurants hoopten allemaal al op een bezoekje van die “hoge omes”, maar : neen dus, ze bleven aan boord en voeren deze morgen weer uit naar nieuwe oorden.
Sinds mijn laatste nieuwsbrief is er natuurlijk weer heel wat gebeurd. Veel verwacht en onverwacht bezoek gekregen. An en Niki worden met de dag verliefder op onze toren (ik ken dat gevoel) en zijn met spijt in het hart terug naar huis gevlogen. We hadden een heel aangename tijd samen : elke dag zwemmen, enkele uitstapjes en voor de rest rusten, luieren, lezen enz. Dankzij mijn naaiwerk aan de boot van Jos (zonnetent en kussenbekleding) verdienden we een tochtje op zee – voor Niki haar eerste uitstapje op het water en dan nog op een authentieke vissersboot uit Selimiye.

Mijn nicht Bérénice kwam ook weer aangevaren (zie vorig jaar dezelfde tijd). Ze waren juist op tijd om het graan dorsen “à la Selimiye” te kunnen bewonderen. Hun hond Oefti herkende onze Tata car van vorig jaar nog en was er niet uit weg te slaan. Ze hebben hem letterlijk uit de auto moeten sleuren en meeslepen naar de boot bij hun vertrek.
Ook Ellen (mijn Nederlandse vriendin) is weer langsgekomen met haar ouders en haar geliefde kapitein van de Ossetra. Dat was ook weeral een jaar geleden. Lekker samen gegeten en veel bijgebabbeld.
Dan kwam nog een bezoek uit België : mensen die mijn tante Vontje kennen en ook op zoek waren naar een verblijf in de streek. En mèt succes, ze vonden een mooi appartement in Armutalan (bij Marmaris) met zicht over de hele baai.

We hebben ook de barbecue ingewijd samen met de meisjes, Jos & Hale, Jan & Liesbeth en Inneke (een zus van Jos die dank zij een middenoorontsteking een week vakantie bijkreeg). De tafel buiten was maar net groot genoeg om iedereen te plaatsen. De barbecue doet het heel goed – veel beter dan dat roestig wankel geval dat we vorig jaar kochten.

Niki (verpleegster in het brandwondencentrum Stuyvenbergh) kon alweer optreden om een lelijke brandwonde aan Jan’s arm te verzorgen. Wie weet was die brandwonde gemaakt met voorbedachten rade ???
De avond voor de meisjes naar huis gingen werd verknoeid door Moosje. Hij had iets opgegeten van de straat en was vergiftigd : op sterven na dood ! Er werd een ware rescue georganiseerd : Jos & Hale reden richting Marmaris en de dierenarts kwam hen van Marmaris tegemoet. Ze ontmoetten elkaar in Orhaniye en het was hoogtijd voor Moosje : hij werd aan de infuus gelegd in de hoop op genezing. Ondertussen zaten wij hier te wachten, te wanhopen en te duimen dat hij het zou halen. Uiteindelijk zien en verzorgen we dat beestje zo dikwijls dat het voor ons ook een beetje “ons hondje” is. ’s Anderendaags was hij weer springlevend – gelukkig maar !

De bouw hierboven is spijtig genoeg geen “vergeten ruïne” gebleven. Met man en macht zijn ze er verder aan het werken. Op het ogenblik is het vreselijk lelijk : enkel beton – en dat in een streek waar zoveel natuursteen voorhanden is. Hopelijk wordt de afwerking iets mooier, maar ge kent de uitspraak : veel geld, maar weinig smaak. Het stoort niet direct ons zicht, maar wel dat van onze Nederlandse buren – wie weet wat staat ons nog te wachten. En het wordt zo groot ! Hopelijk wordt het enkel een overmaats privé vakantiehuis en geen hotel. De eigenaars schijnen een koppel Turkse advocaten van de veiligheidsdienst te zijn. Waarschijnlijk daarom dat ze tijdens het seizoen verder kunnen bouwen. Ook hier zijn de wetten gelijk voor iedereen, maar …….
Zo, mijn blad is vol en zal jullie verder laten genieten van het mooie weer ! Heel veel groetjes aan jullie allemaal.
Hilde & Ali Baba